Ortogonaal: tegendraadse meningen

Auteur: Dick Ahles

  • Mart Smeets en de Sociale Media

    Ik ben fan van Mart Smeets. Ik vind het een van de meest onderhoudende en inhoudelijke presentator en journalist die ik ken. Niet persoonlijk maar als belangstellende waarnemer. Ik zie graag naar zijn nabeschouwingen, ik luisterde graag naar zijn wielren verslagen, ik lees met genoegen zijn boeken. Altijd staan daar mooie, informatieve, ontroerende en intelligente gedachten in. En dat allemaal terwijl ik zelf maar gematigd in sport be geïnteresseerd. Ik kan zonder enige teleurstelling alle wedstrijden van het WK2010 missen. Maar als Mart verschijnt of spreekt, zoals vanavond, dan gaan we even zitten, luisteren en meestal genieten!

    Fan dus. Vanavond (vrijdagavond 11 juni 2010)  was Mart Smeets te gast bij Knevel/van den Brink; ik zapte gewoon toevallig langs en zag bij Foppe de Haan ook Smeets aan tafel zitten. Daar werd zijn nieuwe boek “De afrekening” gepresenteerd en besproken. Ja denk ik dan, zo doen we commercie bij de Publieke Omroep, maar goed, even opletten want dat boek moeten we waarschijnlijk wel gaan lezen. En ik werd niet teleurgesteld. Wat ik er van begreep in de beschrijving gaat het boek over een fictief persoon, Stijn Miller, die opvallend veel lijkt op ene Mart Smeets, en die beschrijft hoe de start van de de Tour in 2010 in Rotterdam verloopt (even voor de goede orde en voor diegene die dit veel later lezen: die Tour moet nog starten in Rotterdam!), inclusief het interview (en inclusief de vragen die ook inderdaad gesteld werden) waarin hij op dat moment figureerde. Wederom een uiterst boeiend en intelligente discussie, die jullie natuurlijk zelf kunnen nakijken in uitzending gemist; van harte aanbevolen!

    Nieuwste Boek over Stijn Miller van Mart Smeets

    En toen zei Mart: “Ik zet me (in het boek DA) af tegen de zogenaamde Sociale Media; daarmee wil ik afrekenen!”. En wat blijkt, Mart Smeets, en veel andere politici, journalisten, presentatoren met hem, nu met de opkomst van de Sociale Media (Twitter, Hyves, Blogs, LinkedIn, etc) dagelijks worden overstelpt met  vulgaire, smerige, krenkende, domme, inhoudsloze emails, tweets en daar voelt men zich – terecht – gestalkt door. En dat brengt blijkbaar de gedachte met zich mee dat al die nieuwe media op internet wordt bevolkt door allemaal idioten en dommeriken.  Een gedachte die overigens wijdverspreid is onder, journalisten, hoofdredacteuren, kranten eigenaren, politici en andere mensen die niet of nauwelijks bekend zijn met internet of de nieuwe sociale media. En daar zou ik tegen al die skeptici wel willen zeggen:

