We moeten oppassen voor al te gemakkelijke oordelen over kwaliteit onderwijs en niveau PABO studenten. Natuurlijk is door a) de degeneratie van de maatschappelijke positie van (boven)meesters, onderwijzeressen en leraren/ressen de kwaliteit van de instroom van onze docenten afgenomen. In mijn tijd waren op de HBS-B alle docenten afgestudeerd en met een academische titel. Dat verander je in deze tijd echt niet meer. Belangrijk is en blijft dat men een roeping heeft om in het onderwijs te gaan; daar begint de eerste selectie. b) omdat al het kwaliteit naar het bedrijfsleven of hoger onderwijs gaat, lijkt de keuze om in het onderwijs te gaan qua aangeboren kwaliteit een tandje lager dan vroeger. Dat is alleen te veranderen met wijziging van de maatschappelijke status van het onderwijs en dus salarisniveaus. Die visie ontbreekt bij onze politici.
Belangrijker nog is dat door met name de digitale en internet revolutie de eisen die men aan rekenen en taal moet stellen ingrijpend gewijzigd, terwijl de beoordelaren van het kwaliteit van het onderwijs nog in de vijftiger jaren standaarden leven.
Kinderen en studenten kunnen uitstekend spellen, schrijven, vertalen en rekenen door de computers die ze altijd onder handbereik hebben. Daar hebben ze geen PABO-docent voor nodig. Communicatie gaat allang niet meer via tekst, maar is verschoven naar video en marketing teksten met maximaal de lengte van een A4-tje.
Dus zolang er niet serieus gesproken worden over de invoering vanaf de basisschool van programmeren, IT en video-editing is al die discussie over de onderwijsverloedering, rekenen, spelling en taal, een achterhoede gevecht.
En verder moeten we ophouden te denken dat verplicht gestandaardiseerd onderwijs van 4 tot 18 essentieel is voor de toekomst van al onze kinderen; het nut van lang en boring onderwijs wordt schromelijk overschat.
Bij Follow The money nu gratis te lezen een artikel van Marlise Eerkens over de kwaliteit van het (basis) onderwijs. Daarin de verwondering opwekkende stelling dat er steeds meer geld naar het basis onderwijs gaat en de kwaliteit toch steeds meer achteruit gaat.
Laten we dan hier even veronderstellen dat je de kwaliteit van het onderwijs goed kan meten, want dat hangt uiteraard af van welke doelstellingen je uit gaat en dat je een betrouwbaar meetinstrumentarium hebt. Maar in ieder geval dusdanig meten dat de kwaliteit tussen scholen in Nederland, in de tijd afgezet en in vergelijking met andere landen kan worden vastgesteld. Dan blijkt dat onderwijs steeds meer achteruit gaat in vergelijking met de andere OESO-landen. Daar waar we enkele tientallen jaren geleden nog als vanzelfsprekend in de eredivisie meespeelden.
D e verwondering van de auteur van het artikel vindt zijn grond in de vooronderstelling dat goed onderwijs een kwestie is van goed organiseren. En, in ambtelijke sferen, is goed organiseren vooral een kwestie van procedures, verslaglegging, kwaliteitscyclussen, transparant communiceren, voortgangsrapporten, consultants, cursussen voor van alles en nog wat, studie dagen, elkaar de maat nemen.
En, o verrassend en voorspelbaar, dit leidt niet tot kwaliteit. Het leidt tot ambtelijkheid, onderling wantrouwen, afschuiven, zwartepieten, en extra onnutte kosten maken. Dat is precies wat we zien.
Nu zei de directeur bij het beste bedrijf waar ik ooit drie maanden heb mogen rondkijken, The Berry Company in Dayton Ohio het al treffend tegen mij: “Rules are for the weak and uncompromised standards of execellence are for the strong”
Dat adagium is bij de schrijfster van het artikel – zeer nuttig en informatief overigens – ook niet doorgedrongen want ze schrijft verongelijkt: “Een van de meest in het oog springende kenmerken van het Nederlandse onderwijssysteem is de lumpsumfinanciering die in 2006 in het basisonderwijs is ingevoerd. Dit systeem komt erop neer dat schoolbesturen een zak geld krijgen van de overheid en vervolgens zelf kunnen bepalen hoe zij die willen uitgeven. Binnen de OESO-landen is dit uniek. Er is geen ander land waar de overheidsplicht om alle kinderen kwalitatief hoogstaand onderwijs te bieden bijna volledig is gedelegeerd aan de schoolbesturen.”
Daarom kijkt ze onder de verkeerde steen van het beter organiseren, andere procedures, vooral meer centraal geregeld en verordineerd, maar helaas pindakaas dat zal niet helpen.
Want dat de kwaliteit van het onderwijs achteruit holt is evident maar is m.i. het gevolg van de grote maatschappelijk trends welke ons vanaf de zestiger jaren in de greep hebben. Van af die periode is de westerse wereld onder invloed gekomen van de romantiek en is het links socialistische gedachte goed van gelijkheid dominant geworden in ons denken. Romantici vinden zielige mensen interessant en zal daarom hun situatie herkenning, begeleiden, adviseren, maar nooit oplossen; en de gelijkheid-narratief maakt dat (behalve in de sport) prestatie-dwang, presteren en excelleren verdacht zijn en dus geworden. Want, zo is de gedachte, het maakt de mensen ongelukkig; want stress.
