Meningen

The Rise and Fall of Empires

Historici rakelen veel en met enthousiasme het onderwerp op van “The Rise and Fall of Great Powers” om de titel van het boek van de historicus Paul Kennedy maar eens te gebruiken. Ook het boek van Edward Gibbon “The History of the Decline and Fall of the Roman Empire” behoort tot de top 10 van uw favoriete geschiedenisboeken.

Het is de vraag of de mensen die zelf deelnemen in zo’n wereld rijk door hebben dat het rijk waar ze onderdeel van uitmaken bezig is te vallen. Ik vrees dat het de meeste mensen ontgaat omdat het proces heel geleidelijk en alleen schoksgewijze effect heeft op het leven van alle dag. Dat we bezig zijn aan de val van de fundamenten van de westerse wereld is mij al wat langer duidelijk. De neergang van het Amerikaanse Rijk wordt nu langzaam ook voor meer mensen inzichtelijk. 

In dat kader is het niet toevallig dat er een lezenswaardig artikel op het internet verschijnt van Dr. Paul Larudee: “The fall of the West¨.

Wat mij opvalt is dat wij in het algemeen en historici in het bijzonder dat soort gebeurtenissen alleen maar kunnen beschrijven vanuit de vanzelfsprekende aanwezigheid van staten, en dat sommige staten dominant groeien ten koste van andere staten. En dus ook weer kunnen vallen. Zo schrijft Larudee:

“Die “eeuw” lijkt te eindigen op de manier van zoveel andere machten die de pagina’s van Kennedy’s boek vullen – door imperiale overreach, buitensporige militaire uitgaven, achterblijvende economische productiviteit en concurrentiekracht en het niet investeren in de fysieke, technische en menselijke middelen die nodig zijn om een dominante macht te blijven. Kortom, het Westen kwijnt weg.”

Het is duidelijk dat landen, koninkrijken, staten, naties zijn ontstaan, gelijk met de groei van de menselijke beschaving en dat als je naar de ontwikkeling kijkt in bijvoorbeeld de middeleeuwen dat dat uitsluitend en zonder enige uitzondering uitvindingen zijn van de heersende elite, die van zichzelf al veel macht, d.w.z. eigendom van grond/goud e.d. had toegeëigend, altijd door diefstal en roof, en met gewelddadige middelen, en ook nog op kosten van haar onderdanen. Met die “uitvinding” gaf het in de vorm van de staat onbeperkte macht over de haar onderworpen onderdanen. Tot op de dag van vandaag. Als je tot de kern komt leer je, dat wij als geen deelhebben aan de elite van de staat, lijfeigenen zijn in een feodale staatsstructuur.

We weten – hoewel het psychosociale onderzoek daarnaar een ondergeschoven onderzoeksonderwerp is – dat iedere organisatie – maar zeker de organisatie van de staat, de neiging heeft om als elite zichzelf onbeperkte privileges te geven, haar onderdanen te collectiveren en dus te onderdrukken, en agressief te worden tegen concurrente staten. De wil om te overheersen, zowel over de onderdanen als over andere staten is kenmerkend. Het enige moderne wetenschappelijk onderzoek dat ik ken dat specifiek het heeft over de ‘Anatomie of the State’ in zijn algemeenheid is van Murray Rothbard. En natuurlijk zijn er de usual suspects onder filosofen:  Rousseau, Hegel, Burke, Hobbes en Hume. Maar niemand stelt de vraag: kunnen we de staat ook niet gewoon maar afschaffen?

Maar ook, het wat meer anekdotische werk van Maarten Berg Een studie over de slechtheid van de staat geeft mooi inzicht over de verwerpelijke werking van de – in dit geval – Nederlandse overheid.

En alleen in die geaccepteerde context van de vanzelfsprekende aanwezigheid van staten die regeren over onderdanen die daar niet voor gekozen hebben – die mogelijkheid bestaat gewoonweg niet – en de mogelijkheid van stateloze samenlevingen wordt ook nooit zelfs maar in overweging genomen, kan men spreken over opkomst de val van staten. En dus analyseren we dat het Amerikaanse Rijk valt omdat het niet investeert  “in de fysieke, technische en menselijke middelen die nodig zijn om een dominante macht te blijven. Kortom, het Westen kwijnt weg.¨ Hoe kan de heersende elite van de verenigde Staten zo dom zijn?

Nou en? Waarom zouden rijken moeten stijgen en vallen? 

Vanuit mijn stelling dat een burger het meeste te vrezen heeft van haar overheid is het toch voor de hand liggend dat we nadenken over het afschaffen van staten? Alleen de stroming van het libertarisme is vanuit het uitgangspunt van individuele vrijheid als uitgangspunt daarmee bezig. Alleen al daarom waard om kennis van te nemen! 

https://kolozeg.org/the-fall-of-the-west-dr-paul-larudee/.

Nationale actie dag tegen Wilders: gelijk hebben ze!

Wilders heeft de verkiezingen op 22 november 2023 (met 23, 6% van de stemmen = 2.442.318 stemmen) gewonnen en in het huidige systeem van de representatieve democratie kan en hoort Wilders nu premier van een door hem geleid kabinet te worden. Dat is geweldig voor Wilders en zijn aanhangers en als we de peilingen mogen geloven vindt een meerderheid van de (geënquêteerde) Nederlanders dat prima. 23,6 % van de stemmen betekent overigens ook (maar?) 13,6% van alle Nederlanders (17.937.700).

Duidelijk is dat heel veel Nederlanders dat prima en voor het land ongetwijfeld goed vinden. Maar niet alle Nederlanders en zeker niet de Nederlanders die lid zijn van de intellectuele elite of dicht daarbij zitten of daarvan financieel afhankelijk zijn. Hun voortbestaan staat nu opens op de tocht. Die vinden het maar niets, eigenlijk ook wel gevaarlijk en ongewenst, in ieder geval willen ze niet onder het regime met de ideeën van de PVV en Wilders leven.

Deze anti Wilders Nederlanders hebben ´De Beweging” geformeerd, en uiten op bijvoorbeeld Twitter hun afkeuring ondubbelzinnig (“Heel goed en belangrijk dit. Nationale actiedag tégen Wilders. Dus vóór vrijheid, mensenrechten, klimaatrechtvaardigheid, internationale solidariteit en de democratie. “) en we krijgen inzicht in de organisaties die allemaal tegen een regering Wilders zijn.

Grote woorden, hoge idealen, vol van de wil om standvastig te staan voor de vrijheid van de burgers en de democratie in Nederland. Ik mag dat wel. En waarom zouden we ook, zelfs als Wilders meer dan 50% van de stemmen had gehaald, en behorend tot de groep die juist niet op hem heeft gestemd, zou ik niet gedwongen moeten worden om door hem geregeerd te worden. Dus grote sympathie voor De beweging en ik overweg om op 2 december met een zelf gehuurd koffie karretje de demonstranten een hart onder de riem te komen steken!

Ik ga er dan wel vanuit dat als ik een beweging opricht om bijvoorbeeld op straat standvastig te pleiten voor mijn vrijheid om niet tegen mijn wil door een premier als de Voll idioot Timmermans, die 15,7% van de stemmen kreeg toebedeeld door de Nederlandse kiezers, geregeerd te worden. En dat de Wilders haters mij dan ook koffie komen brengen.

En misschien realiseren deze Wilders haters zich nog niet dat er een voor de hand liggende oplossing is die hun en mijn probleem door wie we wel of niet geregeerd willen worden oplost. Gewoon het afschaffen van de overheid!

O, geloofd niet dat dat kan; of u denk dat we niet zonder overheid verder kunnen leven. Lees dan eens het boek van Maarten Berg: “Een studie over de slechtheid van de staat¨ en laat u overtuigen. U en mijn probleem opgelost!

Of stem de volgende keer gewoon op de LP: Libertaire Partij in Nederland.

Wilders is de sjaak!

Hier zie je in dit stuk hoe in een gesloten samenleving de hazen lopen en uitkomen in een totalitaire staat van zelfgenoegzame onderdrukkers. Ze zijn er trots op, want ze doen het voor – vul maar in: de bedreigde islamieten, het internationale recht, tegenhouden onverantwoorde politici, in ieder geval allemaal voor de eer van de mensheid. En zij zijn de aanklagers, de corrupte verdedigers en de rechters; Barbertje moet en zal hangen. Let ook op hoe de formulering van de beoordeling van Wilders – los van onjuistheid van de meeste stellingen – zo zijn geformuleerd dat het een moordenaar van Wilders, die ongetwijfeld zal komen, gelegitimeerd wordt, en onder applaus van deze arrogante elite een levenslang vet staatspensioen zal ontvangen.Laten we geen illusies maken waar het kwaad vandaan komt. En dat is niet Wilders toevallig.