    • Uiterst vervelend voor die ongevraagde kwalijke emails en twitters, maar er gebeurd zoveel op Sociale Media, door zoveel verschillende mensen, over alle denkbare onderwerpen, en soms van zeer hoge kwaliteit, en naar mijn waarneming veelal ook van een hoger niveau dan men in de tradionele kranten en TV media ziet, dat we door die idioten het zicht op vele goede en prachtige dingen die daar gezegd worden niet mogen veroordelen. Daar moeten we blij mee zijn, want Sociale Media is de ultieme omgeving van de ware democratie is en het wahalla van de vrijheid van meningsuiting. Nog nooit is er in de geschiedenis van de mensheid zo intensief gecommuniceerd, gediscussieerd, kennis gedeeld, elkaar belangeloos geholpen en aan meningsvorming gedaan, en dat die pracht niet door een stelletje irritante domoren kan worden vernietigd. Hoe irritant ook.
    • Verder moeten we ons realiseren dat Sociale Media dat (vaak irritante) gedrag zichtbaar maakt, archiveert, en publiceert, maar de geventileerde meningen en uitingen waren er vroeger gewoon ook al: soms werden ze geuit op bankjes (noemen we ze niet de “leugen”-bankjes?) waar mensen samen kwamen, op het schoolplein, tijdens verjaardagspartijtjes van tante Mien, in sport-kantines, tijdens de lunch op het werk. Het feit dat Sociale Media nu een toeter aanzet van al die ongewenste uitingen, heeft ook een duidelijke nieuwe functie: (a) alle mensen die in kringen vertoefde waar men op een andere (beschaafte?) manier met elkaar omgaat, worden er nu vensters geopend op een publiek waarvan men helemaal niet wist dat die bestond en wat voor meningen zij er op nahielden. (b) Doordat het nu openbaar gebeurd kunnen we er uiteindelijk ook over hebben met elkaar, en dat is precies wat er in Sociale Media gebeurd, en natuurlijk ook in die Sociale Media zal een goed ogenblik wel een nieuw evenwicht gaan ontstaan over hoe en tegen wie we ons met welke uiting omgaan. Laten de Mart Smeetsen van deze wereld zich realiseren dat zij voor een Medium werken die nu meer dan vijftig jaar bestaat en dat Sociale media amper vijf jaar oud is.

    Wat heeft Sociale Media al een invloed op ons gedrag en de omgeving; het is een ware (sociale) revolutie, waarvan naar mijn inschatting veel oude journalisten en alle politici nog niet door hebben dat zij aan het plaatsvinden én on-omkeerbaar is.

  • Vandaag ouderwests stemmen alsof Internet niet is uitgevonden

    Nederland stemt met het rode potlood

    We gaan vandaag stemmen. Prachtig, eindelijk kunnen wij (=de bevolking) iets zeggen over waar we naar toe willen in dit land. We zien dit traditioneel als de ultieme democratische plicht. Verkiezingen worden beschouwd als het bewijs dat ook Nederland behoort tot de club van fatsoenlijke democratische naties. En dat is natuurlijk ook zo.

    Maar we realiseren ons niet dat wat we vandaag mogen doen bedacht is in de negentiende eeuw en sinds die tijd nauwelijks aangepast, terwijl we inmiddels in een maatschappij leven met heel veel verkeer (toen was de diligence en paard de snelste manier om je te verplaatsen) en ongelofelijke communicatie mogelijkheden tussen mensen. Met name Internet wijzigt de sociale en maatschappelijke context zo snel dat je je moet afvragen of dat stemmen met een rood plotlood in een stemhoekje eigenlijk wel zo democratisch in het huidige tijdsgewricht.

    Typisch was dat gisteren bekend werd dat 60% van de Nederlanders vindt dat we ook via internet zouden moeten stemmen, maar een paar staatkundige puristen en technologie-haters hebben het twee jaar geleden voor elkaar gekregen dat de enige technologische vernieuwing van ons stemproces, de stemcomputer, weer heeft laten verdwijnen. Schande. Vooral Schande dat politici zich voor dat karretje hebben willen laten spannen. Maar zoals de Piratenparij het heeft gezegd, politici hebben geen idee wat Internet doet met de maatschappij en de mensen. Een twitter accountje gebruiken doet aan dit fundamentele gebrek aan inzicht niets af;

    “Politici begrijpen niet dat het internet onderdeel is van de samenleving. Zij denken dat het iets is wat van kinderen afgenomen kan worden wanneer ze stout zijn. De politiek denkt dat het internet gecensureerd en afgetapt kan worden en dat het internet niet echt is”, aldus Falkvinge van de Piratenpartij.

