Categorie: Nieuw

Bij Follow The money nu gratis te lezen een artikel van Marlise Eerkens over de kwaliteit van het (basis) onderwijs. Daarin de verwondering opwekkende stelling dat er steeds meer geld naar het basis onderwijs gaat en de kwaliteit toch steeds meer achteruit gaat.

Laten we dan hier even veronderstellen dat je de kwaliteit van het onderwijs goed kan meten, want dat hangt uiteraard af van welke doelstellingen je uit gaat en dat je een betrouwbaar meetinstrumentarium hebt. Maar in ieder geval dusdanig meten dat de kwaliteit tussen scholen in Nederland, in de tijd afgezet en in vergelijking met andere landen kan worden vastgesteld. Dan blijkt dat onderwijs steeds meer achteruit gaat in vergelijking met de andere OESO-landen. Daar waar we enkele tientallen jaren geleden nog als vanzelfsprekend in de eredivisie meespeelden.

D e verwondering van de auteur van het artikel vindt zijn grond in de vooronderstelling dat goed onderwijs een kwestie is van goed organiseren. En, in ambtelijke sferen, is goed organiseren vooral een kwestie van procedures, verslaglegging, kwaliteitscyclussen, transparant communiceren, voortgangsrapporten, consultants, cursussen voor van alles en nog wat, studie dagen, elkaar de maat nemen.

En, o verrassend en voorspelbaar, dit leidt niet tot kwaliteit. Het leidt tot ambtelijkheid, onderling wantrouwen, afschuiven, zwartepieten, en extra onnutte kosten maken. Dat is precies wat we zien.

Nu zei de directeur bij het beste bedrijf waar ik ooit drie maanden heb mogen rondkijken, The Berry Company in Dayton Ohio het al treffend tegen mij: “Rules are for the weak and uncompromised standards of execellence are for the strong”

Dat adagium is bij de schrijfster van het artikel – zeer nuttig en informatief overigens – ook niet doorgedrongen want ze schrijft verongelijkt: “Een van de meest in het oog springende kenmerken van het Nederlandse onderwijssysteem is de lumpsumfinanciering die in 2006 in het basisonderwijs is ingevoerd. Dit systeem komt erop neer dat schoolbesturen een zak geld krijgen van de overheid en vervolgens zelf kunnen bepalen hoe zij die willen uitgeven. Binnen de OESO-landen is dit uniek. Er is geen ander land waar de overheidsplicht om alle kinderen kwalitatief hoogstaand onderwijs te bieden bijna volledig is gedelegeerd aan de schoolbesturen.”

Daarom kijkt ze onder de verkeerde steen van het beter organiseren, andere procedures, vooral meer centraal geregeld en verordineerd, maar helaas pindakaas dat zal niet helpen.

Want dat de kwaliteit van het onderwijs achteruit holt is evident maar is m.i. het gevolg van de grote maatschappelijk trends welke ons vanaf de zestiger jaren in de greep hebben. Van af die periode is de westerse wereld onder invloed gekomen van de romantiek en is het links socialistische gedachte goed van gelijkheid dominant geworden in ons denken. Romantici vinden zielige mensen interessant en zal daarom hun situatie herkenning, begeleiden, adviseren, maar nooit oplossen; en de gelijkheid-narratief maakt dat (behalve in de sport) prestatie-dwang, presteren en excelleren verdacht zijn en dus geworden. Want, zo is de gedachte, het maakt de mensen ongelukkig; want stress.

Dat heeft direct gevolg gehad op de wijze waarop we naar het onderwijs zijn gaan kijken en de mensen die voor de uitvoering moesten zorgen verkeert selecteren en verkeerd instrueren. Onze verwachtingen van school, haar bestuur en haar onderwijzers, de inspectie, de dus de verantwoordelijke politici maken dat we nooit goed onderwijs zullen kunnen leveren. Want wat hebben we gedaan:

(1) de kwaliteitseisen die we stelde aan de prestaties van de te onderwijze kinderen hebben we afgezwakt. Iedereen moet naar de universiteit kunnen zo’n beetje in extreme: hét gelijkheidsprincipe! Dan kan natuurlijk niet vanwege de evidente verschillen in cognitieve vaardigheden, dus dan moet je onvermijdelijk de toelatingscriteria afzwakken. En dat hebben we vrolijk gedaan.