De standaard opvatting over De Vrijheid van meningsuiting

In de geciviliseerde wereld, zoals wij in het Westen onze vrije westerse samenleving graag classificeren, zijn onze grondwetten met daarin vastgelegde burgerrechten de basis van onze rechtsstaat.

Burgerrechten worden in Wikipedia gedefinieerd als “…een categorie van rechten met als doel persoonlijke vrijheden van burgers te beschermen tegen ingrijpen door nationale overheden.” Burgerrechten zijn natuurlijk alleen burgerrechten als ze door de overheid niet geschonden worden, ook niet als ‘nood de wet breekt‘ of er grenzen aan zijn. Daarom zijn het burgerrechten.

Verder is het goed je te realiseren dat we alleen burgerrechten hebben in samenlevingen waar er überhaupt een overheid is, die kennelijk bevoegdheden heeft, of zich kunnen toe-eigenen waartegen de burger beschermd dient te worden. Burgerrechten zijn dus ook geen onderwerp waarover de gebruikelijke procedures om tot wetten en besluiten te komen bij meerderheid over wordt besloten. Burgerrechten zijn door geen enkele overheid of politieke besluitvorming buiten de orde te stellen. Daarom zijn en heten het grondrechten.

Dat concept wordt door veel mensen, en met name politici en bestuurders, niet goed begrepen. Onze grondwet ademt dat al uit doordat bij alle grondrechten braaf wordt gezegd “Beperking van dit recht is mogelijk in de gevallen bij de wet bepaal” of woorden met gelijke strekking. We hebben dat gezien bij de maatregelen rond Covid, waarbij met gemak door de politici grondrechten terzijde werden geschoven.

Vrijheid van Meningsuiting is wel het meest in het oog lopende grondrecht dat per definitie absoluut is, en alleen daardoor de functie heeft als een grondrecht van iedere burger. Immer als het grondrecht niet absoluut is, betekent dat er iemand moet zijn die de gewenste beperkingen ook zal moeten beoordelen, en die beoordelaar is per definitie onderdeel van de staat en haar vertegenwoordigers. En die vrijheid van meningsuiting is er juist om kritiek op het handelen van diezelfde overheid en overheidsdienaren te kunnen hebben en de mogen uiten. Beperkingen van het grondrecht is dus een uitgelezen kans van de heersende machthebbers om criticasters de mond te snoeren. Iets wat we in de praktijk nu ook zien gebeuren bij het de nek proberen om te draaien van ‘Ongehoord Nederland’ op de publieke omroep.

Wat grondrechten eigenlijk zijn en waarom ze moeten zijn om ons tegen de almacht van de overheid te beschermen, wordt ook door redelijke en boven elke twijfel democratische politici niet helemaal begrepen. Ik zag dat onlangs gedemonstreerd door Wahhab Hassoo, die ik hoog heb zitten en alles behalve beschuldig van anti democratische gevoelens of gedrag.

Hij wordt bedreigd omdat hij een lezing wilde gaan geven bij Herinneringscentrum Kamp Westerbork. Die bedreigingen zijn kwalijk en in een fatsoenlijk land als Nederland verwerpelijk. Hassoo dient uiteraard ongehinderd zijn lezing te geven, zijn analyse en mening te presenteren, en wij horen dat ongestoord tot ons te nemen, om vervolgens als we dat nodig vinden daarop inhoudelijke met hem te discussiëren.

In een artikel op TPO geeft Wahhab Hassoo dat het een dieptepunt is dat je niet gewoon een lezing kunt geven. En hij heeft gelijk. Zie hier zijn artikel.

Echter in zijn artikel zegt hij ook het volgende “Vrijheid van meningsuiting heeft ook grenzen, alleen heeft de overheid deze grenzen niet duidelijk vastgesteld Mag je nu bijvoorbeeld wel of niet zwaaien met een ISIS-vlag?¨

En zo’n uitspraak laat zien dat Hassoo het begrip grondrechten niet helemaal goed begrepen heeft, en dat je ook kunt discussiëren over of vrijheid van meningsuiting wel of niet grenzen heeft, maar dat het juist NIET de overheid is die daaraan grenzen kan stellen, en dat er uiteraard in Nederland met ISIS-vlaggen moet kunnen worden gezwaaid. Dat is namelijk een grondrecht van iedere Nederlander in Nederland.

Escalatie – de beer is los – de teerling is geworpen

In vervolg op mijn vorige blogpost “Wat wordt de onvermijdelijke uitkomst van het nieuwe Israël – Palestina conflict” moet ik constateren dat alles verloopt zoals ik mij voorstelde dat de Hama-Israël-palestijnen-gewelds-spiraal zich over de hele wereld gaat uitrollen: de islamitische wereld gaat zich verenigd opmaken voor de strijd tegen Israël; Israël zal uiteindelijk ophouden te bestaan; in de westerse wereld zullen tot op het niveau van burgeroorlogen de bevolking splitsen in voor en tegenstanders en hun einde van de wereldheerschappij dus sneller doen beëindigen; Rusland zal gemakkelijker en sneller in het Oekraïne conflict winnen.

De vernietiging van het ziekenhuis in Gaza gisteren (17 oktober 2023) doet dat proces nog eens extra versnellen, en pas op te snel te concluderen zeker te weten of de Israëliërs of de HAMAS de schuldigen zijn. In een oorlog, zeker in deze WOIII is in de wereld van internet en Sociale Media door niemand meer de enige ultieme waarheid te claimen. Alles is schijn. Alles is geregisseerd. Alle informatie en geloof in de waarheid is nu ondergeschikt aan de propaganda van de partijen die oorlog voeren.

En het doet er eigenlijk niet meer toe wat er werkelijk gebeurd is. De cognitieve dissonantie theorie zorgt er voor dat iedereen dat feit zal zien als uitleg van zijn gelijk en steun aan de leiders, partijen die zij steunt. Het versnelt alleen en intensiveert het proces van de wens om oorlog te voeren om de tegenstander (definitief) uit te schakelen. En als je nu een dagje Twitter volgt zie je dat ook wereldwijd gebeuren.

Er zijn wel een paar schijnbaar ongerijmdheden in de opvattingen en gedrag van een paar partijen.

Ten eerste waarom koos de (huidige?) regering van Israël er voor om Zelensky te steunen en zich dus tegen Rusland op te stellen. Het is – zeker ook voor de Israëliërs – bekend dat met de staatsgreep in Oekraïne oud Nazi’s aan de macht zijn gekomen met een uiterst slecht track-record in het vermoorden van Joden in WOII. Toch steunt Israël Oekraïne. Waarom? Daarbij maakte het de keuze van Israël wel gemakkelijk dat het huidige nazisme van de Zelensky’s kliek niet specifiek tegen Joden, maar tegen een ander voor hen minderwaardig soort mensen is gericht: Russen. Ze hadden zich ook afzijdig kunnen houden. Dat kan m.i. alleen te verklaren zijn om hun belangrijkste geldschieter en bondgenoot tegen Iran, de VS dus, te appreciëren. Met als gevolg dat ze Rusland tegen zich kregen en die is toch een partij van belang in het buurland Syrië. Dat is en was kortzichtig van Israël en zal ze nog opspelen omdat ze daarmee de sympathie van Rusland hebben verspeeld en die zou – met name naar Iran – een helpende hand geweest kunnen zijn. Tenzij verder de hele opzet van wat we nu zien in het Midden-Oosten een geregisseerde poging is Iran een kopje kleiner te maken. En dus het bondgenootschap met een door de democraten geregeerd Amerika veel belangrijker is dan ruzie met Rusland. Steun van de VS zal ze overigens niet helpen het islamitische front te overleven.

Zoals te verwachten zijn alle Hegeliaanse machthebbers in het Westen die dansen naar de pijpen van de WEF keurig en zonder aarzeling in gelid direct achter Israël gaan staan. Terwijl hun achterban, veel marxistischer, heimelijk zeker voor de Palestijnen zullen kiezen. In de D66 en PvdA/GL is dat goed zichtbaar en gaat tot interne spanningen lijden. Daarbij komt dat die politici zo vreugdevol en aanmoedigend de immigratie van voornamelijk moslims in de westerse wereld hebben mogelijk gemaakt, deze moslims nu voor grote interne maatschappelijke spanningen gaat zorgen. Waar PVV, FvD dat nooit voor elkaar zullen krijgen, gaan die tegenstanders de huidige machthebbers echt wel heel lastig gaan maken omdat zij de oorlog naar het Westen zullen brengen.