    Niemand vraagt zich blijkbaar af waarom we niet gewoon via Internet kunnen gaan stemmen. En als dat mogelijk wordt, dan moeten we ons direct afvragen:

    Waarom stemmen we op partijen of personen, die ons vertegenwoordigd. Want ik vindt op punt A misschien Rutte wel prima, maar voor het onderwerp B steun ik de gedachten van Cohen. En als het gaat over Europa dan moeten we maar gaan uitvoeren wat Wilders wil, enz. Ja waarom eigenlijk, want zodra interenet het stemhokje wordt, kunnen we natuurlijk iedere dag stemmen over alle onderwerpen die aan de orde zijn. Sterker nog een Tweede Kamer met hun partijvertegenwoordigers heb je dan – als je tenminste geloofd in de ultieme democratische – echt niet meer nodig. Tenzij je vind dat onze burgers niet in staat zijn over alle staatszaken een oordeel te hebben. Dat vond de toenmalige politieke elite ook toen het ging over algemeen mannen stemrecht (want daarvoor mocht je alleen stemmen als je een bepaald bedrag aan belastingen betaalde) en toen het ging om het algemene vrouwenstemrecht (“vrouwen hebben geen verstand van politiek”). En vergist u niet dames en heren van de politiek, op internet stemmen iedere dag al heel veel N

    Als de politici zich werkelijk zouden realiseren wat intenet betekent en hoe 70% van de bevolking zich daar reeds manifisteerd, dan zouden ze begrijpen dat vroeg of laat, geweldloos of gewelddadige,  de politieke vertegenwoordigers zal worde vervangen door gewoon algemeen besluitrecht (geen referendus, gewoon besluiten!) via Internet waaraan alle burgers one-(wo)men-one-vote over de toekomst van Nederland gaat beslissen.

  • Vakbonden en Werkgevers AOW akkoord: namens wie spreekt u eigenlijk?

    Sociaal Economische Raad

    In Nederland met de SER, centrale akkoorden, verbindend verklaring van WAO e.d. heeft de politieke elite vooral de vakbonden, maar ook de ondernemers een rol gegeven in de politieke besluitvorming die nergens op slaat. Het zijn de laatste resten van het corporatisme die vanuit met name de kerken, en dus christelijke partijen (KVP én AR: autonoom binnen de eigen groep; en wij bepalen wel wie in welke groep hoort!) lang op de politieke agenda heeft gestaan: niet one-man-one-vote, maar het samenwerken van in de maatschappij grote en belangrijke groepen, met het liefste een staatsrechtelijke status, zoals het landbouwschap, is een soort van standen-democratie die lang populair is geweest. Laten we niet denken dat met de grondwet van Thorbecke iedereen van de oude standen zich aan de nieuwe situatie van volksdemocatie heeft overgegeven. Dat merkwaardige overleg tussen werkgevers en werknemers is daar nog steeds een rechtstreeks gevolg van, en doordat de politici, de volksvertegenwoordigers in de Tweede Kamer (de eerste kamer heeft GEEN volksvertegenwoordigers overigens; ook een overblijfsel van de oude standen maatschappij!) gebeurt er iets heel merkwaardigers: je hebt twee soorten Nederlanders: diegene die zich niet hebben aangesloten aan de werkgevers en werknemers groepen, die we als hun vertegenwoordigers hebben erkent, en diegene die dat wel doen. Voor die laatste geldt dat ze een dubbele stem hebben: naast het feit dat ze zoals iedere Nederlander hun stem kunnen geven aan tweede Kamer leden, geeft de politieke elite extra zeggenschap aan die georganiseerde leden. Hoe is het toch mogelijk om te denken dat bijvoorbeeld werknemers apart hun stem moeten laten horen, terwijl die stemmen gewoon in de Tweede kamer vertegenwoordigd zijn. (meer…)

  • Joran van der Sloot: verschil tussen schuldig, niet kunnen bewijzen en onschuldig

    Joran van der Sloot is weer eens op zijn manier in het nieuws. Het eerste wat bij mij opkwam, niet erg professioneel, is dat de vlucht van Joran hier bewijst dat hij aan de laatste moord in lima (Peru) schuldig is; en nog twijfelachtiger: dan kunnen gevoegelijk de twijfels die we nog hebben over zijn moord op Antalee Halloway ook wel vergeten: die heeft hij zeker ook vermoord.