Dat heeft direct gevolg gehad op de wijze waarop we naar het onderwijs zijn gaan kijken en de mensen die voor de uitvoering moesten zorgen verkeert selecteren en verkeerd instrueren. Onze verwachtingen van school, haar bestuur en haar onderwijzers, de inspectie, de dus de verantwoordelijke politici maken dat we nooit goed onderwijs zullen kunnen leveren. Want wat hebben we gedaan:
(1) de kwaliteitseisen die we stelde aan de prestaties van de te onderwijze kinderen hebben we afgezwakt. Iedereen moet naar de universiteit kunnen zo’n beetje in extreme: hét gelijkheidsprincipe! Dan kan natuurlijk niet vanwege de evidente verschillen in cognitieve vaardigheden, dus dan moet je onvermijdelijk de toelatingscriteria afzwakken. En dat hebben we vrolijk gedaan.
(2) alle situatie van prestatie-dwang, competitie, concurrentie hebben we langzaam maar zeker uit het onderwijs gesloopt. We zijn begonnen met leerlingen met specifieke problemen te pamperen (en vooral aan te praten dat ze heeel zielig zijn; de romantiek!), we zijn gaan inzetten op individueel onderwijs en veel individuele aandacht van de leerling, kleinere klassen. En iedereen vind dat goed en prachtig, zeker als het je eigen kinderen betreft, maar hebben niet door dat daarmee de onderlinge competitie, een hele sterke motor voor prestaties, geheel tot stilstand is gekomen in het onderwijs. In de zeventiger jaren herinner ik mij nog onderzoek te hebben gezien waaruit bleek dat de gemiddelde schoolprestaties van de leerlingen in grotere klassen beter was dan in kleinere klassen. En de onderzoekers meende daarvoor ook een sluitende verklaring te hebben gevonden, namelijk dat in groter klassen de competitie zwaarder is en dus er harder gewerkt moet worden om op te vallen en te onderscheiden. Het laatste voorbeeld van het wegnemen van elke competitie-element (want het is zo stressvol) is het afschaffen van het geven van cijfers en dus ook de kwalificatie van ‘Cum Laude’ bij afstuderenden van de medische faculteit van de Vrije Universiteit. En iedereen heeft instemmend geknikt: dit is de weg. Ja dit is de weg naar gegarandeerd minder kwaliteit.
(3) Dat afzwakken van de competitie en het afzwakken van kwaliteitseisen heeft dan ook onvermijdelijk ook een direct gevolg gehad voor de selectie van vakmensen en kwaliteit van de opleiding van de onderwijzers en docenten. Waardoor we in een niet te stuiten vicieuze cirkel komen van steeds minder kwaliteit in de effecten van ons onderwijs systeem. En dan komen we aan de kern van wat onderwijs goed, professioneel en effectief maakt: de (individuele) kwaliteit van de onderwijzers. Niets zal die factor van een goede professionele onderwijzer die zijn vak verstaat kunnen goedmaken; wat je ook doet, hoeveel geld je er ook in steekt; hoe professioneel de kwaliteitssystemen ook zijn; hoe goed het curriculum ook in elkaar is gestoken. Niets helpt als niet de kwaliteit van de docenten op orde is. En goede, excellente docenten hebben geen procedures nodig om goed werk af te leveren. Dat doen ze dan als vanzelfsprekend en zonder aansturing.
Daar ligt de kern van het probleem en het probleem is dat we in de westerse wereld nu juist dat niet meer weten aan te pakken; onze romantische linkse gelijkheids-gelovers zitten ons daarvoor definitief in de weg.
Mijn opmerkingen onder punt (3) heeft iets onrechtvaardigs, omdat er nog steeds natuurtalenten zijn onder onze docenten die kennis, kwaliteit en kunde hebben en gedreven zijn om goed onderwijs te geven. De leerlingen zullen deze docenten ook direct herkennen en op handen dragen. Een bijkomend effect is dat deze docenten door hun eigen standaard van excellentie in het overgereguleerde, georganiseerde onderwijs systeem gefrustreerd raken en afvallen. Meestal met een burn-out; vaak ook gewoon door te vluchten. Voor deze mensen dienen we een standbeeld op te richten! En we ons te schamen ze zo te frustreren; al was het maar uit eigen belang, want zij kunnen anders niet onze kinderen weer het onderwijs geven waarvan we allemaal weten dat het essentieel kan zijn in hun toekomstige functioneren.
Niet kunnen presteren en excelleren maakt de mens ongelukkig. Gebrek aan goed onderwijs zet de mens op achterstand, maakt het vrijwel onmogelijk het leven naar eigen hand te zetten en dus waardoor geluk steeds meer een droom wordt voor anderen maar niet voor mij.
Alsof je erin geloofd dat je het christendom kan uitroeien/schaden door met wetenschappelijke bewijsvoering te komen over het niet bestaan van God. Alsof je erin geloofd dat je hoofddoekjesplicht bij de moslims kan doen verdwijnen door te wijzen op de zegeningen voor de mensheid door het proces van de verlichting. Alsof je erin geloofd de klimaathysterie te kunnen stoppen door het komen met bewijzen dat klimatologen de werkelijkheid rond klimaatcijfers manipuleren. Alsof je erin geloofd aan te tonen dat je geen racist bent door in gesprek te gaan met bijvoorbeeld Sylvana Simons Alsof je erin geloofd dat je Rutte over de negatieve effecten op rijkdom van de Euro door te wijzen op de gemiddeld zo slechte economische groei in het Euro-gebied. Alsof je erin geloofd dat je Linkse mensen überhaupt kan behoeden voor het zich consequent laten leiden door vooroordelen, totalitarisme en machtsmisbruik door een stevige politieke discussie aan te gaan.
Nee, we begrijpen te weinig dat heersende en voor (de enige) juist doorgaande meningen en overheidshandelen het gevolg is van het winnen een smerige oorlog. De heersende politieke meningen zijn de meningen van de overwinnaars. En je overwint door toepassen van (mentale) machtsmiddelen en het hebben van sterke gehoorzame legers. En als je die niet wilt bestrijden met nog sterkere legers, en denkt dat je met argumenteren en gezond verstand het wel wint, dan verander je niets en beland je in de (mentale) gevangenis van de heersende elite, nu van links.
