Bedrijfsleven – Ortogonaal: tegendraadse meningen

14 februari 2013

Hoe haal je de economie van Nederland onderuit? de Gouden Standaard!

Ik zat net (14 februari 2012; 10:00u) op de televisie te kijken naar de slechte berichten over de staat van de Nederlandse economie (die recessie werd door de journalisten na afloop gebagatelliseerd; ook dat past in het huidige tijdsbeeld: politici en journalisten lijken niet te zien wat er bij de burgers en de het MKB aan de gang is: armoede, pessimisme opsouperen van de reserves; dus de grote klap gaat nog komen). In de gepresenteerde cijfers kwam het desastreuze effect van de BTW verhoging van 19% naar 21% even ter spraken. Ik moest toen aan Hendrik Colijn denken en zijn Gouden Standaard.

In de geschiedenis lessen werd vroeger als we het hadden over de grote recessie van de 30-tiger jaren er aan herinnert dat de ellende voor Nederland werd verergerd omdat onze regering, onder leiding van de wat kleurloze en naïeve Colijn (militair en carrière ambtenaar) heel lang hebben vast gehouden aan de zogenaamde GOUDEN-standaard. Kenmerk van de oplossing van het vasthouden aan de Gouden standaard is dat het veronderstelt dat monetaire maatregelen een economische crisis zal oplossen. En dat is natuurlijk niet zo. dat kan alleen economische groei en dus meer consumptie.

We kijken nu met enige dedain naar de figuur van Colijn: de naïeveling die maar niet kon geloven in de nieuwe economische inzichten van geleerden als Keynes. Ik denk dat over vijftig jaar wij naar de huidige politici en ambtenaren van Nederland en de Europa zullen kijken als allemaal een soort Colijn-figuren: hardleers, naïef, en vooral ook leugenachtig. Wat er bij komt is nu misschien ook die kwalificatie van leugenaars, want het is duidelijk dat de huidige generatie politici over de economische werkelijkheid en de goed weg te gaan vooral huichelen.

Wat is anno 2013 de Gouden Standaard? De 3% begrotingsnorm van de Europese Commissie! Het is deze norm en het ziekelijke gedrag van de gemiddelde Nederlandse Haagse politici (en hun kritiekloze journalisten-vriendjes), die norm als een heilige opdracht op te vatten. Dat heeft veroorzaakt dat de de politici van het zogenaamde Kunduz-akkoord zo trots waren op de desastreuze maatregel van BTW verhoging naar 21%. Hoe bekrompen kan je zijn.

Laat er geen misverstand over bestaan dat (grote) overheidstekorten op termijn natuurlijk funest zullen zijn voor de welvaart in een land. je zult toch wel stom zijn om de welvaart die binnen een land uiteindelijk wordt gegenereerd voor een groot deel weer te besteden aan het afbetalen van rentes in plaats van daarvoor de welvaart van je burgers te vergroten, respectievelijk goede werken te verrichten. Deze goede werken kunnen zijn milieu-verbetering, het helpen van andere landen, het steunen van de armen, en verzorgen van de zieken.

Dus natuurlijk moet je als overheid stoppen met uitgaven die nu even niet nodig zijn, de hobby’s van onze politici, het steunen van franse boeren, geld uitgeven aan nieuwe leden van de EU, geld storten in de bodemloze put van de Griekse staatsobligatie-houders (= speculanten aangemoedigd door Prodi), etc. Kortom er is ook op het punt van verminderen van de overheidsuitgaven veel te winnen op korte termijn. Maar dat zou eigenlijk niet het onderwerp van de kabinetsformatie in dit voorjaar hebben moeten zijn.

Want er is maar één manier om overheidstekorten effectief en snel weg te werken en dat is het veroorzaken van economische groei. En het is niet de overheid die voor die groei zorgt, maar uitsluitend de ondernemende burgers. De overheid kan alleen maar stimuleren en belonen. Dus alles zou door de regering gedaan moeten worden om:

– burgers te stimuleren ondernemer te worden of te blijven (krediet-faciliteiten, arbeidsmarkt-versoepeling, (vennootschaps) belasting verlagingen, handelsbetrekkingen stimuleren, regels en bureaucratie opheffen.

– investeringen in onderwijs die gericht is op het beter kunnen doen van onderzoek en research waaruit nieuwe economische activiteiten kunnen ontstaan.

– goedekope grondstoffen voor de industrie (met name energie), dus geen heffingen, belastingen en quota.