(2) alle situatie van prestatie-dwang, competitie, concurrentie hebben we langzaam maar zeker uit het onderwijs gesloopt. We zijn begonnen met leerlingen met specifieke problemen te pamperen (en vooral aan te praten dat ze heeel zielig zijn; de romantiek!), we zijn gaan inzetten op individueel onderwijs en veel individuele aandacht van de leerling, kleinere klassen. En iedereen vind dat goed en prachtig, zeker als het je eigen kinderen betreft, maar hebben niet door dat daarmee de onderlinge competitie, een hele sterke motor voor prestaties, geheel tot stilstand is gekomen in het onderwijs. In de zeventiger jaren herinner ik mij nog onderzoek te hebben gezien waaruit bleek dat de gemiddelde schoolprestaties van de leerlingen in grotere klassen beter was dan in kleinere klassen. En de onderzoekers meende daarvoor ook een sluitende verklaring te hebben gevonden, namelijk dat in groter klassen de competitie zwaarder is en dus er harder gewerkt moet worden om op te vallen en te onderscheiden.
Het laatste voorbeeld van het wegnemen van elke competitie-element (want het is zo stressvol) is het afschaffen van het geven van cijfers en dus ook de kwalificatie van ‘Cum Laude’ bij afstuderenden van de medische faculteit van de Vrije Universiteit. En iedereen heeft instemmend geknikt: dit is de weg. Ja dit is de weg naar gegarandeerd minder kwaliteit.

(3) Dat afzwakken van de competitie en het afzwakken van kwaliteitseisen heeft dan ook onvermijdelijk ook een direct gevolg gehad voor de selectie van vakmensen en kwaliteit van de opleiding van de onderwijzers en docenten. Waardoor we in een niet te stuiten vicieuze cirkel komen van steeds minder kwaliteit in de effecten van ons onderwijs systeem. En dan komen we aan de kern van wat onderwijs goed, professioneel en effectief maakt: de (individuele) kwaliteit van de onderwijzers. Niets zal die factor van een goede professionele onderwijzer die zijn vak verstaat kunnen goedmaken; wat je ook doet, hoeveel geld je er ook in steekt; hoe professioneel de kwaliteitssystemen ook zijn; hoe goed het curriculum ook in elkaar is gestoken. Niets helpt als niet de kwaliteit van de docenten op orde is. En goede, excellente docenten hebben geen procedures nodig om goed werk af te leveren. Dat doen ze dan als vanzelfsprekend en zonder aansturing.

Daar ligt de kern van het probleem en het probleem is dat we in de westerse wereld nu juist dat niet meer weten aan te pakken; onze romantische linkse gelijkheids-gelovers zitten ons daarvoor definitief in de weg.

Mijn opmerkingen onder punt (3) heeft iets onrechtvaardigs, omdat er nog steeds natuurtalenten zijn onder onze docenten die kennis, kwaliteit en kunde hebben en gedreven zijn om goed onderwijs te geven. De leerlingen zullen deze docenten ook direct herkennen en op handen dragen. Een bijkomend effect is dat deze docenten door hun eigen standaard van excellentie in het overgereguleerde, georganiseerde onderwijs systeem gefrustreerd raken en afvallen. Meestal met een burn-out; vaak ook gewoon door te vluchten. Voor deze mensen dienen we een standbeeld op te richten! En we ons te schamen ze zo te frustreren; al was het maar uit eigen belang, want zij kunnen anders niet onze kinderen weer het onderwijs geven waarvan we allemaal weten dat het essentieel kan zijn in hun toekomstige functioneren.

Niet kunnen presteren en excelleren maakt de mens ongelukkig. Gebrek aan goed onderwijs zet de mens op achterstand, maakt het vrijwel onmogelijk het leven naar eigen hand te zetten en dus waardoor geluk steeds meer een droom wordt voor anderen maar niet voor mij.