De hypocratie van de groenen die alles in HUN wereld duurzaam willen hebben (wat dat ook betekenen mag) maar de vervuiling, kinderarbeid, uitputting van hulpbronnen en vooral de kosten van levensonderhoud, waar misschien de rijke elite die dit allemaal bedenkt geen last van heeft, maar de minder bedeelde in hun paradijs zal daarvoor een ondraaglijke prijs voor moeten betalen, gewoon over de schutting gooien.
Ik ben republikein. Niet omdat die staatsvorm een garantie is voor welvaart en geluk voor haar burgers, maar – als een president door alle burgers kunnen worden gekozen en afgezet – zo een maatschappij de leider krijgt die ze zelf heeft gewild. Staatsvorm en verkiezingen zijn er niet omdat het per definitie het beste voor die burgers oplevert, maar omdat ieder ander systeem je overgeeft aan willekeurige boven ons gestelden die wel een zullen bepalen wat wel goed is voor die burgers. De risico’s van dat systeem is prachtige gedocumenteerd door Karl Popper. Het ontsponnen zijn van republikein is dat je niet actief anti-monarchist hoeft te worden, omdat de geschiedenis leert dat koningshuizen het ongelooflijke vermogen heeft zich zelf op te heffen. Meestal door hebzucht of erfelijke domheid. Spanje bewijst dat weer eens.
Het strafrecht kan alleen maar fatsoenlijk zijn en door burgers worden geaccepteerd als het op waarheidsvinding is gebaseerd, zonder onderscheid naar aard van de misdaad en betrokken getuigen en verdachten.
Dat werkt alleen als iedereen in dat proces: politie, rechercheurs, officieren OM, rechters daarvan overtuigd zijn en daarna handelen. Dat vereist ook onbesproken integriteit. Daarop moeten alle betrokkenen ook uitdrukkelijk op worden geselecteerd.
Verder moeten uit het strafrecht alle procedures worden gesloopt die waarheidsvinding in de weg staan: – geen verjaringen – procedures moeten vooral zijn gericht op het voorkomen van insluipen vooroordelen over verdachten bij onderzoekers en rechter – geen ‘recht’ op zwijgen verdachten; zwijgen is waarheidsvinding tegenwerken en moet mogelijk als bekentenis worden opgevat; medewerking moet worden beloond in bepalen strafmaat. – geen geneuzel over (fouten) in aanslag: rechter stelt vast dat verdachten niet eerder voor het voorliggende vergrijp is vervolgt; rechter bepaald niet alleen of verdachte schuldig is, maar ook schuldig waarvan. Wanneer de ten laste ligging tijdens proces wordt gewijzigd krijgt verdachte altijd gelegenheid tot adequate verdediging. – onrechtmatig bewijs gaat in de rechtszaak om de waarheidsvinding te achterhalen gewoon mee met de kennis van rechters en Officieren. Onrechtmatig verkregen bewijs is strafbaar en dus vervolgbaar voor de overtreder. – privacy is nooit een reden om niet aan correcte waarheidsvinding te kunnen voldoen. Schending van privacy is minder belangrijk dan het verkeerd of ten onrechte of niet correct op basis van waarheidsvinding veroordelen of vrijspreken van daders. – Pas na vaststellen waarheidsvinding, volgt overwegingen over eventuele ziekte, stoornissen, verzwarende/verlichtende omstandigheden: rechter stelt eerst vast de waarheidsvinding en dus de schuld van de verdachte. In die uitspraak moet onderscheid worden gemaakt tussen:
bewezen onschuldig (verdachte heeft recht op schadevergoeding omdat hij ten onrechte verdachte is geweest en dat heeft altijd impact)
geen verdere vervolging door gebrek aan bewijs (dus verdachte zou ook schuldig kunnen zijn en eventueel later op kunnen worden alsnog vervolgt). In dat geval verdachte nooit recht op schadevergoeding, zeker niet als dat gebrek aan bewijs mede is gebaseerd op niet medewerken (zwijgen, liegen) in de onderzoeksfase.
schuldig met onderbouwing van bewijs.
Splits rechtszaak over vraag ‘schuldig’ van rechtszitting over strafmaat en strafoplegging
Foto pixabay.com (c)JamesDeMers
Daarna moet een andere (rechters)college, bij voorkeur aangevuld met door lot geselecteerde burgers) op basis van de gedane arbeid (en dus geen marginale toetsing mer van het bewijs bewijs) een straf bepalen. Bij toerbeurt zouden aan dat college willekeurig gekozen burgers moeten worden toegevoegd. – Als er straf is opgelegd komt pas de vraag: heeft de verdachte (psychiatrische) medische verzorging nodig, die dan tijdens de strafoplegging kan worden verstrekt.
Verder zou het mooi zijn als de rest van de burgers en journalisten/bloggers op internet/sociale media en de media (oud en nieuw) zich willen schikken in het principe van onbevooroordeelde waarheidsvinding.
Ale het artikel van Marcello Minenna leest over de wereldwijde DEBTs vraag je je af waarom juist Italië nu door de EU wordt aangepakt voor zijn begroting. En andere landen niet. Overigens zijn de sancties (extreme boetes) uiterst merkwaardig omdat dat nu juist het verlies versterkt waar de EU tegen Italië te hoop loopt. Wie verzint dat? En Italië is een bruto betaler aan de EU. Ondergang van de economie van Italië zal vooral de EU begroting treffen en de andere EU landen die leningen in Italië hebben uitstaan en nooit zullen terug krijgen. Overigens reageert de politiek in Italië met gegronde argumenten tegen de politiek van de EU op dezelfde manier waarop Duitsland terecht kritiek had op de herstelbetalingen na de 1ste wereldoorlog, Daar werd NIET naar geluisterd en niet op geacteerd. We weten tot welke ellende dat is uitgegroeid. Maar met het volstrekte gebrek aan kwaliteit in het bestuur (politiek én ambtelijk) van de EU zullen we sowieso op een catastrofe moeten rekenen. Het comité zal de nobelprijs voor de vrede de EU dan toch wel ontnemen hoop ik!