De vraag is of de WEF strategen dit goed hebben doorzien. Hoe dan ook door de acties van HAMAS is de totalitaire heilstaat van de WEF een stuk verder weg van de door hen gewenste totale overgave van de (Westerse) wereld. En dat is een geluk-bij-een-ongeluk een goede ontwikkeling.

En dan maar hopen dat we – ontsnappend aan de totalitaire WEF overheid – we vervolgens door een theocratische islamitische overheid onderdrukt en vervolgt gaan worden.

Wat wordt de onvermijdelijke uitkomst van het nieuwe Israël – Palestina conflict

Een wat zakelijker kijk op het op de escalatie van het oude Midden Oosten conflict:

  1. De inspanningen van het Westen om haar wereldorde te behouden en te verdedigen zijn complexer, duurder en gevaarlijker geworden. Als Amerika en haar westerse bondgenoten gelijktijdig een oorlog willen voeren tegen landen zoals Rusland, China, Kazachstan, Syrië, Turkey, Niger, Noord-Korea en nu ook Iran is dat financieel en qua oorlogsvermogen onhoudbaar voor elk land of samenwerkingsverband. Dat is dus goed nieuws als je hoopt op het einde van de ‘Imperium USA’.
  2. Israël en Amerika zullen de strijd in het Midden-Oosten op termijn niet kunnen winnen. Tegenover een religieus geïnspireerde wereld met miljarden moslims, neemt de kans op een escalatie – hetzij opzettelijk, hetzij door een tragische vergissing – die uitmondt in een (nucleaire) Wereldoorlog III toe. Dit is het meest verontrustende aspect van dit conflict.
  3. In tegenstelling tot het bestrijden van de vermeende gevaren van COVID door de heersende elites in de Westerse Landen en het geënsceneerde conflict in Oekraïne met Rusland, zorgt dit conflict voor verdeeldheid binnen de westerse wereld. Dit komt mede doordat de romantici onder ons (Groenen, Racisten en Woke) en de marxisten (grotendeels de heersende politieke elite: zie jaccuse.nl)) vaak pro Palestijnse standpunten in nemen samen met aanzienlijk aantallen moslims, die geweld niet schuwen, en die naar westerse landen zijn mogen emigreren.
    Maar het sentiment in de rest van de bevolking is nog steeds sterk pro Israël, omdat Israël beter past in onze traditie, de geschiedenis van de joden-vervolging in WOII, en onze normen en waarden. De kans op interne conflicten in de westerse wereld (tot en met burgeroorlogen) neemt hierdoor toe, wat het proces dat eerder genoemd werd in punten 1 en 2, kan versnellen.
  4. De ambities voor een wereldregering à la WEF zijn uitdagender geworden. Lokale politici, gedreven door groeiende onrust onder de bevolking, zullen beperktere manoeuvreerruimte hebben door de onvermijdelijke achteruitgaan van welvaart bij de burgers. Wijziging van het stemgedrag naar antiglobalistische partijen zal in veel landen verdere acceptatie en implementatie van de ideeën van de WEF c.s. voorkomen. De WEF-ambities zijn alleen haalbaar als alle landen zich volledig aan hun ideeën onderwerpen. Die kans lijkt verkeken, ondanks de enorme (politieke, ambtelijke) macht die ze ook lokaal in het westen nog steeds hebben.
  5. Wat idealiter zou moeten gebeuren – maar wat waarschijnlijk niet zal gebeuren – is dat burgers, van alle partijen, alle naties, alle groeperingen, inzien dat veel ellende veroorzaakt wordt door de opvattingen van hun religieuze leiders én hun eigen overheden en de corrupte politici en ambtenaren die daarbinnen actief zijn. Velen hebben echter nog steeds het misvatting dat ze (zeer noodzakelijk) persoonlijk financieel voordeel behalen bij het beleid van hun overheid (het feodale karakter van onze maatschappij), en geestelijke bevrediging in de door hen aangehangen religies. En men ten diepste nog steeds denkt dat deze politieke en intellectuele leiders het beste voorhebben met de burger en hen beschermt tegen externe bedreigingen. Hoe men objectief gezien ook de overheid vooral als veroorzaker van serieuze problemen voor en onderdrukking van de eigen burgers zal moeten bestempelen.
  6. Het kiezen van een kant in het huidige midden oosten conflict zal aan deze uitkomst waarschijnlijk niets kunnen veranderen.

Beschavingsprincipes à la Poetin

Volgens Poetin op 5 oktober tijdens een toespraak op de plenaire zitting van de 20e bijeenkomst van de Valdai International Discussion Club in Sochi:

Ten eerste willen we leven in een open, onderling verbonden wereld, waarin niemand ooit zal proberen kunstmatige barrières op te werpen voor de communicatie van mensen, hun creatieve realisatie en welvaart. Er moet een omgeving zonder barrières zijn.

Het tweede principe is de diversiteit van de wereld, die niet alleen behouden moet blijven, maar ook de basis moet vormen voor universele ontwikkeling.

Het derde principe is volgens het Russische staatshoofd maximale representativiteit: Niemand heeft het recht of kan de wereld voor anderen of namens anderen regeren. De wereld van de toekomst is een wereld van collectieve beslissingen.

Op de vierde plaats staat universele veiligheid en duurzame vrede die in gelijke mate rekening houdt met de belangen van grote en kleine landen. Om dit te bereiken is het belangrijk om de internationale betrekkingen te bevrijden van de blokmentaliteit en de donkere erfenis van het koloniale tijdperk en de Koude Oorlog.

Het vijfde principe is rechtvaardigheid voor iedereen: Het tijdperk van uitbuiting van wie dan ook behoort tot het verleden. Landen en volkeren zijn zich duidelijk bewust van hun belangen en mogelijkheden en zijn bereid om op zichzelf te vertrouwen, en dit vermenigvuldigt hun kracht. Iedereen moet toegang krijgen tot de voordelen van moderne ontwikkeling.


bron: https://www.frontnieuws.com/poetin-maakt-duidelijk-dat-globalistische-terrorist-klaus-schwab-zijn-dagen-geteld-zijn/

Samenvattend (op wereld niveau als collectief van soevereine naties):
Open onderling verbonden wereld
Diversiteit behouden als basis voor universele ontwikkeling
Maximale Representativiteit: collectieve wereld
Universele veiligheid en duurzame vrede
Rechtvaardigheid voor iedereen


Er blijven wel wat vragen over, zoals:

• Van wie zijn de natuurlijke hulpbronnen op de wereld?
• Wie is de eigenaar van land (en zee, ruimte) ?
• Staatsbezit vs individueel bezit, inclusief bezet vermogen ?
• Zijn er maatschappelijke belangen die individuele soevereine staten ontstijgen?
• Is er recht op zelfverdediging voor staten, en dus straf voor agressors?
• Is iedereen vrij zijn ´home´- staat te kiezen en die keuze te wijzigen?

De principe zijn mooi geformuleerd; goed omdat tegen het daadwerkelijke gedrag van de westerse wereld te plaatsen en dus nastrevenswaardig. Maar daarmee nog niet zonder problemen die ook opgelost dienen te worden. De wereld en hun naties zijn geen gemeenschap die zich so-wie-so gewend is zich naar maatschappelijke collectieve menselijke doelstellingen te richten.

Enkhuizen, 6 oktober 2023

Libertaire Partij – Stem LP

Ik ben onlangs lid geworden van de Libertaire Partij in Nederland, afgekort LP. Dat is opvallend, want hoewel ik vanaf mijn veertiende jaar geïnteresseerd ben in politiek, heb ik me nooit volledig thuis gevoeld bij een politieke partij. Ik stemde op personen die ik vertrouwde om mijn idealen zo goed mogelijk te vertegenwoordigen binnen de Nederlandse representatieve democratie. Maar de laatste decennia merkte ik dat het steeds moeilijker werd om zulke personen te vinden op kieslijsten.

Ik ben een overtuigd voorstander van geweldloosheid en meer dan mijn vader een rationalist. Ik geloof dat de mens, gedreven door wetenschap, via rationeel denken tot oplossingen kan komen voor persoonlijke en maatschappelijke problemen. Dit betekent ook een afstand nemen van dogmatisme en fundamentalisme en het herkennen en overwinnen van vooroordelen. Een open dialoog in een vrije samenleving is daarbij essentieel. Dit vereist ook persoonlijke vrijheid en verantwoordelijkheid, inclusief maatschappelijke verantwoordelijkheden.