– aanleggen van infrastructuur waarmee economische activiteiten worden geholpen

– burgers meer vrij inkomen te geven om te consumeren

Dus: minder regels, geen politieke hobby’s die de economie beperken, maar vooral belastingverlagingen. Dus substantiële BTW-verlagingen zouden zinvol zijn geweest, en niet het monetaire instrument van lage rentes, want dat helpt alleen het inkomen van spaarzame burgers te verminderen. “Hoe haal je de economie van Nederland onderuit? de Gouden Standaard!” verder lezen

10 oktober 2011

Bankencrisis: gaat de overheid de banken de oren wassen?

Dexia Bank onder het vriespunt

Ik wil graag aannemen dat het voor een land goed is dat als banken dreigen om te vallen dat de overheid moet bijspringen en ingrijpen. In Nederland is dat met verschillende banken een paar jaar gelden gebeurd; nu is België en Frankrijk met Dexia aan de buurt. Dt gebeurd nadat toen de eerste golf van banken problemen zich had voorgedaan de politici hadden verzekert dat dit niet meer gaat gebeuren en men heeft dus veel maatregelen genomen. Dat heeft niet geholpen en dat heeft alles te maken over de cultuur die binnen banken heerst en waaraan de politici niets willen doen. Er zijn twee opmerkingen te maken over dit soort hulp van de overheid aan (private) banken:

1. De vraag is hoe het überhaupt mogelijk is dat, zoals Dexia, banken in de problemen komen, vooral door de onder-dekking van zogenaamde “bad” investeringen, in het geval van Dexia met Griekse Staatsobligaties en met slechte hypotheken uit de VS. Immers de banken hebben ons de laatste jaren bezworen dat het uitbetalen van enorme topsalarissen en bonussen zo nodig was om – op de wereld markt! – top kwaliteit aan bankmedewerkers te werven en vast te houden. Die topasalaridssen en bonussen zijn royaal uitgekeerd, en toch in de problemen. Bijna niemand lijkt nu te zeggen: hé banken jullie hebben toch top-personeel, hoe kunnen die nu in Griekse staatspapieren investeren terwijl iedereen behalve onze kabouters in Den Haag weten dat daar geen geld wordt verdient en die papieren die niets waard zijn. Hoe kan het nu dat ze zulke slechte hypotheken uit de VS kunnen aankopen? Nu iedereen die inzicht heeft wat bonussen met de organisatie en betrokken medewerkers doen zal zich daarentegen niet verbazen over deze effecten: bonussen is de kanker van het bedrijfsleven en dient te worden vermeden. De overheid had dus na de laatste bankencrisis onverwijld moeten besluiten bonussen bij banken te verbieden omdat bonussen medewerkers doen gaan voor de risicovolle korte termijn terwijl banken per definitie uit den boze. “Bankencrisis: gaat de overheid de banken de oren wassen?” verder lezen

28 mei 2011

OV Chip: prachtig idee, beroerde uitvoering

Wat we ook vinden van liberalisering van oude overheidsdiensten, laat het duidelijk zijn: openbaar vervoer is een nutsvoorziening en dus een zorg en verantwoordelijk voor de overheid. We laten private bedrijven en medewerkers geld verdienen aan in de grond overheidsgeld want zonder enorme investeringen in de infrastructuur (bij de spoorwegen natuurlijk de railsen, maar busmaatschappij verdienen hun geld gewoon op door de overheid 100% gefinancieerde wegen}. Dus als we het nodig vinden om een prachtig systeem van de OV-chip in te voeren dan kan het niet anders dat de overheid de regels stelt en niet de particuliere betrokken bedrijven.

De OV-chip is een prachtig idee: de heb een elektronisch kaartje, je begint je reis, je laat je kaartje zien aan een elektronische lezer en als je op bestemming bent dan stap je uit door je af te melden. Je betaalt de kilometers die je hebt gereisd.

Eenvoudig en het zou de betrokken vervoersbedrijven een goede gelegenheid zijn hun wat complexe en soms ontspoorde regels, soorten abonnementen, uitzonderingen en tegen het licht te houden en het allemaal wat transparanter en uniformer maken.

En als men gebruik wil maken van de nu steeds meer geoptimaliseerde centrale systemen van vertragingen, omleidingen en andere bijzonderheden, dan is voor de berekening van je openbaarvervoerskosten eigenlijk het meest klantvriendelijke en transparantste systeem het volgende:

“OV Chip: prachtig idee, beroerde uitvoering” verder lezen

5 juni 2010

Vakbonden en Werkgevers AOW akkoord: namens wie spreekt u eigenlijk?