De vergwelijking met de opkomst van het communisme in West-europa en de manier waarop intelligentia en bepoaalde politici daarop vergoeilijk reageerde is in treffenbde gelijkenis met de huidige opbopmst van de islamitisering van West Europe en de wijze waarop onze intteligentiea het kwaad allemaal verdedigd.
Dan is het fijn dat er een Trump is die er tenminste nog een zaak van wil maken. En uiteindelijk de ‘leider van de westerse wereld’, merkel, zal moeten komen bevrijden.
In de blog ‘verenoflood.nu‘ op 13 december een artikel over “Fakenews over #fakenews: praat de paus poep?” van Frans Groenendijk. De daar beschreven trend dat ook de serieuze media geheel zijn opgegaan in leugens, verzinsels en bedrog.
Vraag is wat we hier aan kunnen doen?
Ik bedoel natuurlijk niet meer wetgeving, maar er is een tijd geweest (in de tijd dat ik opgroeide en samen met mijn vader iedere ochtend alle kranten las en samen naar de politieke debatten keken op TV, en uiteindelijk politicologie ben gaan studeren) dat we allemaal vonden dat – ondanks verschillen van maatschappelijke en politieke inzichten – je de lezer/kijker respectievelijk je ’tegenstander’ niet onderuithaalt met verzonnen, verdraaide, onvolledige, suggestieve berichten.
Natuurlijk was er een grijs gebied (ik weet nog dat ik op een bijeenkomst van DS’70 was (de enige politieke partij waar ik ooit één keer ben geweest) en de VARA de volgende dag daarover in ‘Achter het Nieuws’ zorgvuldig alleen hele oude mannen en vrouwen in beeld bracht terwijl de zaal – uit eigen waarneming – toch echt vol zat met ook studenten en jonge ambtenaren, vaders en moeders). Fout, en toch was iedereen het er toen wel over eens dat dat eigenlijk niet kon en mocht. Misschien werd het bij alleen de VARA en Vrij Nederland wel een beetje verwacht, maar nooit ging het echt over serieuze issues van bedrog en leugens en als er al een keer – al dan niet per ongeluk – een ‘fout’ werd gemaakt in de informatievoorziening en dat uitkwam werd er door de betrokkenen uitvoerig een mea culpa uitgesproken. Politici stapte gewoon op. Ja, Rutte, dat deden ze toen nog.
En natuurlijk er werd wel zo nu en dan wat onder het tapijt geveegd – met name als het ging over het koningshuis – maar ook daarvan wist eigenlijk iedereen wel dat eigenlijk dat niet klopte.
En natuurlijk kon er in de politieke discussie in de kamer of in de kranten fel en hard worden gediscussieerd. Het ene sloot het andere gelukkig niet uit. Ook werd er wel op de man gespeeld, maar ook dat veroorzaakte toch altijd wel wat gêne, en werd zeker niet door iedereen gewaardeerd.
De Duitse bezetting – leek wel – drukte nog zwaar op de morele standaarden in die tijd.
Wanneer is dat misgegaan. Nederland eigenlijk sinds de oprichting van 10-over-rood, van af dat moment ging het niet meer om de inhoudelijk – op goede informatie – gevoerde politieke discussie, maar over de maat nemen van je politieke tegenstanders, niet alleen inhoudelijk maar dus dan ook op de persoon. Probleem met deze analyse is dat het ook fout is gegaan in alle andere westerse landen, inclusief de VS.
Eigenlijk belijden in woord de journalisten en politici nog steeds deze norm, maar vervolgens is eigenlijk niets meer te vertrouwen: journalisten niet, media niet, politici niet, bloggers niet, EU-niet, CPB-niet, Obama-niet, …
En ik puzzel me gek wat je zou kunnen en moeten doen om het respect en de inhoudelijkheid van de maatschappelijke en politieke discussie weer terug te krijgen. Het begint uiteraard thuis en op de (basis)school, maar hoe?
De grondwet hoort een document te zijn van de burgers gericht aan hun (toekomstige) bestuurders over wat de (absolute) grenzen zijn aan hun bestuurlijke macht en niet een verkiezingsmanifest (wat het in nederland nu wel is, met dank aan Wiegel!) Zie tekst artikel 1.
Artikel 1 had natuurlijk een definitie moeten zijn wat Nederland is en wie zich Nederlander mag noemen, maar ja dat blijkt nu ook iedere wereldburger te zijn die ons land weet te bereiken en iets roept over asiel.
Verder heeft bijna ieder artikel die met in elke artikel de toevoeging “tenzij anders wettelijk geregeld” waarmee elke verplichting sowieso onder uit haalt.
Het is ook de burgerij die de grondwet moet kunnen veranderen en niet de al dan niet gekozen bestuurders (de ministers zijn niet gekozen en de koning al helemaal niet) die met dat instrument van ‘tenzij de wet …’ feitelijk iedere zaak naar zijn hand kan zetten. In het internet tijdperk is het niet zo moeilijk om burgers samen te laten werken aan een opdracht aan hun regeerders.
Het is onvermijdelijk dat we op een punt zullen belanden waarin de burgers al de wetten, regels, verdragen aan hun laars gaan lappen en de bestuurders opnieuw, zoals bij de oprichting van de Verenigde Staten, “Wij, het volk van de Verenigde Staten, verordenen en vestigen deze Grondwet voor de Verenigde Staten van Amerika…. ” en niet zoiets zwakzinnigs als “Wij Willem-Alexander, bij de gratie Gods, Koning der Nederlanden, Prins van Oranje-Nassau, enz. enz. enz. ..”, de zaken weer recht gaat zetten.