Waarom denken mensen toch dat Het Groot Dictee Der Nederlandsche taal iets te maken heeft met de Nederlandse taal! In tegendeel: goed kunnen spellen is voor taal, taalbeleving, taalgebruik en taalcreativiteit van geen enkele betekenis; foutloos spellen toont alleen aan dat je in staat bent soms bizarre en ondoorgrondelijke regels goed toe te passen: bravo; echt iets voor Belgen om zich daarop te profileren; zonde van de schooltijd die opgaat aan het er inhameren van deze regels. Maar goed.

Belangrijker is dat de voorgelezen tekst niets, en dan ook niets met (levend) Nederlands heeft te maken. Niemand van de toeschouwers en deelnemers heeft ook maar iets begrepen van de inhoud van deze opsomming van ongebruikelijke woorden. Taal gaat nu juist om onderling te communiceren en daarom zal iedereen in onbruik geraakte worden willen/moeten vermijden. Een woordenboek is vooral om die oude en niet meer gebruikte woorden nog de betekenis achtergrond te kunnen opzoeken als je om wat voor reden dan ook gedateerde teksten leest. Je hebt ook hulp nodig als je middeleeuwse Nederlandse teksten gaat lezen.

De tekst van Van Kooten is dan ook een gospe en een aanfluiting voor het propaganderen van de mooie en rijke Nederlandse Taal.

Waarom zeggen al die deelnemers dat dit zo soort dictee’s zo belangrijk is voor de Nederlandse taal? Ik neem aan dat ze de idiote tekst van Van Kooten zien als zo iets als De Nieuwe Kleren van de Keizer!

 

De meest merkwaardigste en meest onleesbare Nederlandse tekst van 2013:

 

Na koffie gedronken te hebben, begon het Groot  Dictee.
Niettegenstaande de taalcriticus Charivarius zijn macedoine ‘Is dat goed Nederlands ?’, die verrukkelijke thesaurus vol linguïstische bêtises, publiceerde in 1940, zou het journaille anno hodie een raillerend exposé van onze pennenstrijd alsnog met dit piteuze zinnetje kunnen initiëren.

Zulke lammenadige anastrofes vernoemde de criticaster naar zijn tante Betje, in wier postale verbiage een heel aantal zeugmata,  polysyndetons en anakoloeten wiewauwde.

‘Een heel aantal’  is de contaminatie van ‘een groot aantal’ en ‘heel veel’; vanavond irriteren wij ons aan spelfouten, mitsgaders aan menig grammaticaal quid pro quo – emendeer mij!

Als men insinueert dat u heimwee heeft naar de leraar Nederlands als feniks, waarmee het zo is gegaan dat hij werkeloos achter de gerianiums zit, moet u niet paranoia reageren, aangezien die accusatie een vrijwel cliché is.

Het was veelbetekend hoe elke media  onwelwillig reflecteerde op de krankjorume tekst van het Koningslied, over wiens begeestering de godganse participatiemaatschappij zich streste.

U hoort ons inziens tot een van het gardekorps Nederlanders die menen dat de campertiaanse schrijfwijze van het adjectief verrukkelijk – het megafonetische neologisme vurrukkulluk – als voorkeurspelling te verkiezen had geweest.

Het is niet zozeer een fetisj voor spelling als wel het tot in de finesses breidelen van grammaticale valstrikken dat ons steeds overnieuw beschermt tegen een Babels imbroglio; mits dit verifiërende przewalskipaardenmiddel de enige wapening tegen nepmailtjes concretiseert.

Bijgevolg beseft u zich een pseudobancaire poging tot phishing zorgeloos te kunnen deleten dan u leest: Er is een inactieve activiteit op dit rekening plaatsgevonden. Want zodan onze zuiderburen zeggen: Menen ligt dicht bij Kortrijk maar verre van Waregem.

http://www.demorgen.be/dm/nl/992/Wetenschap/article/detail/1760618/2013/12/18/Het-Grote-Dictee-der-Nederlandse-Taal-2013-Een-przewalskipaardenmiddel.dhtml

Vandaag is er een rapport van Koopman (CDA) verschenen over de Oost-Europese (tijdelijke) immigranten nadat deze in het kader van het Europese open-grenzen beleid richting Nederland zijn gekomen. Het schijnen er 200.000 te zijn. Deze immigranten blijken vaak slecht te zijn gehuisvest en worden door malafide uitzendbureau’s uitgebuit. Schandalig natuurlijk en zoals we de laatste decennia gewend zijn is de commissie heel duidelijk: het is allemaal de schuld van de overheid, want zij hebben de immigranten niet goed opgevangen.