Sociaal Economische Raad

In Nederland met de SER, centrale akkoorden, verbindend verklaring van WAO e.d. heeft de politieke elite vooral de vakbonden, maar ook de ondernemers een rol gegeven in de politieke besluitvorming die nergens op slaat. Het zijn de laatste resten van het corporatisme die vanuit met name de kerken, en dus christelijke partijen (KVP én AR: autonoom binnen de eigen groep; en wij bepalen wel wie in welke groep hoort!) lang op de politieke agenda heeft gestaan: niet one-man-one-vote, maar het samenwerken van in de maatschappij grote en belangrijke groepen, met het liefste een staatsrechtelijke status, zoals het landbouwschap, is een soort van standen-democratie die lang populair is geweest. Laten we niet denken dat met de grondwet van Thorbecke iedereen van de oude standen zich aan de nieuwe situatie van volksdemocatie heeft overgegeven. Dat merkwaardige overleg tussen werkgevers en werknemers is daar nog steeds een rechtstreeks gevolg van, en doordat de politici, de volksvertegenwoordigers in de Tweede Kamer (de eerste kamer heeft GEEN volksvertegenwoordigers overigens; ook een overblijfsel van de oude standen maatschappij!) gebeurt er iets heel merkwaardigers: je hebt twee soorten Nederlanders: diegene die zich niet hebben aangesloten aan de werkgevers en werknemers groepen, die we als hun vertegenwoordigers hebben erkent, en diegene die dat wel doen. Voor die laatste geldt dat ze een dubbele stem hebben: naast het feit dat ze zoals iedere Nederlander hun stem kunnen geven aan tweede Kamer leden, geeft de politieke elite extra zeggenschap aan die georganiseerde leden. Hoe is het toch mogelijk om te denken dat bijvoorbeeld werknemers apart hun stem moeten laten horen, terwijl die stemmen gewoon in de Tweede kamer vertegenwoordigd zijn. “Vakbonden en Werkgevers AOW akkoord: namens wie spreekt u eigenlijk?” verder lezen

19 februari 2010

Ivo de Boer: een naïeve burocraat of manipulator?

Logo United Nations Framework Convention on Climate Change

Bijna dagelijks verschijnen er nu berichten in de pers over ‘fouten’ in de Verenigde Natie rapporten van de IPCC. Rapporten die basis zijn (geweest?) van bijna alle maatregelen die regeringen over de hele wereld hebben genomen om de door de IPCC voorspelde rampspoed door de menselijke activiteiten op ons wereldwijde klimaat tegen te gaan. Er zijn nog steeds politieke partijen en politici die denken dat die fouten ‘er niet toe doen‘ of ‘het overige bewijsmateriaal voor de komende rampspoed niet aantasten‘, maar duidelijk is ook dat er toch enige aarzeling zichtbaar wordt bij politici om de voorgenomen voor de mensen (draconische) maatregelen (denk eens aan Barendrecht) toch even te heroverwegen.

Nu is mijn punt dat wanneer je als krantenlezer of politici denkt dat deze onthullingen nu – met als catalisator een door een hacker openbaar gemaakte emails van het voor de IPCC leidinggevende onderzoeksinstituut in de UK – plotseling en als een donder bij heldere hemel aan het licht komen, dan vergist hij/zij zich en kent de feiten niet, of beter, zoals de meeste politici in de zaak van de vermeende Global warming, die feiten niet hebben willen kennen. Want al zeker tien jaar circuleren de berichten over de vooringenomenheid, de fouten, de vriendjespolitiek, de manipulatie van de feiten, de malversaties, de op een zij-spoor zetten van onwelgevallen klimaat deskundige, de weglating van met de theorie van Global warming strijdige feiten, en dus de hoge propaganda-gehalte van wat de gelovers van de Global Warm uitspookten reeds op het Internet. Maar ook is er incidenteel in de media over geschreven en er zijn boeken over verschenen. Niemand kan achteraf zeggen”: ‘ik heb het niet geweten’, of nog erger ‘had ik dát geweten..‘. En als men dat proces niet herkent heeft de afgelopen jaren is het misschien goed om het artikel uit De Telegraaf nog even te lezen over Henk Tennekes, de oud-directeur van het KNMI die daar vertrekken moest omdat hij de uitspraken over de voorspelde klimaatveranderingen niet onweersproken wilde accepteren, of even in herinnering roepen dat onze oud-politicus Veerman, van de gelijknamige, door de overheid ingestelde deltacommissie, ongegeneerd meldde dat er in zijn rapport wel wat was overdreven (ander woord voor gelogen), maar de ernst van de komende crisis rechtvaardigden die overdrijving natuurlijk wel want de mensen moeten worden wakker geschut. Misschien denkt Veerman wel dat het verkondigen van leugens, net als bij Al Gore, je zomaar een Nobelprijs kan opleveren!. “Ivo de Boer: een naïeve burocraat of manipulator?” verder lezen

8 januari 2010

Waarom moet bevolking IJsland boeten?