Weg met de politiek-elite, weg met de theoretische staatsrechtgeleerden; leve de revolutie!
Voor de goede orde: ik heb staatsrecht onderwezen gekregen op de universiteit (Boukema), Staatsrecht in Donner-Pot bestudeerd en examen in gedaan. En 100-jaren Oud met heel veel genoegen gelezen. Ik ben en voel me democraat in hard en nieren en daarom verzet ik mij tegen het misbruiken van onze democratisch, weliswaar zeer verouderde, regels door de huidige partij-vertegenwoordigers.
Ik weet waar ik het over heb, en daarom weet ik ook dat dit soort rituele dansen over onze en andere grondwetten grote flauwekul beginnen te worden. Tijden veranderen, maar ons staatsrechtelijk systeem wordt nog steeds beoordeeld op prachtige principes van nu pakweg 150/200 jaar oud. Dat gaat dus fout.
Ik probeer een nieuwe grondwet te schrijven die overigens op 2 A4-tjes kan en inhoudelijk aan alle basis scholieren kan worden uitgelegd en onderwezen. De huidige grondwet zal alleen al niet werken omdat het in een geheimtaal is geschreven die 99% van de huidige internet-jeugd niet kan, zal en willen begrijpen. Dat zou ons en onze politici/staatsrechtgeleerden moeten verontrusten!
Daarmee en daardoor wordt de huidige grondwet een dode papieren document, leuk voor een mooie en vermakelijke geschiedenis-les over 50-jaar!
Ik denk dat tot en met de zestiger-jaren van de vorige eeuw het uitgeven van postzegels een zeer overzichtelijke bezigheid was. Natuurlijk hadden overheden en hun postzegel-uitgevende post-diensten al snel door dat de steeds sterker wordende verzamelwoede rond postzegels een lucratieve handel kon zijn. Men wist dat van alle uitgeven en gedrukte postzegels een deel verdwijnt in de albums van verzamelaars zonder dat de postzegel dienst heeft gedaan waarvoor hij was uitgevonden: een brief/poststuk tegen betaling verplaatsen van verzender naar ontvanger! Dat geld kon men natuurlijk in zijn zak steken en verleidde steeds meer staatspost bedrijven tot het uitgeven en verkopen van speciaal op de verzamelaar gerichte uitgaven. Meestal in de vorm van herdenkingsvelletjes en kleine blokjes en verzamelwaardige mooie series. Maar nogmaals, tot de zestiger jaren waren dat incidenten. Wel kwam opeens in de veertiger/vijftiger jaren het verschijnsel van de Eerste-Dag-Enveloppen op: ook een slimme manier van de postbedrijven en de postzegelhandelaren geld uit de zakken van de verzamelaar te kloppen.
Jaren geleden, toen ik directeur werd van Dagblad De Stem en in Breda ging wonen, liep ik het plaatselijke ABN-AMRO kantoor binnen en was binnen 15 minuten mij gehele, toen redelijk complexe, financiële situatie geregeld, zonder ingewikkeld formulieren gedoe en bureaucratie. Een telefoontje naar mijn toenmalige, persoonlijke, account-manager was voldoende om met twee woorden geregeld te krijgen wat nodig was. meestal zonder enige (papieren) formaliteit.
Ik was daar de ABN-AMRO bank toenmalig (ik spreek over 1995) zeer dankbaar voor en hun betoonde klantgerichtheid lange tijd ook vertaald naar trouw klant zijn.
Persoonlijke account-managers zijn, evenals de kantoren verdwenen. OK dat begrijp ik en in het internettijdperk ook op zich geen probleem. Dat met dat verdwijnen ook de bureaucratie, juristerij, en klantonvriendelijkheid is toegenomen is een keuze van ABN-AMRO.
En als ik het over klantonvriendelijkheid heb, moet de naast het onvermogen om van de oude situatie (met kantoren en persoonlijke behandeling) naar een geheel online situatie te gaan denken – bij ABN AMRO kan men zich nog steeds niet goed inleven wat on-line bankieren nu echt betekent voor hun klanten – ik ook denken aan de kosten die voor het bankieren in rekening wordt gebracht. Nog maar jaar geleden had ik drie zakelijke rekeningen bij ABN-AMRO en ik ben natuurlijk overgestapt naar KNAB omdat de kosten voor degelijke rekeningen een fractie was van die van ABN-AMRO.
Toen kwam er een akkevietje met een – door ABN AMRO – verkeerd geadviseerde zakelijke verzekering en besloot ik alle rekeningen (ook privé rekeningen) naar KNAB over te hevelen. (Met één van de zakelijke rekeningen ging het in de overstap service ook al mis, maar goed kan een incident zijn geweest!); met uitzondering van de drie jongeren rekeningen voor mijn drie kinderen.
Nu had ik voor al mijn (privé, zakelijk en jongeren) rekeningen uiteraard internet bankieren. Omdat dat gekoppeld is aan mijn privé- en zakelijke rekeningen kon ik – uiteraard zou je zeggen – ook niet meer internetbankieren. Maar dat was de enige plek waar ik mijn jongeren rekeningen kon beheren. Bij de overstap en dus het opheffen van de rekeningen had ABN-AMRO niet de helderheid van geest om mij te waarschuwen dat de jongeren rekeningen nu voor mij onbereikbaar waren, of – nog beter – gewoon geregeld dat ik er – uiteraard met de pasjes van de kinderen – alsnog bij het beheer van de jongeren rekeningen kan.