En dat is dus grote onzin, en het lijkt wel of niemand dat wil zeggen.

Los van het feit dat er, zie het rapport, grote vraagtekens te zetten bij het Europese beleid om ongeordend grenzen open te zetten. Het ondermijnt in ieder geval een fatsoenlijk werkloosheidsbeleid, en ons woningdistributiesysteem is niet ingericht op grote groepen nieuwkomers die op geen enkele wijze  een woonhistorie hebben in een gemeente.

Goed maar Europa is heilig en wordt door malloten bestuurd dus daar is voorlopig niets van te verwachten, en voordat wij in Nedeland door hebben wat we eigenlijk aan regelgeving allemaal moeten aanpassen om onze staatkundige en maatschappelijke ordening geschikt te maken, niet voor de 17 miljoen onlangs nog in Nederland wonende Nederlanders maar voor de miljoenen Europeanen die gewoon kunnen beslissen hier te gaan wonen.

Goed dat gaat dus allemaal mis.

Verder is het natuurlijk zo of je nu uit China, Polen of Nederland komt, uitzendbureaus en andere werkgevers mogen geen slaven handel drijven en huisjes melkers weten waar ze zich aan hebben te houden als ze geld willen verdienen aan herbergen van grote hoeveelheden immigranten.

Daar hoeven we de wet- en regelgevng niet voor aan te passen. Hooguit moeten we meer controleren, handhaven en vervolgend, maar in z’n algemeenheid zal ook dat moeten binnen bepaalde prioriteitstellingen, en we kunnen niet aan alles wat niet goed lijkt te gaan in Nederland de hoogste prioriteit geven. Dat zal ons binnen de kortste keren aan de bedelstaf brengen.

Maar wat mij vooral irriteert is dat de politiek blijkbaar van mening is dat als iemand zich aan de grens meldt (deed hij dat maar) wij als overheid maar even voor opvang, huisvesting en fatsoenlijke werkgevers moeten helpen. Dat is natuurlijk onzin.

Ik denk in zijn algemeenheid dat iedere Pool, Roemeen, Hongaar of wat dan ook in de Europese Unie vind dat hij zijn geluk moet beproeven in Nederland zich toch goed voorbereid en – al in land van vertrek – zich voorbereid over waar en bij wie hij gaat werken en waar en hoe hij gaat wonen. Dat is de verantwoordelijkheid van de (tijdelijke) immigrant en natuurlijk niet van vadertje Staat!

Als hij dat niet doet, niet kan of denk dat iemand anders dat wel voor hem gaat regelen, dan komen daar natuurlijk problemen van. En dat is wat we nu zien.

Het zou mooi zijn dat de Nederlandse Overheid, als ze ziet dat een Oost-Europese) immigrant zich niet kan voeden, kleden, slapen en aan betaald werk komen, dan wij zo iemand weer kunnen terugsturen. maar ik denk zomaar dat die regelgeving niet door de Europese Bureaucratische beugels kan.

En dan krijgen we de grote rechtsongelijkheid. Nederlanders zorgen in principe zelf voor werk en wonen. Immigranten hoeven dat blijkbaar niet, dus die krijgen mooie voorzieningen, hulp,en ongetwijfeld een uitkering.

Het hele effect van dit pamperen zal zijn dat we onpraktische immigranten gaan krijgen, die niet hoeven en kunnen werken en die gewoon gaan zitten wachten, en anders klagen “waar blijft de hulp”.en vervolgens aan de hand worden genomen door vader staat. En de hulp die ze dan in naar het idee van Kopman krijgen, zouden zij in hun thuisland en nergens hebben gekregen. A-sociaal dus.

Dat is gewoon onverstandig.

UPDATE: Na deze blogpost werd ik geattendeerd op een discussie over de persoon Alessio Rastani: het lijkt een charlatan te zijn: Hobbytrader volgens de Morgen.