Want ook individuele rationele mensen zijn in hun gedrag sociale wezens, waar voor elkaar zorgen, elkaar vrijheid te gunnen, en ons te verdedigen tegen – al dan niet gewelddadige – pogingen de vrijheid van anderen te beperken of zelfs te ontnemen. En ondanks mijn politieke belangstelling en ondanks mijn opvattingen die men rationaal libertijns kan karakteriseren, stuitte ik pas bij toeval – op zoek naar informatie over een onderwerp die ik in een volgende voordracht wilde gaan verwerken – op de Libertaire Partij, en toen ik de beginselverklaring had gelezen realiseerde ik dat die tekst het dichtst bij kwam bij waar ik al 55 jaar als politiek ontheemde op naar zoek was. Vandaar mijn stap om lid te worden.

En de belangrijkste alinea uit de beginselverklaring is voor mij: “Wij zijn van oordeel dat alle groepsverbanden hun rechten en bevoegdheden ontlenen aan de mensen die hen hebben opgericht, en dat zij de vrijheid van anderen niet mogen inperken, net zo min als de mensen die de verbanden hebben opgericht dat zelfstandig zouden mogen. Derhalve ontkennen wij het recht van enige overheid om de rechten van enig individu te schenden”.

Met één (redactionele) opmerking dat voor de ‘oprichters’ van die groepsverbanden moet worden gelezen ‘oprichters én leden’; vrijwillige leden, die ook altijd het recht moeten hebben zonder consequenties zich als lid weer terug te trekken uit een groepsverband. Dit principe is overigens aan het einde van de 19e eeuw al door Abraham Kuyper, in die tijd de (geestelijke en politieke) voorman van het gereformeerde Nederlandse volksdeel, beschreven en hij noemde dat principe “Soevereiniteit in eigen Kring” uitvoerig beschreven in zijn redevoering uit 1880 bij de officiële opricht van de Vrije Universiteit. Want de Vrije Universiteit werd Vrije Universiteit gedoopt, omdat het vrij was van de overheid, met als consequenties dat de geloofsgenoten de gehele universiteit ook zelf financierde met collectes. Alle andere universiteiten werden gefinancierd door de overheid. De overheid heeft daar natuurlijk niets te zoeken.

Wat ik wel opmerkelijk vind is dat als ik naar de beginselverklaring van de Libertaire Partij kijk, dat passend is bij mijn overtuigingen en dat ik daarvoor nooit van de partij heb vernomen, of mij is opgevallen. Het is puur toeval dat ik het gevonden heb en dat zegt iets over haar communicatie. De beginselverklaring van de partij zegt alleen iets over – en dat is een terechte constatering – overheden als: “Overheden hebben door de geschiedenis heen gewerkt vanuit het tegenovergestelde principe dat de staat de exclusieve bevoegdheid heeft de rechten van individuele mensen af te nemen of in te perken.” En vervolgens een zeer belangrijke opmerking dat overheden (ook): ¨… echter niets anders (zijn) dan verbanden van een select gezelschap individuen, die ten onrechte pretenderen namens alle individuen te spreken.

Met andere woorden, alle taken die de overheid – en sommigen zijn maatschappelijk nodig en nuttig – ook niet meer is dan een verband van een gezelschap individuen. En dat geldt voor alles wat wij als individuelen opzetten, initiëren, organiseren, of het nu gaat om een bedrijf, een sportvereniging, een politieke partij, een hulporganisatie voor eenzame bejaarden, het zijn ALTIJD groepen van individuen die dat initiëren en organiseren, zorgen voor orde en rust binnen de gezelschap. En die mensen dienen ook de ‘eigenaren’ te zijn van die activiteiten, en dus samen bepalen wat wel en niet kan en moet, wat er voor betaald voor moet worden, enz. De overheid heeft daar NIETS te zoeken.

Conclusie is dat we geen overheid nodig hebben, WANT we kunnen én organiseren dat altijd al zelf. En we kunnen het beter en efficiënter. Er is bijna niets wat de overheid doet, wat ze goed doet, efficiënt doet, en zonder vervelende dwang doet en met het oogmerk het geluk van de burgers te verhogen op geen enkele terrein haalt. En dat laatste is de enige leidraad voor wat wij overheid noemen.

Nu is het voor de positionering en de geloofwaardigheid van een partij als LP een probleem om dat over het voetlicht te krijgen, want iedereen die je zegt: “We hebben geen overheid nodig; we kunnen het uitstekend zelf organiseren; beter en goedkoper¨ kijkt men je meewarig aan en gelooft dat niet. Want de Staat heeft zelf “de exclusieve bevoegdheid (….) de rechten van individuele mensen af te nemen of in te perken.” toegeëigend is met een meesterlijke strategie heeft dat als vanzelfsprekend in de hoofden van de meeste individuen ingeprent. Via het onderwijs, via de ambtenaren, de regeringsvertegenwoordigers, door (staatsrecht)geleerden, juristen, journalisten en vooral de intellectuele elite als politieke filosofie ingehamerd, met als ondergrond de meest walgelijke politieke filosofie van Hegel, die bijna anderhalve eeuw als de dominante politieke filosofie is uitgedragen. Zowel de heilstaten van Nazi-Duitsland als de USSR zijn op zijn ideeën gestoeld. Overigens gaan de denkbeelden van Hegel terug tot de filosofie van Plato die ook concludeerde dat slechts enkele mensen (de elite, of bij Hegel de (Preussische) soevereine ¨bij de gratie gods” vorst) gegeven is en een staat de legitimiteit geeft die er voor zorgt dat de individu uiteindelijk zijn recht, vrede en geluk vindt. Socrates kwam daartegen in opstand en heeft dat met zijn leven moeten bekopen. Dat hele proces kan men teruglezen in het boek van Karl Popper: “De Open Samenleving en haar vijanden”, met name ondubbelzinnig verwoord in hoofdstuk 10. Dit hoofdstuk geeft mijns inziens de LP zijn politiek filosofische fundament.

En dat fundament van de LP is m.i. het geloof in de zegening voor alle mensen in een open samenleving waarin individuen de volledige vrijheid hebben hun leven in samenlevingen met anderen naar eigen inzicht in te richten en daarmee het lot in eigen hand te nemen. We zijn daar als individuen dus eigenlijk heel goed in, maar het betekent ook dat alle groepen van burgers hun groepsverbanden (´kringen’ noemt Kuypers die dus) kunnen aan gaan en dat de overheid daar niets te zoeken heeft; maar ook dat andere groepen daar niets te zeggen hebben, en die groepen kunnen zichzelf autoritair en onvrij inrichten, mits alle leden uit eigen wil daar onderdeel van willen zijn én er weer kunnen uitstappen. ¨ Be my guest ” zou ik zeggen.

Dat zijn eigenlijk de enige twee libertariaanse voorwaarden die aan groeps/kring vorming moet en kan worden gesteld. Dat kringen en individuen elkaar niet aanvallen, inpikken, onmogelijk maken enz. En de verdere uitwerking van dat niemand “het recht … (heeft) om individuele rechten te schenden.”.

Nu bevindt de LP zich in een communicatief moeilijk dilemma. Enerzijds valt het idee dat we de overheid helemaal niet nodig hebben slecht bij een heel groot deel van de bevolking, want ‘onzin’, niet waar, toch een beetje wappie-achtige opvattingen. Anderzijds is daar de snelheid waarmee onze staat nu afstevent op een totalitaire samenleving waar een kleine elite bepaald wat wij als individuen mogen doen, denken en vinden. Zie totalitair.nl. Er is urgentie.

Democratie in westerse landen is een mythe geworden. De bedreiging van de open samenleving is groot want vervolging van andersdenkenden hangt in de lucht, als het op veel terreinen al niet begonnen is. Dus welke positionering kiest LP, en hoe denkt men dat over het voetlicht te krijgen.

Één ding is in ieder geval een goed uitgangspunt. De Libertaire partij is een beginselpartij, heeft dus een ideologie en dat helpt je bij het bepalen van je standpunt op vele en snel opkomende, vaak niet voorziene politieke issues. Wij hoeven geen partijprogram te hebben, omdat onze leden en sympathisanten vanuit onze beginselen voor ieder politiek punt kunnen bedenken wat ons standpunt zal en moet zijn. Anders dan protest partijen als PVV, Omtzigt, BBB, Dieren partij, Denk, enz waar het uitmelken van de (altijd zeer aan de mode en actualiteit onderhevige) partij programma’s noodzakelijk is om zich te onderscheiden. Door hulpmiddelen als bijvoorbeeld de stemwijzer zijn verkiezen sowieso steeds meer uitgelopen op opinie peilingen dan op fundamenteel politiek debat over de toekomstige koers van onze samenlevingen. Er wordt daardoor ook nauwelijks meer gedebatteerd: we veroordelen, sluiten uit en maken zwart; en in die verwarring grijpt de totalitaire politieke elite de macht.