Ik was mij daar ook niet zo van bewust (want ik maakte automatisch het zakgeld over en zij konden met hun pasjes gewoon betalen in de winkels) toen ik voor de belastingaangifte de jaaroverzichten van de jongeren rekeningen nodig had. Ja, die staan blijkbaar standaard online in het internetbankieren en daar kon ik dus niet bij. Gebeld dat ik dus een dan een papieren uitdraai nodig had. O, ja, zie de helpdeskmedewerker, en internetbankieren moet ik regelen op een ABN-AMRO kantoor.
KANTOOR ….? We zijn toch aan het online bankieren?
Het duurde overigens opvallend lang voordat de papiertjes op de map vielen, maar goed, probleem opgelost. En om met drie kinderen naar een kantoor te gaan is logistiek zo ingewikkeld dat daar natuurlijk niets van kwam.
Vanmorgen was ik mijn administratie aan het opruimen en kwam de jaaroverzichten van de kinderen weer tegen. Zie ik dat daarvoor €5,95 aan kosten in rekening was gebracht, omdat ik een KOPIE had aangevraagd. Nee ABN-AMRO niks geen kopie: jullie hebben mij de on-line toegang tot de afgenomen en de enige manier om het (verplichte) jaaroverzicht te krijgen was om dan maar een papieren kopie te vragen (moeite die ik als klant moest nemen, omdat eigenlijk iemand bij jullie zich al direct had moeten realiseren dat ik de online gestuurde kopie helemaal niet zou kunnen zien! Met een beetje klantgericht denken had iemand bij ABN-AMRO dat dus kunnen voorzien). Het was echt mijn eerste afschrift; niks geen kopie.
Ik was daar zo boos over, dat ik dacht: opheffen die rekeningen! In record tempo bij een andere bank drie nieuwe jongeren-rekeningen geopend (inclusief uiteraard on-line toegang), en ik dacht nu kan ik de ABN-AMRO rekeningen opheffen en vertellen waar het saldo naar toe moet worden overgemaakt.
Op de website gezocht naar hoe ik rekeningen moest opheffen en ja, twee mogelijkheden (1) via internet bankieren (kan niet wat dat was nu juist het probleem ik kom niet meer mij mijn rekeningen), of (2) bellen. Kost geld, maar zelf die kosten kan ABN-AMRO blijkbaar niet voor haar klantvriendelijke rekening nemen. A fin, bellen dan maar.
Laat ik vooraf zeggen dat de dame die mij hielp verder heel voorkomend en correct was; ik neem haar persoonlijk dus verder niets kwalijk. Maar nadat mij werd gemeld dat inderdaad via haar de rekeningen konden worden opgeheven, was de eerste vraag: “staan de saldo’s op nul?“. “Nee dat staan ze niet!“. “Dan moet u dat met internet-bankieren even de saldi wegstorten en dan kunnen we de rekeningen opheffen”. Ik: “Ja, maar mevrouw, ik kan- door u eigen procedures – niet bij de rekeningen en ik vraag u gewoon om met de bankrekeningen nummers waar het overgebleven saldo naar toe moet (staan op dezelfde naam als de op te heffen rekeningen) de opheffingen te regelen. Desnoods stuurt u een formulier op waar ik braaf de rekeningen zal noteren“. Zij: “Ook formulier kan niet: eerst saldo op nul, en als dat niet met internet-bankieren kan, dan moet u naar een kantoor!”.
KANTOOR ….? We zijn toch in het online bankieren tijdperk?
OK, om definitief – met spijt – af te komen van ABN-AMRO dan maar binnenkort naar één van hun kantoren. Ik hoop van harte dan met dit soort klantonvriendelijke procedures snel al hun klanten verliezen: ABN-AMRO verdient het met zoveel domheid!
Vanavond een item in het journaal waarin (a) wordt gemeld dat er steeds meer medicijnen via het internet in het Buitenland wordt besteld, en (2) dat daar (vaak?) slechte of niet werkende medicijnen bijzitten. Boodschap is: “je wordt gewoon als consument (=patiënt) opgelicht”.
Er schijnt een overheidscampagne bezig te zijn over ‘echt-of-nep’, website zie hier. Volgens het journaal-item is de douane bezig met (de jaarlijkse) actie om medicijnen te onderscheppen: “dit jaar twee keer zoveel medicijnen onderschept!”. De douane opent jouw bestellingen en neemt ze natuurlijk in beslag, want op de website van de overheid staat toch duidelijk dat je geen geneesmiddelen mag invoeren.
Vervolgens komt een belanghebbende van het farmaceutische kartel, een bezorgt kijkende apotheker, in beeld die tranentrekkende dingen zeggen over de grote gevaren die je als argeloze consument loopt als je zo dom bent om buiten je arts, of eigenlijk bedoelde hij, buiten je apotheek, medicijnen besteld. Lees verder “Medicijnen via het Internet: wat is nu eigenlijk het probleem?”
De website ‘Café Weltschmertz’ heeft de laatste tijd een aantal uitstekende video’s van vraaggesprekken over klimaat, energie en aanverwante zaken geplaatst. De meest recente aflevering, van bijna een uur, betreft een interview van Marcel Crok met Theo Wolters (zie afbeelding boven). Hierin komt een breed palet van thema’s aan de orde, die in de overheidsvoorlichting…
We leven in verontrustende tijden. Hoe kunnen we de moralistische, laffe en anti-democratische politiek van de huidige (Europese) politieke elite ten goede keren? Opdat we onze vrijheid en soevereiniteit herwinnen? Klagen zal niet helpen, hooguit wat met onze eigen gemoedsrust. Wat we nodig hebben is een politieke agenda en strategisch plan deze agenda uitgevoerd te krijgen. Wie gaat daarvoor het initiatief nemen?
