Je kan voor of tegen het deelnemen aan de oorlog in Irak zijn. Dat is een politieke afweging en geen juridische. Bij die afweging kan men mee laten spelen of Saddam Hoessein kon beschikken over zogenaamde massa-vernietings wapens, maar je kunt ook zonder die afweging of kennis tot de conclusie komen dat het oude regiem van Irak een kopje kleiner gemaakt zou moeten worden. De weerzinwekkende daden van dat regiem waren er ernstig genoeg voor en bij de legitimiteit van het instappen van de ge-allieerden van de tweede wereld oorlog hebben ook nooit vraagtekens gezet.
Het is voor mij onbegrijpelijk waarom die vraag van wel of niet doen of meedoen aan de oorlog (in de media) is beperkt tot de vraag van het al dan niet aanwezig zijn van de massa-vernietigenswapens. Immers er waren heel veel argumenten om uit humanitaire overwegingen saddam Hoessein te lijf te gaan. En voor diegene die die argumenten nog eens op een rijtje willen hebben verwijs ik naar een magistrale toespraak van Tony Blair voor het amerikaanse congress in July 2003.
Hoe men er ook verder over denk, in 2003 heeft onze regering daar een afweging over gemaakt en een beslissing genomen. De kamer heeft ingestemt en ik begrijp werkelijk niet waar alle commotie nadien van met name de PvdA over de legitimiteit en de verkeerde voorlichting over gaat. Immers ook zonder informatie van geheime diensten en interne rapporten was het ieder – ook in de kamer – wel duidelijk waar we het over hadden en waarom we een rol bij de omverwerping van het regime in Irak zouden moeten of kunnen spelen. Ook hier maken we van een politike inhoudelijke beslissing opeens een procedurele steekspel. Onzin dus. (meer…)