Wat een goede strategie voor de partij kan zijn is dat we ons richten op het in de samenleving op gang brengen van een libertaire beweging. Het meedoen aan de verkiezingen, prima, maar zal om heel veel redenen voorlopig van weinig betekenis kunnen zijn. We moeten de langere weg kiezen van het over het voetlicht brengen van onze standpunten. Je zult nog verstelt staan hoeveel mensen – als ze zich bewust worden van wat we willen en hoe die samenlevingen er dan uitgaan kan zien – dat een aantrekkelijke toekomst zullen vinden. Soeverein in onze eigen organisaties. Geen hiërarchische overheden meer, maar democratisch (horizontale) structuren van individuen, die zelf bepalen wat we willen. De nieuwe cybernetische en AI technieken helpen daarbij overigens enorm. Ze zijn niet onze vijand maar onze vrienden, alleen we moeten de intelligentie en de handjes vinden om dat mogelijk te maken. Er is veel te doen.

Enkhuizen, 30 september 2023

Burgerrechten

We hebben – zeker in de westerse samenleving waarin ik en bijna al mijn lezers zijn opgegroeid – het als grondbeginsel van het ‘Vrije Westen’ als vanzelfsprekend over onvervreemdbare grondrechten van de burgers. Die rechten kunnen we, als we er even voor gaan zitten, ook allemaal wel opzeggen, en zeker die rechten die ons zo opzichtig doet onderscheiden van de rest van de wereld, we bedoelen dan te zeggen de onvrije niet-westerse wereld waar dus burgers worden geknecht, onderdrukt, vervolgt, zo niet erger, en dom gehouden tegenover de regerende elite, dat wil zeggen alle andere landen, zo’n beetje de rest van de wereld.

Maar de burgerrechten die we dan zullen opnoemen zijn qua uitwerking en handhaving alles behalve gelijksoortig. Er zijn er die de verhouding, de macht dus, van de staat beperkt tegen de burgers, er zijn er die iets zeggen over de onderlinge verhoudingen tussen burgers en er zijn die strikt beperking hebben op de integriteit van de mens zelf, onafhankelijk wie of wat die staatsmacht vertegenwoordigd en handhaaft.

Kenmerk van mensenrechten zijn dat ze absoluut zijn. Waarom anders mensenrechten? Absoluut, dat wil zeggen geen enkele overheid in geen enkele omstandigheid die opzij kan schuiven. Als je onze grondwet leest zie je al direct dat we helemaal geen burgerrechten hebben, want de overheid heeft zich in voor gevallen een uitzondering bedongen. Maar dat hier even terzijde.

Verder worden burgerrechten en democratie vanzelfsprekend op één hoop geveegd omdat ze beide kenmerken zijn van een geciviliseerde samenleving die we na de Frans Revolutie zo graag als samenleving, als staat en haar burgers willen uitstralen en belijden. En die kenmerken onderscheiden de landen van de Westerse Wereld van de rest van de rest. Dat samenvoegen van democratie met mensen rechten lijkt vanzelfsprekend maar is dat niet. Democratie is dus eigenlijk niet meer dan afspraken hoe een heersende elite, die elite mag en kan zijn, en hoe de procedures zijn die leiden tot ‘wetten’ waar iedereen zich, op straffe van vervolging – aan heeft te houden. Het geeft de overheid ook het alleen recht op (toepassing van) geweldsmiddelen. In een democratie hoort de bevolking het laatste woord te hebben. Dat is aanzienlijk moeilijker te realiseren dan het als leuze uitroepen en feitelijk moeten we constateren dat we eigenlijk nergens in de wereld die claim – van de volkssoevereiniteit – waarmaken.

Om het verschil enigszins duidelijk te maken zou je kunnen zeggen dat grondrechten beschouwd kunnen worden als een natuurrecht, een natuurlijk recht, onvervreemdbaar, en is alles wat te maken heeft met democratie en staatsvorming staatsrecht kunstmatig en onderhavig aan de door de juristen die daar over gaan zelf gecreëerde systeem van rechtsfilosofie. Ook mode gevoelig. Gekunsteld dus en heeft daarom de status van een geloof waaraan de uitvoering ondergeschikt is.

Nu schijnt zich niemand zich te realiseren dat de meeste grondrechten, rechten zijn die de burger moet beschermen tegen de willekeur en macht van zijn overheid. Of om het anders te formuleren, als we geen overheid, hadden we ook geen grondrechten nodig. En het gegeven dat we dus blijkbaar tegen onze eigen overheid – ook de in de westerse democratieën – zou te denken moeten geven. Waarom zijn we zo vanzelfsprekend overtuigd van de noodzaak van een overheid als we ons vervolgens ons daar als burgers uitvoerig tegen moeten beschermen. Met onze leerstellingen van de de democratische rechtstaat is dat eigenlijk een merkwaardige situatie. De democratie die ons als burgers het laatste woord hoort te geven in (staats)zaken, dienen toch tegen de overheid uitvoerig juridisch beschermt moeten worden en we zijn er trots op naar de rest van de wereld dat wij en zij onvoldoende of niet – doen. Dat kan alleen maar tot de conclusie leiden dat blijkbaar nergens op de wereld overheden deugen.

Met deze stelling doe ik met name de grondvesters van de federale overheid van de Verenigde Saten van Amerika onrecht. Want die hebben zich wel gerealiseerd dat met een machtige gecentraliseerde overheid dat problemen voor de burgers kan opleveren. Vandaar ook de leerstellingen over de opdeling van de staatsmacht in drie groepen: wetgevende, uitvoerende en rechtelijke macht. Ook het recht om burgers het recht op wapens te geven paste in die gedachtengang: de burger moet zich tegen een zijn macht misbruikende overheid zelf kunnen beschermen.

In Nederland bij de vestiging van de ‘moderne’ democratische koninkrijk rond 1850 heeft Thorbecke daar geen al te principieel oog voor; vertrouwde waarschijnlijk op de fatsoenlijkheid van de (liberale) HEREN die het land bestuurden. Abraham Kuijpers, de gereformeerde voorman, had einde 19de eeuw wel oog voor de gevaren van een almachtige staat, uit andere (gereformeerde) motieven mogelijk, maar zijn overwegingen zijn nog steeds te moeite waard om kennis van te nemen.

En ik denk dat dat uiteindelijk ook de enige waarheid is. Waarom hebben we eigenlijk zoiets als en overheid, waarom zijn die overheden blijkbaar altijd zo onbetrouwbaar als het gaat om de zorg voor haar burgers. Het is een vraag die in de wetenschap eigenlijk nooit aan de orde komt. De sociologie van elite, staatsvorming en staatsmacht is wetenschappelijk een van de meest onderbelichte onderwerpen. Over totalitaire staten willen we nog wel eens uitpakken en weten we de oorzaken. Maar over de opvallende slechtheid van een gemiddelde (democratische) overheid wordt gezwegen.

Waarom wij vanzelfsprekend een overheid nodig hebben, die vraag wordt nooit gesteld. En dat brengt ons als burgers in grote problemen.

Reactie op artikel VerenofLood: Onderwijs – basis pabo’s moet degelijker

We moeten oppassen voor al te gemakkelijke oordelen over kwaliteit onderwijs en niveau PABO studenten.
Natuurlijk is door a) de degeneratie van de maatschappelijke positie van (boven)meesters, onderwijzeressen en leraren/ressen de kwaliteit van de instroom van onze docenten afgenomen. In mijn tijd waren op de HBS-B alle docenten afgestudeerd en met een academische titel. Dat verander je in deze tijd echt niet meer. Belangrijk is en blijft dat men een roeping heeft om in het onderwijs te gaan; daar begint de eerste selectie. b) omdat al het kwaliteit naar het bedrijfsleven of hoger onderwijs gaat, lijkt de keuze om in het onderwijs te gaan qua aangeboren kwaliteit een tandje lager dan vroeger. Dat is alleen te veranderen met wijziging van de maatschappelijke status van het onderwijs en dus salarisniveaus. Die visie ontbreekt bij onze politici.

Belangrijker nog is dat door met name de digitale en internet revolutie de eisen die men aan rekenen en taal moet stellen ingrijpend gewijzigd, terwijl de beoordelaren van het kwaliteit van het onderwijs nog in de vijftiger jaren standaarden leven.

Kinderen en studenten kunnen uitstekend spellen, schrijven, vertalen en rekenen door de computers die ze altijd onder handbereik hebben. Daar hebben ze geen PABO-docent voor nodig. Communicatie gaat allang niet meer via tekst, maar is verschoven naar video en marketing teksten met maximaal de lengte van een A4-tje.