Opgegroeid in een tijd (ben in 1951 geboren) waarin een samenleving en de politieke standaarden hoog waren: respect voor de opvattingen van de politieke en maatschappelijke ’tegenstanders’, ondersteunen van de zwakken van de samenleving (ouderen, gehandicapten en zieken), veroordeling van geweld als politiek middel, het gaan voor vrouwen-rechten, het in stand houden van een top recht-systeem, geloof in het belang van onderwijs en scholing, werken voor je inkomen, scheiding van politiek en geloof (uiteraard en toegegeven: tot op zekere hoogte), geloof in de zegeningen van de Verenigde Natie en hun verklaring van de rechten van de mens, afschuw van discriminatie (bedoeld werden (de individuele) discriminatie van joden [maar eigenlijk toen geen item, want antisemitisme was eigenlijk vanzelfsprekend helemaal fout], negers en later homo’s), vrije meningsuiting en een – niet overdreven – liefde voor ons land Nederland waar het goed toeven is en waar je trots kan en mag zijn op je Nederlanderschap. Allemaal zaken waar je politiek nog steeds voor mag en moet gaan, maar waar de huidige generatie (Europese) politici geen brood meer in zien. Lees verder “Politieke Agenda voor onze soevereiniteit en bevrijding”
Ik ben geboren in 1951. Mijn vader was boekhandelaar in de Bilderdijkstraat 196 te Amsterdam. Toen een Amsterdamse volksbuurt met de Kinderstraat en de Ten Katemarkt om de hoek. In 1962 kwam mijn vader op een zaterdagavond thuis uit zijn werk en had een (platte) geel bedrukte grote chocolade doos bij zich. Vol met postzegels. Had hij van een klant gekocht, na ik mij herinner voor vijfentwintig gulden. Waarschijnlijk omdat hij dacht dat je van postzegelsverzamelen heel rijk kon worden. Als ik even nadenk weet ik ook nog de naam van deze klant van de Boek- en kantoorboekhandel “De Stad”.
Dezelfde avond nog met mijn moeder begonnen om de duizenden postzegels te bekijken en te ordenen. Het begin van mijn wereldverzameling
Dezelfde wek nog met mijn vader naar het postkantoor in de Bosboom Toussaintstraat in Amsterdam (achter in de drogisterij). Want daar moest een eerste dag-enveloppe worden gekocht (die worden heel veel waard!). En dat was de zomerzegelserie van 1963 (één van de mooiste series die Nederland ooit heeft uitgegeven!) en de serie met toeslag kostte toen 90 cent (catalogus waarde nu: €7). Daarom weet ik nu nog dat dus op 27 april 1962 (ik was toen 10 jaar!), ben begonnen met de wereld verzameling van gestempelde postzegels.
Overigens de eerste dag enveloppe (met adres) is nu – slechts – €10 waard volgens de NVPH-catalogus 2015 (zonder adres €35, maar dat vind ik ten onrechte, immers met adres heeft daadwerkelijk die dag van eerste uitgifte de postale reis gemaakt van het postkantoor naar jou huisadres. En dat is waarvoor postzegels er zijn! Daarom verzamel ik nog steeds liever gestempelde dan ongestempelde zegels!
Zomerzegels 1962, zelf – nogal scheef! – opgeplakt op het postkantoor in Amsterdam
Later kocht hij een nog grotere doos met postzegels en al gauw een Album (Importa) Nederland, waarin de eerste twee zegels van Nederland én de Kroningszegel zat. Wat was ik trots op deze aanwinst.
Het leuke van het verzamelen van gestempelde zegels van de hele wereld en alle tijden (vanaf 1852 dus) er zo’n 700.000 postzegels zijn verschenen en dus iedereen die postzegels van zijn post haalt, voor mij altijd wel een zegels heeft die ik nog niet heb. Dus als je je geroepen voelt kun je graag voor mij afschuren en bewaren.
Heel lang heb ik veel uitzoek en sorteer werk samen met mijn moeder gedaan. Nu maar hopen dat één van mijn kinderen die gekke grote verzameling wil gaan voortzetten.
Metro (11 februari 2016) een verhaal over hoe eenvoudig studenten een verklaring voor Dyslexie kunnen krijgen en daarmee (betaalt) langer over hun studie mogen doen. Ik vraag mij dan af wie verzint nu zo’n regeling en denken politici nu echt dat dit soort regelgeving kering zal worden nageleefd ter meerdere glorie van dyslecte studenten.
Los van het feit dat ik dit soort voortrekken van dyslexie verkeerd en onnuttig vind, is het allemaal ook erg naïef. Weten politici nu nog niet als ze bepaalde medicijnen alleen willen laten vergoeden als je chronologisch ziek bent, het aantal chronische zieken plotseling sterk toeneemt; als je belastende beroepen het recht geeft om niet langer na je 65ste door te werken, binnen een paar jaar het aantal goedgekeurde belastende beroepen gestaag en vrolijk zal gaan stijgen. Als je – zoals we nog van de WAO weten – mensen die afgekeurd worden levenslang een uitkering geeft, zullen er opeens een heleboel mensen afgekeurd gaan worden en is een onwaarschijnlijk deel van de beroepsbevolking opeens arbeidsongeschikt.
En in het huidige – op media incidenten gestuurde – laffe politieke klimaat zal dit o zo voorspelbare effect van dit soort voor bepaalde groepen zeer lucratieve regelingen niet zo maar ophouden te bestaan of niet meer worden verzonnen. Politici denken dat ze – als echte gecorrumpeerde bestuurders (niet met geld maar met status van hun vriendjes in de media) – niet meehuilen met de wolven in het ‘hoe-laat-ik-de-overheid-voor-mij-zorgen’-bos, zij of hun partij daarop bij de kiezers zal worden afgerekend. Terwijl kiezers dit gedraai en naar-de-mond-praten echt wel herkennen en trots zullen zijn op politici die leiding geven en consequent handelen naar principes van eenvoud, duidelijkheid en gelijkheid.