Neemt niet weg dat onvoldoende in de discussie staat: de Euro crisis is alleen veroorzaakt door onverantwoordelijk opererende (Europese) politici en banken:
1. zij zijn een euro gestart op basis van een onleesbare overeenkomst (het verdrag van Maastricht),
2. zij zijn een monetaire unie aangegaan zonder dat daar een adequate politieke unie boven ligt
3. zij hebben bewust landen als Griekenland, Spanje, Portugal en Ierland in het unie willen meenemen, ondanks het feit dat ze gewaarschuwd zijn voor de negatieve gevolgen
4. zij hebben een paar jaar geleden zelf hun regels voor begrotingsdiscipline aan hun laars gelapt
5. zij zijn Griekenland gaan steunen terwijl het volstrekt duidelijk is dat door het gebrek aan economische kracht het land gewoon failliet is; niet nu maar al heel lang geleden en Griekenland heeft daarover gelogen
6. de banken hadden kunnen weten dat ze geld leenden aan Griekenland terwijl ze wisten dat alleen de andere Europese landen uiteindelijke in staat zouden zijn die terug te betalen en dat ze er vanuit gingen dat de EU dat ook wel zal (moeten) doen op enig moment
6. de politici maken nu de burgers bang met allerlei noodsenarios terwijl als ze ballen hebben nu het euro avontuur stoppen, verantwoording aan de keizers gaan afleggen en over een paar jaar gaan kijken wat we verder moeten doen.

Overigens is het onzin dat de economie van een land afhankelijk is van de valuta waarin ze handel wilt drijven: het zal gaan of je producten tegen aantrekkelijke prijzen op een wereldmarkt weten af te zetten.

———————————————————————————————————————
httpv://www.youtube.com/watch?v=aC19fEqR5bA

“Not the gouverments rule the world; Goldman Sachs rules the world!” zegt Alessio Rastani.

Dit is de meest deprimerende video die ik ooit bekeken heb, maar het past wel in mijn beeld die ik zeker na de laatste banken crisis gekregen heb, maar ook nadat ik zelf een aantal jaren geleden zakelijk op het kantoor in London van Goldman Sachs ben geweest. De rol van de banken in deze wereld is verderfelijk en dat zijn ook de door hen gebouwde financiële systeem.
We zullen de banken en hun managers eens moeten afrekenen voor hun hebberigheid en rücksichtslos; we zullen bepaalde vormen van financiële handel moeten verbieden; we zullen moeten stoppen te denken dat Griekenland, Italië, Frankrijk, de Euro en de Europese Unie moet worden gered omdat anders onze banken wereld instort. Die zal eens moeten instorten, graag zo snel mogelijk, de ratten oppakken en veroordelen, en dan met gezond verstand, alsof we in de 50-tiger jaren leefden, onze economieën weer opnieuw opbouwen op basis van ondernemerschap, vakmanschap en inzet.
Laten we ook bedenken dat we in deze onnoemelijke ellende zullen terechtkomen door een hele reeks ondermaatse politici, in de verschillende landen en met name in de Europese Unie die zichzelf hebben aangepraat dat wat zij aan het bouwen waren iets te maken heeft met het welzijn van de burgers. Het waren en zijn charlatans en ook die zullen we eens moeten afrekenen op hun kortzichtigheid en eigenbelang die zoveel schade aan de welzijn van haar burgers heeft toegebracht en zal toebrengen. En O, ja ik voel mij Europeaan, meer dan Nederlander, maar ik voel mij zeker geen burger van deze Europese Unie.

We zullen ons verlies moeten nemen en zo snel mogelijk opnieuw beginnen.

We gaan vandaag stemmen. Prachtig, eindelijk kunnen wij (=de bevolking) iets zeggen over waar we naar toe willen in dit land. We zien dit traditioneel als de ultieme democratische plicht. Verkiezingen worden beschouwd als het bewijs dat ook Nederland behoort tot de club van fatsoenlijke democratische naties. En dat is natuurlijk ook zo.

Maar we realiseren ons niet dat wat we vandaag mogen doen bedacht is in de negentiende eeuw en sinds die tijd nauwelijks aangepast, terwijl we inmiddels in een maatschappij leven met heel veel verkeer (toen was de diligence en paard de snelste manier om je te verplaatsen) en ongelofelijke communicatie mogelijkheden tussen mensen. Met name Internet wijzigt de sociale en maatschappelijke context zo snel dat je je moet afvragen of dat stemmen met een rood plotlood in een stemhoekje eigenlijk wel zo democratisch in het huidige tijdsgewricht.