    Nu is in het strafrecht gewoonte te zeggen, dat “men pas schuldig is als men door de rechter is veroordeeld”.  Maar dat is natuurlijk onzin. De stelling zou moeten luiden: “men is pas schuldig als zijn misdaad is bewezen“. En natuurlijk hebben wij als maatschappij het feit of iets (juridisch) bewezen is aan de rechter voorbehouden, maar dat kan individuen niet weerhouden om iemand bewezen schuldig te vinden, ook als de rechter de misdadiger vrijspreek. Drie voorbeelden:

    1. Iemand ziet dat persoon N een misdaad begaat. In de rechtzaal wordt die getuigenis door de advocaat van de verdachte in twijfel getrokken, want er is veel onderzoek naar de (on)betrouwbaarheid van getuigen, dus twijfel is snel gezaaid; er is geen ander ondersteunend bewijsmateriaal. De rechter besluit tot vrijspraak vanwege gebrek aan bewijs. Een vrijspraak op juridisch gronden, want voor de getuigen is die dader natuurlijk gewoon schuldig en terecht. die kan je de mond niet snoeren met de droogreden van: “men pas schuldig is als men door de rechter is veroordeeld’.
    2. De politie/justitie heeft een verdachte op het oog in verband met een misdaad. In dat kader wordt de verdachte – geheel volgens de spelregels – afgeluisterd. Bij dit afluisteren wordt er door de verdachte een gesprek gevoerd met zijn advocaat, waarin hij aangeeft de misdaad gepleegd te hebben. Dit gesprek komt in het proces-verbaal. De verdachte wordt nu om een procedure fout (gesprekken met de advocaat kan in een strafzaak niet worden gebruikt; tegen de regels van een eerlijk proces). vrijgesproken. Hier zullen de agenten zeker, maar iedereen die nu de inhoud van die gesprekken kent, terecht vinden dat de verdachte schuldig is, wat we ook om goede of slechte reden hebben bedacht ter bescherming van de verdachte tegen waarheidsvinding.
    3. Iemand begaat een misdaad. Op enige moment legt die dader vrijwillig en niet onder druk (of aan iemand) een bekentenis af. Hij/Zij krijgt spijt van die bekentenis, en trekt die bekentenis in de strafprocedure in. Er is geen voldoende ondersteunend bewijs. Verdachte wordt in de rechtzaal op grond van (juridisch) gebrek aan bewijs vrijgesproken. De hele wereld die kennis heeft genomen van die vrijwillige bekentenis, zal ondanks een rechtelijke uitspraak, blijven vinden dat hij schuldig was en moet dat natuurlijk ook kunnen uiten. Dat is het geval van Joran van der Sloot en de moord op natalee Hollway.

    De discussies en de onvrede over de wijze waarop in Nederland (straf)recht wordt gesproken wordt m.i. door twee zaken veroorzaakt; (a) het strafrecht is niet gefocus op waarheidsvinding maar op het toepassen en naleven van procedures. Rechters spreken geen recht; ze kijken of de procedures strikt zijn nagekomen. (b) we maken alleen onderscheid tussen  een verdachte is die veroordeeld (dus schuldig) is en een verdachte die niet wordt veroordeeld (dus juridisch onschuldig is). Dat laatste geeft dan nog eens het probleem dat we niet veroordeelden en juridisch dus vrijgesproken met allerlei procedures vervolgens schadevergoedingen kan eisen. Dat is in geval 2 van hierboven zeer tegen het Rechtgevoel.

    Daarom zouden we altijd juridisch gesproken drie soorten uitspraken van een rechten moeten onderscheiden:

    • schuldig omdat het overtuigende bewijs geleverd is
    • (tijdelijk) vrijgesproken van vervolging omdat er onvoldonde bewijs is en dus twijfels
    • vrijgesproken omdat het onomstotelijk vast is komen te staan dat de verdachte het misdrijf niet heeft kunnen plegen.

    Alleen in het laatste geval zal de verdachte recht hebben op vergoedingen voor de geleden (emotionele) schade.