En voordat allerlei nu verongelijkte ouders, verenigingen, media en belangengroepen roepen hoe zielig dyslecte mensen zijn en hoe nodig het is dat ze worden ondersteund: ik ben zelf dyslect. Heb het op de lagere, middelbare school en de universiteit geheel zelf moeten uitzoeken. Dat koste veel energie maar geeft ook heel veel eelt op de ziel om vervolgens in de ‘echte’ maatschappij je overeind te kunnen houden en dat is mij uitstekend gelukt. Laten we eens ophouden met het kweken van allemaal zwakkelingen.
In het westerse verlichte denken heeft ieder individu recht op zijn mening. Ook als je schatje-schatje rijk bent, een succesvolle ondernemer, bisschop of koning. In dat zelfde verlichte denken is democratie de beste staatsvorm en gebaseerd op One-man-One-vote. Ook voor diegene die schatje-schatje rijk, of een succesvolle ondernemer, bisschop of koning zijn. Noodzakelijkerwijze zal een natie door een beperkte groep worden geregeerd. Principe blijft daarbij dat op basis van de democratie deze dienaars alleen dienaars kunnen zijn als ze het vertrouwen hebben van een meerderheid van de volwassen burgers waarover ze regeren. En ook dat al hun besluiten over belastingen en wetten door die burgers worden geaccepteerd. Een goede politicus zal zich onderscheiden door haar burgers in hun meningsvorming op sleeptouw te nemen, uit te leggen en te weten welke besluiten hij niet zal kunnen nemen omdat daar binnen de samenleving, voor wiens geluk hij verantwoordlijk kan worden gehouden, dat zal steunen.
Daarmee onderscheidt een politieke leider is ook van een regent. Een regent beslist (meestal in achterkamertjes) en presenteert zijn besluiten aan de goegemeente zonder zich druk te maken of daar wel draagvlak is of de moeite neemt de besluiten uit te leggen of daarover in discussie te gaan.
We leven in een uitgesproken wereld van een oligarchie van regenten die het allemaal beter weet dan zijn burgers en afwijkende meningen – op zijn vreedzaams – belachelijk maakt. Dat schept tweespalt en werkt agressie en gebrek aan respect voor de overheid in de hand.
Onze regenten latent zich graag zien met ondernemers, bankiers, bisschoppen en koningen. En laten zich laven in de – voor de politiek – niet zo relevante meningen en opvattingen. Immers ten opzichte van de ‘gewone’ burgers is dat ook maar een mening van een persoon die gewoon ‘ One-vote’ heeft.
Ik begrijp dus het nut van het Davos-circus niet en de serieusheid waarmee media de daar geventileerde mening doorgeeft. Uiteraard zonder verdere analyse en commentaar.
Dus dat de in Davo aanwezige vermogensbeheerder vindt dat de immigratie naar de EU moet worden verdubbeld is oninteressant, irrelevant en dus vooral irritant. Om de mening van u en mij maakt niemand zich verder druk.
zeer nuttig boek voor diegene die de wetenschappelijke onderbouwen van de huidige stand van zaken in het kloimaat onderzoek wil kennen, en niet alleen wil afgaan op krantenkoppen en politici
Cookies en Privacyverklaring
Wij gebruiken gelukkig cookies voor deze blog om de gebruikers het beste resultaat te geven bij het onthouden van jouw voorkeuren en herhaald bezoek aan de blog. Deze blog verzamelt geen marketing cookies. Als je op 'Accept' klikt óf je gaat door met scollen en klikken op de site, ga je akkoord met het gebruik van de door ons geïnstalleerde functionaliteit.
This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these cookies, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may have an effect on your browsing experience.
Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. This category only includes cookies that ensures basic functionalities and security features of the website. These cookies do not store any personal information.
Any cookies that may not be particularly necessary for the website to function and is used specifically to collect user personal data via analytics, ads, other embedded contents are termed as non-necessary cookies. It is mandatory to procure user consent prior to running these cookies on your website.
Het is onvermijdelijk dat we op een punt zullen belanden waarin de burgers al de wetten, regels, verdragen aan hun laars gaan lappen en de bestuurders opnieuw, zoals bij de oprichting van de Verenigde Staten, “Wij, het volk van de Verenigde Staten, verordenen en vestigen deze Grondwet voor de Verenigde Staten van Amerika…. ” en niet zoiets zwakzinnigs als “Wij Willem-Alexander, bij de gratie Gods, Koning der Nederlanden, Prins van Oranje-Nassau, enz. enz. enz. ..”, de zaken weer recht gaat zetten.
Ik denk dat tot en met de zestiger-jaren van de vorige eeuw het uitgeven van postzegels een zeer overzichtelijke bezigheid was. Natuurlijk hadden overheden en hun postzegel-uitgevende post-diensten al snel door dat de steeds sterker wordende verzamelwoede rond postzegels een lucratieve handel kon zijn. Men wist dat van alle uitgeven en gedrukte postzegels een deel verdwijnt in de albums van verzamelaars zonder dat de postzegel dienst heeft gedaan waarvoor hij was uitgevonden: een brief/poststuk tegen betaling verplaatsen van verzender naar ontvanger! Dat geld kon men natuurlijk in zijn zak steken en verleidde steeds meer staatspost bedrijven tot het uitgeven en verkopen van speciaal op de verzamelaar gerichte uitgaven. Meestal in de vorm van herdenkingsvelletjes en kleine blokjes en verzamelwaardige mooie series. Maar nogmaals, tot de zestiger jaren waren dat incidenten. Wel kwam opeens in de veertiger/vijftiger jaren het verschijnsel van de Eerste-Dag-Enveloppen op: ook een slimme manier van de postbedrijven en de postzegelhandelaren geld uit de zakken van de verzamelaar te kloppen.