Typisch was dat gisteren bekend werd dat 60% van de Nederlanders vindt dat we ook via internet zouden moeten stemmen, maar een paar staatkundige puristen en technologie-haters hebben het twee jaar geleden voor elkaar gekregen dat de enige technologische vernieuwing van ons stemproces, de stemcomputer, weer heeft laten verdwijnen. Schande. Vooral Schande dat politici zich voor dat karretje hebben willen laten spannen. Maar zoals de Piratenparij het heeft gezegd, politici hebben geen idee wat Internet doet met de maatschappij en de mensen. Een twitter accountje gebruiken doet aan dit fundamentele gebrek aan inzicht niets af;

“Politici begrijpen niet dat het internet onderdeel is van de samenleving. Zij denken dat het iets is wat van kinderen afgenomen kan worden wanneer ze stout zijn. De politiek denkt dat het internet gecensureerd en afgetapt kan worden en dat het internet niet echt is”, aldus Falkvinge van de Piratenpartij.

Niemand vraagt zich blijkbaar af waarom we niet gewoon via Internet kunnen gaan stemmen. En als dat mogelijk wordt, dan moeten we ons direct afvragen:

Waarom stemmen we op partijen of personen, die ons vertegenwoordigd. Want ik vindt op punt A misschien Rutte wel prima, maar voor het onderwerp B steun ik de gedachten van Cohen. En als het gaat over Europa dan moeten we maar gaan uitvoeren wat Wilders wil, enz. Ja waarom eigenlijk, want zodra interenet het stemhokje wordt, kunnen we natuurlijk iedere dag stemmen over alle onderwerpen die aan de orde zijn. Sterker nog een Tweede Kamer met hun partijvertegenwoordigers heb je dan – als je tenminste geloofd in de ultieme democratische – echt niet meer nodig. Tenzij je vind dat onze burgers niet in staat zijn over alle staatszaken een oordeel te hebben. Dat vond de toenmalige politieke elite ook toen het ging over algemeen mannen stemrecht (want daarvoor mocht je alleen stemmen als je een bepaald bedrag aan belastingen betaalde) en toen het ging om het algemene vrouwenstemrecht (“vrouwen hebben geen verstand van politiek”). En vergist u niet dames en heren van de politiek, op internet stemmen iedere dag al heel veel N

Als de politici zich werkelijk zouden realiseren wat intenet betekent en hoe 70% van de bevolking zich daar reeds manifisteerd, dan zouden ze begrijpen dat vroeg of laat, geweldloos of gewelddadige,  de politieke vertegenwoordigers zal worde vervangen door gewoon algemeen besluitrecht (geen referendus, gewoon besluiten!) via Internet waaraan alle burgers one-(wo)men-one-vote over de toekomst van Nederland gaat beslissen.