Dus zolang er niet serieus gesproken worden over de invoering vanaf de basisschool van programmeren, IT en video-editing is al die discussie over de onderwijsverloedering, rekenen, spelling en taal, een achterhoede gevecht.

En verder moeten we ophouden te denken dat verplicht gestandaardiseerd onderwijs van 4 tot 18 essentieel is voor de toekomst van al onze kinderen; het nut van lang en boring onderwijs wordt schromelijk overschat.

De kwaliteit van het onderwijs: waarom meer geld nu niet zal werken

Bij Follow The money nu gratis te lezen een artikel van Marlise Eerkens over de kwaliteit van het (basis) onderwijs. Daarin de verwondering opwekkende stelling dat er steeds meer geld naar het basis onderwijs gaat en de kwaliteit toch steeds meer achteruit gaat.

Laten we dan hier even veronderstellen dat je de kwaliteit van het onderwijs goed kan meten, want dat hangt uiteraard af van welke doelstellingen je uit gaat en dat je een betrouwbaar meetinstrumentarium hebt. Maar in ieder geval dusdanig meten dat de kwaliteit tussen scholen in Nederland, in de tijd afgezet en in vergelijking met andere landen kan worden vastgesteld. Dan blijkt dat onderwijs steeds meer achteruit gaat in vergelijking met de andere OESO-landen. Daar waar we enkele tientallen jaren geleden nog als vanzelfsprekend in de eredivisie meespeelden.

D e verwondering van de auteur van het artikel vindt zijn grond in de vooronderstelling dat goed onderwijs een kwestie is van goed organiseren. En, in ambtelijke sferen, is goed organiseren vooral een kwestie van procedures, verslaglegging, kwaliteitscyclussen, transparant communiceren, voortgangsrapporten, consultants, cursussen voor van alles en nog wat, studie dagen, elkaar de maat nemen.

En, o verrassend en voorspelbaar, dit leidt niet tot kwaliteit. Het leidt tot ambtelijkheid, onderling wantrouwen, afschuiven, zwartepieten, en extra onnutte kosten maken. Dat is precies wat we zien.

Nu zei de directeur bij het beste bedrijf waar ik ooit drie maanden heb mogen rondkijken, The Berry Company in Dayton Ohio het al treffend tegen mij: “Rules are for the weak and uncompromised standards of execellence are for the strong

Dat adagium is bij de schrijfster van het artikel – zeer nuttig en informatief overigens – ook niet doorgedrongen want ze schrijft verongelijkt: “Een van de meest in het oog springende kenmerken van het Nederlandse onderwijssysteem is de lumpsumfinanciering die in 2006 in het basisonderwijs is ingevoerd. Dit systeem komt erop neer dat schoolbesturen een zak geld krijgen van de overheid en vervolgens zelf kunnen bepalen hoe zij die willen uitgeven. Binnen de OESO-landen is dit uniek. Er is geen ander land waar de overheidsplicht om alle kinderen kwalitatief hoogstaand onderwijs te bieden bijna volledig is gedelegeerd aan de schoolbesturen.”

Daarom kijkt ze onder de verkeerde steen van het beter organiseren, andere procedures, vooral meer centraal geregeld en verordineerd, maar helaas pindakaas dat zal niet helpen.

Want dat de kwaliteit van het onderwijs achteruit holt is evident maar is m.i. het gevolg van de grote maatschappelijk trends welke ons vanaf de zestiger jaren in de greep hebben. Van af die periode is de westerse wereld onder invloed gekomen van de romantiek en is het links socialistische gedachte goed van gelijkheid dominant geworden in ons denken. Romantici vinden zielige mensen interessant en zal daarom hun situatie herkenning, begeleiden, adviseren, maar nooit oplossen; en de gelijkheid-narratief maakt dat (behalve in de sport) prestatie-dwang, presteren en excelleren verdacht zijn en dus geworden. Want, zo is de gedachte, het maakt de mensen ongelukkig; want stress.

Dat heeft direct gevolg gehad op de wijze waarop we naar het onderwijs zijn gaan kijken en de mensen die voor de uitvoering moesten zorgen verkeert selecteren en verkeerd instrueren. Onze verwachtingen van school, haar bestuur en haar onderwijzers, de inspectie, de dus de verantwoordelijke politici maken dat we nooit goed onderwijs zullen kunnen leveren. Want wat hebben we gedaan:

(1) de kwaliteitseisen die we stelde aan de prestaties van de te onderwijze kinderen hebben we afgezwakt. Iedereen moet naar de universiteit kunnen zo’n beetje in extreme: hét gelijkheidsprincipe! Dan kan natuurlijk niet vanwege de evidente verschillen in cognitieve vaardigheden, dus dan moet je onvermijdelijk de toelatingscriteria afzwakken. En dat hebben we vrolijk gedaan.

(2) alle situatie van prestatie-dwang, competitie, concurrentie hebben we langzaam maar zeker uit het onderwijs gesloopt. We zijn begonnen met leerlingen met specifieke problemen te pamperen (en vooral aan te praten dat ze heeel zielig zijn; de romantiek!), we zijn gaan inzetten op individueel onderwijs en veel individuele aandacht van de leerling, kleinere klassen. En iedereen vind dat goed en prachtig, zeker als het je eigen kinderen betreft, maar hebben niet door dat daarmee de onderlinge competitie, een hele sterke motor voor prestaties, geheel tot stilstand is gekomen in het onderwijs. In de zeventiger jaren herinner ik mij nog onderzoek te hebben gezien waaruit bleek dat de gemiddelde schoolprestaties van de leerlingen in grotere klassen beter was dan in kleinere klassen. En de onderzoekers meende daarvoor ook een sluitende verklaring te hebben gevonden, namelijk dat in groter klassen de competitie zwaarder is en dus er harder gewerkt moet worden om op te vallen en te onderscheiden.
Het laatste voorbeeld van het wegnemen van elke competitie-element (want het is zo stressvol) is het afschaffen van het geven van cijfers en dus ook de kwalificatie van ‘Cum Laude’ bij afstuderenden van de medische faculteit van de Vrije Universiteit. En iedereen heeft instemmend geknikt: dit is de weg. Ja dit is de weg naar gegarandeerd minder kwaliteit.

(3) Dat afzwakken van de competitie en het afzwakken van kwaliteitseisen heeft dan ook onvermijdelijk ook een direct gevolg gehad voor de selectie van vakmensen en kwaliteit van de opleiding van de onderwijzers en docenten. Waardoor we in een niet te stuiten vicieuze cirkel komen van steeds minder kwaliteit in de effecten van ons onderwijs systeem. En dan komen we aan de kern van wat onderwijs goed, professioneel en effectief maakt: de (individuele) kwaliteit van de onderwijzers. Niets zal die factor van een goede professionele onderwijzer die zijn vak verstaat kunnen goedmaken; wat je ook doet, hoeveel geld je er ook in steekt; hoe professioneel de kwaliteitssystemen ook zijn; hoe goed het curriculum ook in elkaar is gestoken. Niets helpt als niet de kwaliteit van de docenten op orde is. En goede, excellente docenten hebben geen procedures nodig om goed werk af te leveren. Dat doen ze dan als vanzelfsprekend en zonder aansturing.

Daar ligt de kern van het probleem en het probleem is dat we in de westerse wereld nu juist dat niet meer weten aan te pakken; onze romantische linkse gelijkheids-gelovers zitten ons daarvoor definitief in de weg.

Mijn opmerkingen onder punt (3) heeft iets onrechtvaardigs, omdat er nog steeds natuurtalenten zijn onder onze docenten die kennis, kwaliteit en kunde hebben en gedreven zijn om goed onderwijs te geven. De leerlingen zullen deze docenten ook direct herkennen en op handen dragen. Een bijkomend effect is dat deze docenten door hun eigen standaard van excellentie in het overgereguleerde, georganiseerde onderwijs systeem gefrustreerd raken en afvallen. Meestal met een burn-out; vaak ook gewoon door te vluchten. Voor deze mensen dienen we een standbeeld op te richten! En we ons te schamen ze zo te frustreren; al was het maar uit eigen belang, want zij kunnen anders niet onze kinderen weer het onderwijs geven waarvan we allemaal weten dat het essentieel kan zijn in hun toekomstige functioneren.

Niet kunnen presteren en excelleren maakt de mens ongelukkig. Gebrek aan goed onderwijs zet de mens op achterstand, maakt het vrijwel onmogelijk het leven naar eigen hand te zetten en dus waardoor geluk steeds meer een droom wordt voor anderen maar niet voor mij.