Helaas, maar het is niet ongewoon dat er soms een bedrijf failliet gaat. Dat is altijd een drama voor de leveranciers die opeens reeds verdient geld aan hun neus voorbij ziet gaat. De overheid steekt geen vinger uit naar deze gedupeerden; integendeel, de belastingdienst eet het eerste uit de ruif, dan de bank en de kruimels blijven over bij diegene die echt schade leiden. OK, praktijk van de dag.

Maar waarom, is diezelfde overheid opeens zo inconsequent als het gaat om het faillissement van een spaarbank? Immers vele mensen hebben juist daar beleend vanwege hebzucht: waar kan ik het meste krijgen; niets op tegen maar dat gaat wel eens mis. Geld kwijt, jammer dan.

Nee, zegt de overheid, omdat het banksysteem zo essentieel is voor de economie, en omdat het banksysteem drijft op VERTROUWEN, mogen we de spaarders niet dat vertrouwen niet beschamen en garanderen wij tot één ton euro de tegoeden. (NB. Ik neem aan dat allen de oorspronkelijke inzet en niet de tegoeden inclusief opgebouwde rente wordt vergoed!?). Dat kost geld en dat brengt in eerste instantie de belastingbetaler op. Dat is onredelijk want waarom zouden wij als verstandige burgers de prijs moeten betalen van a-sociale bank-directies en hebberige spaarders.

Dus gaat de overheid proberen het geld op iemand te verhalen. De bankwereld zou je dan zeggen, want die zijn toch verantwoordelijk voor wat er in de financiële wereld is gebeurd. Maar niets van dat alles. Banken en bankiers mogen hun oude op eigen gewin gerichte gedrag gewoon voortzetten, en worden – noch als bank, noch persoonlijk – aangesproken op wat ze collectief veroorzaakt hebben. Het bijvoorbeeld wettelijk vullen van een stroppenpot door de banken in de komende 20 jaar is geen optie blijkbaar voor de politiek.

Nee, men heeft besloten het te verhalen op het land van de failliete bank. En daarmee op de bevolking (€12.000 per persoon!) van IJsland en die bevolking heeft aan het geheel part nog deel. Dat is onredelijk en onrechtvardig en die bevolking verzet zich daar natuurlijk zeer terecht tegen.

En de uitspraak van minister Bos, dat hij zich er niet bij neerlegt dat de Nederlandse belasting betaler er voor moet opdraaien, is daarmee uiterst schijnheilig, want blijkbaar vindt hij wel zonder enige vroeging dat de IJslandse belasting betaler er wel voor moet opdraaien. Maar die zijn zwak en met weinigen, dus die kan je gemakkelijk uitkleden.

Daarmee wordt de case ICESAVE gelijk ook een testcase over democratie in z’n algemeenheid, de kloof tussen burger en politieke leiders, internationale solidariteit en de wil om korte termijn persoonlijk eigen belang uit het bedrijfsleven te bannen.

9 december 2009

ABN AMRO en de Europese mededinging

Wat lees ik gisteren (8 december 2009) in De Pers: ABN-AMRO heeft het moeilijk. Dat komt o.a. door de europese commissie gedwongen verkoop van de HBU. Verlies anderhalf miljard.

De europese concurrende redenen om te dwingen dit te verkopen is onduidelijk en gezien het te nemen verlies onredelijk. We hebben het over die Nelie Smit Kroes. Waarom weigeren we niet soms gewoon uit te voeren wat de bureaucraten in Brussel bedenken. Norm moet zijn: wat is goed voor de (Nederlandse) Burgers. Verkoop van de HBU is/was dat zeker niet, want nu kunnen we weer gewoon belasting geld schokken om ABN over dit verlies heen te helpen.

Processen tegen Micorsoft, Google, ABN e.d. lijken zich te voltrekken in het luchtledige van de studeerkamers van enkele van de wereld vervreemde juristen en politici. Nutteloze energie.