Zaterdag lees ik in de De Telegraaf over de heisa over de Euro het volgende:
“Ik vind het onbegrijpelijke taal van tal van Europese politici om nu te spreken over een eurocrisis. Ze slaan wild om zich heen en maken mensen nodeloos bang.” Cees Maas (63), voormalig bankier en topambtenaar, stond mede aan de wieg van de euro en beziet de woordkeuze van politici met verbazing. “Het is een hype, pure emotie, ongefundeerd. De euro is ontworpen als verdedigingswal tegen inflatie. Nou, daar is niks mee aan de hand. De inflatie is gewoon laag in de eurolanden.”
Als je dit leest en de positie van deze bankier en top-ambtenaar wordt het allemaal wat duidelijker. In ieder geval hoe het proces van bureaucratie en ambtenaren-gekonkel die zo kenmerkend is voor de huidige Europse samenwerking loopt. En hoe groot – en dat is het verontrustende – de afstand is tussen regerenden en onderdanen.  Tijd om die stal een keer schoon te vegen.
Laten wij nu denken dat onze politici geduldig werken aan het welzijn van de bevolking in Europa en voor die prachtige gedachte een Euro willen invoeren! Nee, zegt de ambtanaar en bankier die blijkbaar bij het hele proces betrokken is geweest en dus één van de weinige mensen die het verdrag van Maastricht hebben gelezen en begrepen. Nee, zegt die ambtenaar, de Euro is er voor het beteugen van de inflatie en zie: “het werkt”. Nu breekt mijn klomp.
Inflatie beteugelen is altijd een zaak geweest van verstandig overheidsbeleid. Veel landen, in Europa met name de zuidelijke landen en Frankrijk kunnen dat niet erg goed, omdat spaarzin voor slappe politici meestal niet de meest voor de hand liggende eigenschap is. De Noordelijke landen, Nederland en vooral Duitsland kunnen en doen dat beter.  Als ik het verhaal van Maas nu goed lees is het vooral op aandringen van Frankrijk naar de Euro gestreefd, en “die was voor de Fransen alleen acceptabel als Duitsland de D-mark zou opofferen aan verdere Europese integratie”.
Nu, in zijn naïeviteit, wordt het allemaal duidelijk: “De Euro is er voor Frankrijk om zijn zijn inflatoire politiek door Duitsland (en Nederland) te laten financieren. En guess wat: het werk nog steeds, de inflatie is laag. Daarmee financieren we dus al jaren het beleid van Griekenland, Spanje, Italië, Portugal én Frankrijk om niet te sparen, de eigen waarde vermindering van de eigen economie niet tegen te gaan met verstandige maatregelen, want Duitsland (en Nederland!?) is er ingestonken: Duitse Marks is ingeleverd en moet nu wel.

Wat Maas natuurlijk ook weet is dat er geen monetaire en financieel beleid kan worden gevoerd rond een munt als deze niet is bebaseerd op een staatkundige structuur die zorgt dat de juiste beslissingen kunnen worden genomen als dat nodig is. We hebben nu wel een centrale Europese bank zonder gezonde democratische controle en zonder dat daartegen over een sterke regering staat. Nu weet ik wel dat de bureaucraten willen en vinden dan centrale banken aan niemand verantwoording hebben af te leggen, ze zijn immers onafhankelijk. En dan komen we op een eerder punt van mij over de euro-crisis: eerst staatkundige eenheid en dan pas een monetaire unie. Dat is de fundamentele verkeerde weeffout waardoor de Euro nu wel degelijk in gevaar is, omdat de burgers van Europa gaan begrijpen dat ze er ingeluisd zijn. Economische is de Europese Monetaire Unie op wereld niveau al lang niet opgevallen door bijzondere economische prestatie. Lees verder “Euro niets aan de hand: de dictatuur van de banken”

We worden al weken door, vooral de televisie, op de hoogte gehouden van de protesten die in de straten van Bangkok tegen de regering wordt gevoerd, en wat ik begrijp vooral tegen de premier is gericht. Als ik die beelden zie doe mij dat sterk denken aan de revolte in Parijs in de zestiger jaren (ik ben oud genoeg dat ik dat toentertijd zelf dagelijks  heb kunnen volgen) de provo-beweging en de bezetting van het Maagdenhuis. Ik zie veel overeenkomsten, vooral in de manier waarop de journalisten met dit soort protesten omgaat.

Want wat mij opvalt is, dat bepaalde kritische vragen over wat daar gaande is en of iedere bewerking wel klopt, correct zijn, respectievelijk wat daar werkelijk aan de hand is, ontbreken.  De vragen die ik zou hebben en als journalist zou stellen en proberen te beantwoorden zijn:

1. Hoe groot is nu eigenlijk de beweging? Het komt op mij over dat het zeker geen volksopstand is, maar een betrekkelijk kleine groep, waarschijnlijk studenten, die de publiciteit van de media heeft weten te vangen en daardoor aanzienlijk meer kabaal maakt dan op grond van hun steun bij de bevolking (ook die buiten Bangkok) heeft. Dergelijke analyse zijn bij mij weten niet gemaakt: de media gaat er vanzelf sprekend vanuit dat het een grote massale volksopstand is. Ik hoor ook niets van opstanden of betogingen/protesten in andere plaatsen van het land. Erg diep gaat blijkbaar de protesten niet. Een bewijs is niet het interviewen van een “toevallige” voorbijganger. Iedere journalist weet dat hij altijd wel een voorbijganger vindt die de gewenste teksten zal uitspreken.