Sytske Bergsma over Gezond Verstand

Alsof je erin geloofd dat je het christendom kan uitroeien/schaden door met wetenschappelijke bewijsvoering te komen over het niet bestaan van God.
Alsof je erin geloofd dat je hoofddoekjesplicht bij de moslims kan doen verdwijnen door te wijzen op de zegeningen voor de mensheid door het proces van de verlichting.
Alsof je erin geloofd de klimaathysterie te kunnen stoppen door het komen met bewijzen dat klimatologen de werkelijkheid rond klimaatcijfers manipuleren.
Alsof je erin geloofd aan te tonen dat je geen racist bent door in gesprek te gaan met bijvoorbeeld Sylvana Simons
Alsof je erin geloofd dat je Rutte over de negatieve effecten op rijkdom van de Euro door te wijzen op de gemiddeld zo slechte economische groei in het Euro-gebied.
Alsof je erin geloofd dat je Linkse mensen überhaupt kan behoeden voor het zich consequent laten leiden door vooroordelen, totalitarisme en machtsmisbruik door een stevige politieke discussie aan te gaan.

Nee, we begrijpen te weinig dat heersende en voor (de enige) juist doorgaande meningen en overheidshandelen het gevolg is van het winnen een smerige oorlog. De heersende politieke meningen zijn de meningen van de overwinnaars. En je overwint door toepassen van (mentale) machtsmiddelen en het hebben van sterke gehoorzame legers. En als je die niet wilt bestrijden met nog sterkere legers, en denkt dat je met argumenteren en gezond verstand het wel wint, dan verander je niets en beland je in de (mentale) gevangenis van de heersende elite, nu van links.

Waarom doen die levens er niet toe? Hypocratie van de Groene farizeeërs.

De hypocratie van de groenen die alles in HUN wereld duurzaam willen hebben (wat dat ook betekenen mag) maar de vervuiling, kinderarbeid, uitputting van hulpbronnen en vooral de kosten van levensonderhoud, waar misschien de rijke elite die dit allemaal bedenkt geen last van heeft, maar de minder bedeelde in hun paradijs zal daarvoor een ondraaglijke prijs voor moeten betalen, gewoon over de schutting gooien.

Republikein

Ik ben republikein. Niet omdat die staatsvorm een garantie is voor welvaart en geluk voor haar burgers, maar – als een president door alle burgers kunnen worden gekozen en afgezet – zo een maatschappij de leider krijgt die ze zelf heeft gewild. Staatsvorm en verkiezingen zijn er niet omdat het per definitie het beste voor die burgers oplevert, maar omdat ieder ander systeem je overgeeft aan willekeurige boven ons gestelden die wel een zullen bepalen wat wel goed is voor die burgers. De risico’s van dat systeem is prachtige gedocumenteerd door Karl Popper.
Het ontsponnen zijn van republikein is dat je niet actief anti-monarchist hoeft te worden, omdat de geschiedenis leert dat koningshuizen het ongelooflijke vermogen heeft zich zelf op te heffen. Meestal door hebzucht of erfelijke domheid.
Spanje bewijst dat weer eens.

In Nederland zal dat ooit ook gebeuren. Op dat moment gaat bij mij de Nederlandse vlag uit.

Enige gedachten over ons strafrecht

Dit is een reactie op een artikel van Toon Kasdorp (gepubliceerd op 14-12-18) op de site veren-of-lood.

Het strafrecht kan alleen maar fatsoenlijk zijn en door burgers worden geaccepteerd als het op waarheidsvinding is gebaseerd, zonder onderscheid naar aard van de misdaad en betrokken getuigen en verdachten.

Dat werkt alleen als iedereen in dat proces: politie, rechercheurs, officieren OM, rechters daarvan overtuigd zijn en daarna handelen. Dat vereist ook onbesproken integriteit. Daarop moeten alle betrokkenen ook uitdrukkelijk op worden geselecteerd.

Verder moeten uit het strafrecht alle procedures worden gesloopt die waarheidsvinding in de weg staan:
– geen verjaringen
– procedures moeten vooral zijn gericht op het voorkomen van insluipen vooroordelen over verdachten bij onderzoekers en rechter
– geen ‘recht’ op zwijgen verdachten; zwijgen is waarheidsvinding tegenwerken en moet mogelijk als bekentenis worden opgevat; medewerking moet worden beloond in bepalen strafmaat.
– geen geneuzel over (fouten) in aanslag: rechter stelt vast dat verdachten niet eerder voor het voorliggende vergrijp is vervolgt; rechter bepaald niet alleen of verdachte schuldig is, maar ook schuldig waarvan. Wanneer de ten laste ligging tijdens proces wordt gewijzigd krijgt verdachte altijd gelegenheid tot adequate verdediging. 
– onrechtmatig bewijs gaat in de rechtszaak om de waarheidsvinding te achterhalen gewoon mee met de kennis van rechters en Officieren. Onrechtmatig verkregen bewijs is strafbaar en dus vervolgbaar voor de overtreder.
– privacy is nooit een reden om niet aan correcte waarheidsvinding te kunnen voldoen. Schending van privacy is minder belangrijk dan het verkeerd of ten onrechte of niet correct op basis van waarheidsvinding veroordelen of vrijspreken van daders.
– Pas na vaststellen waarheidsvinding, volgt overwegingen over eventuele ziekte, stoornissen, verzwarende/verlichtende omstandigheden: rechter stelt eerst vast de waarheidsvinding en dus de schuld van de verdachte. In die uitspraak moet onderscheid worden gemaakt tussen:

  • bewezen onschuldig (verdachte heeft recht op schadevergoeding omdat hij ten onrechte verdachte is geweest en dat heeft altijd impact)
  • geen verdere vervolging door gebrek aan bewijs (dus verdachte zou ook schuldig kunnen zijn en eventueel later op kunnen worden alsnog vervolgt). In dat geval verdachte nooit recht op schadevergoeding, zeker niet als dat gebrek aan bewijs mede is gebaseerd op niet medewerken (zwijgen, liegen) in de onderzoeksfase.
  • schuldig met onderbouwing van bewijs.

Splits rechtszaak over vraag ‘schuldig’ van rechtszitting over strafmaat en strafoplegging

Daarna moet een andere (rechters)college, bij voorkeur aangevuld met door lot geselecteerde burgers) op basis van de gedane arbeid (en dus geen marginale toetsing mer van het bewijs bewijs) een straf bepalen. Bij toerbeurt zouden aan dat college willekeurig gekozen burgers moeten worden toegevoegd.
– Als er straf is opgelegd komt pas de vraag: heeft de verdachte (psychiatrische) medische verzorging nodig, die dan tijdens de strafoplegging kan worden verstrekt.

Verder zou het mooi zijn als de rest van de burgers en journalisten/bloggers op internet/sociale media en de media (oud en nieuw) zich willen schikken in het principe van onbevooroordeelde waarheidsvinding.

Wat moeten we doen om het respect en correcte inhoudelijkheid van de maatschappelijke/politieke discussie weer terug te krijgen?

In de blog ‘verenoflood.nu‘ op 13 december een artikel over “Fakenews over #fakenews: praat de paus poep?” van Frans Groenendijk. De daar beschreven trend dat ook de serieuze media geheel zijn opgegaan in leugens, verzinsels en bedrog. 

Vraag is wat we hier aan kunnen doen?

Ik bedoel natuurlijk niet meer wetgeving, maar er is een tijd geweest (in de tijd dat ik opgroeide en samen met mijn vader iedere ochtend alle kranten las en samen naar de politieke debatten keken op TV, en uiteindelijk politicologie ben gaan studeren) dat we allemaal vonden dat – ondanks verschillen van maatschappelijke en politieke inzichten – je de lezer/kijker respectievelijk je ’tegenstander’ niet onderuithaalt met verzonnen, verdraaide, onvolledige, suggestieve berichten.

Natuurlijk was er een grijs gebied (ik weet nog dat ik op een bijeenkomst van DS’70 was (de enige politieke partij waar ik ooit één keer ben geweest) en de VARA de volgende dag daarover in ‘Achter het Nieuws’ zorgvuldig alleen hele oude mannen en vrouwen in beeld bracht terwijl de zaal – uit eigen waarneming – toch echt vol zat met ook studenten en jonge ambtenaren, vaders en moeders).  Fout, en toch was iedereen het er toen wel over eens dat dat eigenlijk niet kon en mocht. Misschien werd het bij alleen de VARA en Vrij Nederland wel een beetje verwacht, maar nooit ging het echt over serieuze issues van bedrog en leugens en als er al een keer – al dan niet per ongeluk – een ‘fout’ werd gemaakt in de informatievoorziening en dat uitkwam werd er door de betrokkenen uitvoerig een mea culpa uitgesproken. Politici stapte gewoon op. Ja, Rutte, dat deden ze toen nog.

En natuurlijk er werd wel zo nu en dan wat onder het tapijt geveegd – met name als het ging over het koningshuis – maar ook daarvan wist eigenlijk iedereen wel dat eigenlijk dat niet klopte.

En natuurlijk kon er in de politieke discussie in de kamer of in de kranten fel en hard worden gediscussieerd. Het ene sloot het andere gelukkig niet uit. Ook werd er wel op de man gespeeld, maar ook dat veroorzaakte toch altijd wel wat gêne, en werd zeker niet door iedereen gewaardeerd.

De Duitse bezetting – leek wel – drukte nog zwaar op de morele standaarden in die tijd.

Wanneer is dat misgegaan. Nederland eigenlijk sinds de oprichting van 10-over-rood, van af dat moment ging het niet meer om de inhoudelijk – op goede informatie – gevoerde politieke discussie, maar over de maat nemen van je politieke tegenstanders, niet alleen inhoudelijk maar dus dan ook op de persoon. Probleem met deze analyse is dat het ook fout is gegaan in alle andere westerse landen, inclusief de VS.

Eigenlijk belijden in woord de journalisten en politici nog steeds deze norm, maar vervolgens is eigenlijk niets meer te vertrouwen: journalisten niet, media niet, politici niet, bloggers niet, EU-niet, CPB-niet, Obama-niet, …

En ik puzzel me gek wat je zou kunnen en moeten doen om het respect en de inhoudelijkheid van de maatschappelijke en politieke discussie weer terug te krijgen. Het begint uiteraard thuis en op de (basis)school, maar hoe?

Lange en waarschijnlijk wrede weg nog te gaan.

Revolutie

De grondwet hoort een document te zijn van de burgers gericht aan hun (toekomstige) bestuurders over wat de (absolute) grenzen zijn aan hun bestuurlijke macht en niet een verkiezingsmanifest (wat het in nederland nu wel is, met dank aan Wiegel!) Zie tekst artikel 1.

Artikel 1 had natuurlijk een definitie moeten zijn wat Nederland is en wie zich Nederlander mag noemen, maar ja dat blijkt nu ook iedere wereldburger te zijn die ons land weet te bereiken en iets roept over asiel.

Verder heeft bijna ieder artikel die met in elke artikel de toevoeging “tenzij anders wettelijk geregeld” waarmee elke verplichting sowieso onder uit haalt.

Het is ook de burgerij die de grondwet moet kunnen veranderen en niet de al dan niet gekozen bestuurders (de ministers zijn niet gekozen en de koning al helemaal niet) die met dat instrument van ‘tenzij de wet …’ feitelijk iedere zaak naar zijn hand kan zetten. In het internet tijdperk is het niet zo moeilijk om burgers samen te laten werken aan een opdracht aan hun regeerders.

img_0264Het is onvermijdelijk dat we op een punt zullen belanden waarin de burgers al de wetten, regels, verdragen aan hun laars gaan lappen en de bestuurders opnieuw, zoals bij de oprichting van de Verenigde Staten, “Wij, het volk van de Verenigde Staten, verordenen en vestigen deze Grondwet voor de Verenigde Staten van Amerika…. ” en niet zoiets zwakzinnigs als “Wij Willem-Alexander, bij de gratie Gods, Koning der Nederlanden, Prins van Oranje-Nassau, enz. enz. enz. ..”, de zaken weer recht gaat zetten.

Weg met de politiek-elite, weg met de theoretische staatsrechtgeleerden; leve de revolutie!

Voor de goede orde: ik heb staatsrecht onderwezen gekregen op de universiteit (Boukema), Staatsrecht in Donner-Pot bestudeerd en examen in gedaan. En 100-jaren Oud met heel veel genoegen gelezen. Ik ben en voel me democraat in hard en nieren en daarom verzet ik mij tegen het misbruiken van onze democratisch, weliswaar zeer verouderde, regels door de huidige partij-vertegenwoordigers.

Ik weet waar ik het over heb, en daarom weet ik ook dat dit soort rituele dansen over onze en andere grondwetten grote flauwekul beginnen te worden. Tijden veranderen, maar ons staatsrechtelijk systeem wordt nog steeds beoordeeld op prachtige principes van nu pakweg 150/200 jaar oud. Dat gaat dus fout.

Ik probeer een nieuwe grondwet te schrijven die overigens op 2 A4-tjes kan en inhoudelijk aan alle basis scholieren kan worden uitgelegd en onderwezen. De huidige grondwet zal alleen al niet werken omdat het in een geheimtaal is geschreven die 99% van de huidige internet-jeugd niet kan, zal en willen begrijpen. Dat zou ons en onze politici/staatsrechtgeleerden moeten verontrusten!

Daarmee en daardoor wordt de huidige grondwet een dode papieren document, leuk voor een mooie en vermakelijke geschiedenis-les over 50-jaar!

Medicijnen via het Internet: wat is nu eigenlijk het probleem?

Vanavond een item in het journaal waarin (a) wordt gemeld dat er steeds meer medicijnen via het internet in het Buitenland wordt besteld, en (2) dat daar (vaak?) slechte of niet werkende medicijnen bijzitten. Boodschap is: “je wordt gewoon als consument (=patiënt) opgelicht”.

Er schijnt een overheidscampagne bezig te zijn over ‘echt-of-nep’, website zie hier. Volgens het journaal-item is de douane bezig met (de jaarlijkse) actie om medicijnen te onderscheppen: “dit jaar twee keer zoveel medicijnen onderschept!”.  De douane opent jouw bestellingen en neemt ze natuurlijk in beslag, want op de website van de overheid staat toch duidelijk dat je geen geneesmiddelen mag invoeren.

Vervolgens komt een belanghebbende van het farmaceutische kartel, een bezorgt kijkende apotheker, in beeld die tranentrekkende dingen zeggen over de grote gevaren die je als argeloze consument loopt als je zo dom bent om buiten je arts, of eigenlijk bedoelde hij, buiten je apotheek, medicijnen besteld. Lees verder “Medicijnen via het Internet: wat is nu eigenlijk het probleem?”

Marcel Crok en Theo Wolters: CO2-uitstoot niet catastrofaal voor klimaat — Climategate.nl

De website ‘Café Weltschmertz’ heeft de laatste tijd een aantal uitstekende video’s van vraaggesprekken over klimaat, energie en aanverwante zaken geplaatst. De meest recente aflevering, van bijna een uur, betreft een interview van Marcel Crok met Theo Wolters (zie afbeelding boven). Hierin komt een breed palet van thema’s aan de orde, die in de overheidsvoorlichting…

via Marcel Crok en Theo Wolters: CO2-uitstoot niet catastrofaal voor klimaat — Climategate.nl

Politieke Agenda voor onze soevereiniteit en bevrijding

We leven in verontrustende tijden. Hoe kunnen we de moralistische, laffe en anti-democratische politiek van de huidige (Europese) politieke elite ten goede keren? Opdat we onze vrijheid en soevereiniteit herwinnen? Klagen zal niet helpen, hooguit wat met onze eigen gemoedsrust. Wat we nodig hebben is een politieke agenda en strategisch plan deze agenda uitgevoerd te krijgen. Wie gaat daarvoor het initiatief nemen?

Opgegroeid in een tijd (ben in 1951 geboren) waarin een samenleving en de politieke standaarden hoog waren: respect voor de opvattingen van de politieke en maatschappelijke ’tegenstanders’, ondersteunen van de zwakken van de samenleving (ouderen, gehandicapten en zieken), veroordeling van geweld als politiek middel, het gaan voor vrouwen-rechten, het in stand houden van een top recht-systeem, geloof in het belang van onderwijs en scholing, werken voor je inkomen, scheiding van politiek en geloof (uiteraard en toegegeven: tot op zekere hoogte), geloof in de zegeningen van de Verenigde Natie en hun verklaring van de rechten van de mens, afschuw van discriminatie (bedoeld werden (de individuele) discriminatie van joden [maar eigenlijk toen geen item, want antisemitisme was eigenlijk vanzelfsprekend helemaal fout], negers en later homo’s), vrije meningsuiting en een – niet overdreven – liefde voor ons land Nederland waar het goed toeven is en waar je trots kan en mag zijn op je Nederlanderschap. Allemaal zaken waar je politiek nog steeds voor mag en moet gaan, maar waar de huidige generatie (Europese) politici geen brood meer in zien.

Lees verder “Politieke Agenda voor onze soevereiniteit en bevrijding”