2. Hoe legitiem is de “eis” van de betogers? Ik heb de indruk dat volgens het lokale staatsrecht er niets onrechtmatig is gebeurd en  dat het vooral dus gaat om de eis van aftreden van een politieke tegenstander, die verder niets heeft misdaan, anders dat het volgens het Thaise staatsrecht is gekozen tot premier. Ik weet het ook niet zeker, maar ik constateer dat wordt gesuggereerd dat de betogers aan de goede kant staan (vrijheid, democratie van) van een dictatoriaal systeem. Volgens mij is Thailand een tamelijke democratie, waarschijnlijk niet in alle opzichten volgens onze standaarden, maar het is zeker geen dictatuur als Burma, Viet-nam, Noord-Korea.

3. Wie organiseren die betogingen? Het is zeker geen spontane actie; de leiders van de beweging maken een professionele indruk, geschoold in propaganda en bespelen van de pers; er moet veel geld zijn om de protest middelen te bekostigen. Kortom er zit een beweging achter. Wie of wat dat is blijft voor ons onduidelijk, er wordt niet over gesproken. De leiders maken op mij ook niet de indruk dat ze zeer over van democratische beginselen. Let wel op, we willen dat liever niet horen, maar de leiders van studenten opstanden in Parijs (en ook in Nederland) waren over het algemeen geharde fundamentalistische communisten, die er niet tegen op zouden zien, als ze hun gelijk hadden gekregen en aan de macht waren gekomen, hun politieke tegenstanders uit naam van het welzijn van het volk, de mond te snoeren of een kopje kleiner te maken. In die tijd heb ik mij verbaast over de demagogische optreden van de studenten leiders in collegezalen, die uit naam van democratie een uiterst onverzoenlijk en in wezen zeer gewelddadig optreden laten zien; en wat het meest verontrustende was dat de politiek en de media dat gedrag op geen enkele manier aan de orde (durfde) te stellen.

4. Hoe grote verstoring van het dagelijkse leven zijn de betogingen nu eigenlijk? Het is duidelijk dat de betogers, actievoerders het leven in een deel van de stad Bangkok ontwrichten. Ook hier kan echter spraken zijn van gezichtsbedrog. Toen de kakersrellen in de Vondelstraat in Amsterdam uitbraken, gingen de beelden de hele wereld rond, als of heel Nederland, dan tenminste heel Amsterdam in vuur en vlam stond. In werkelijkheid ging het letterlijk maar om twee straten, en dat beeld werd door de journalisten ook niet gecorrigeerd. In die tijd weigerden in ieder geval onze amerikaanse zaken partners naar Nederaland te komen voor overleg, want “dat was veel te gevaarlijk”.  Het zou goed zijn dat we ons als publiek van de media realiseren dat veel dat wij als onregelmatigheden en protesten op TV zien, niet veel meer is dat een georganiseerd straattoneel dat alleen wordt opgevoerd als de televisie-camera’s draaien. Nu zal het in Bangkok allemaal wel enige omvang hebben, maar echt zicht daarop hebben we hier niet.

5. Waarom wordt er nu pas door de machthebbers, die slechteriken, gewelddadig ingegrepen? Wat mij opviel was de – tot voor kort – uiterst tolerante opstelling van de heersende machthebbers en politici. Bereid tot overleg, weinig werd de betogers in de weg gelegd. Er werd niet opgetreden, of anders zeer beheerst. Desondanks bleef de toon van de protesterenden zeer onverzoenlijk. We weten het dus niet, want daarover wordt niets gezegd, wat die machthebbers nu hebbend doen besluiten om wel geweldig te gaan optreden.  Dat is nooit leuk en vaak niet goed te praten. Maar zonder antwoorden op bovengenoemde vragen hebben we hier misschien wel snel ons oordeel al klaar en scharen ons aan de kant van de “roden” terwijl we eigenlijk niet weten waar we dan voor kiezen. Misschien is dat een partij waar we helemaal niet mee geïdentificeerd zouden willen worden.  Waarschijnlijk zal pas over decennia duidelijk worden of onze huidige sympathie voor de opstandelingen terecht was en of we ons niet door de oppervlakkige en gevoelsmatige sympathie van de ter plekke zijnde media verkeerd hebben laten leiden.