  • Ambtenaar laat zijn spierbalen zien: Harm Brouwer van het Openbaar Ministerie

    Top-ambtenaren zijn ook maar mensen, en als iedereen hebben dus ook zij hun politieke voor en afkeuren, hun vooroordelen en oogkleppen en worden zoals alle mensen beperkt door hun persoonlijkheidsstructuur en intelligentie. Om Top-ambtenaar te zijn moet je daarbij twee uiterste combineren: je hebt die topfunctie omdat je ambitieus en dominant bent, enerzijds, en anderzijds dien je onbevooroordeeld je politieke baas te steunen en politieke besluiten onverwijld en correct uitvoeren. Wij als burgers zijn natuurlijk niet geïnteresseerd in hun persoonlijke opvattingen over politieke onderwerpen. Die rol spelen lukt natuurlijk slecht en in verkiezingstijd grijpen traditie getrouw top-ambtenaren hun kans om hun politieke mening onder het mom van goedbedoelde ‘waarschuwingen’ te geven. Zeker nu de politieke discussie gaat om bezuinigingen en het eigenlijk niet meer ter discussie staat dat die bezuinigingen ook het ambtenaren-leger zal gaan Nu was Harm Brower, het hoofd van het Openbaar Ministerie, aan de buurt bij de presentatie van zijn jaarbericht 2009.

    Titel pagina Jaarbericht 09 Openbaar ministerie

    Volgens de Volkskrant heeft Brouwer bij de presentatie het volgende gezegd: ‘Nederland zal onveiliger worden door de noodzakelijke bezuinigingen die er voor het Openbaar Ministerie aankomen’. ‘De druk op de overheidsfinanciën is zo enorm dat iedereen zijn bijdrage zal moeten leveren, ook het OM. De kaasschaaf volstaat niet meer’. ‘Als politici minder geld geven, moeten ze ook willen bezuinigen op hun ambities. (NB: vet is door mij aangebracht! DA). Die kunnen we dan niet meer waarmaken. De samenleving zal de politie, het OM en rechters schuld geven als dat blijkt en verwachtingen niet zijn bijgesteld. Politici moeten zorgen dat wij niet belanden tussen de hamer van bezuinigingen en het aambeeld van te hoge verwachtingen’,  zei de baas van het OM volgend De Volkskrant.

    Het gaat mij even over de uitspraak; ‘ls politici minder geld geven, moeten ze ook willen bezuinigen op hun ambities”. Afgezien van het feit dat dat een politieke uitspraak is, die een ambtenaar niet hoort te doen, maar de inhoud is ook onzin. (meer…)

  • Euro niets aan de hand: de dictatuur van de banken

    Zaterdag lees ik in de De Telegraaf over de heisa over de Euro het volgende:
    “Ik vind het onbegrijpelijke taal van tal van Europese politici om nu te spreken over een eurocrisis. Ze slaan wild om zich heen en maken mensen nodeloos bang.” Cees Maas (63), voormalig bankier en topambtenaar, stond mede aan de wieg van de euro en beziet de woordkeuze van politici met verbazing. “Het is een hype, pure emotie, ongefundeerd. De euro is ontworpen als verdedigingswal tegen inflatie. Nou, daar is niks mee aan de hand. De inflatie is gewoon laag in de eurolanden.”
    Als je dit leest en de positie van deze bankier en top-ambtenaar wordt het allemaal wat duidelijker. In ieder geval hoe het proces van bureaucratie en ambtenaren-gekonkel die zo kenmerkend is voor de huidige Europse samenwerking loopt. En hoe groot – en dat is het verontrustende – de afstand is tussen regerenden en onderdanen.  Tijd om die stal een keer schoon te vegen.
    Laten wij nu denken dat onze politici geduldig werken aan het welzijn van de bevolking in Europa en voor die prachtige gedachte een Euro willen invoeren! Nee, zegt de ambtanaar en bankier die blijkbaar bij het hele proces betrokken is geweest en dus één van de weinige mensen die het verdrag van Maastricht hebben gelezen en begrepen. Nee, zegt die ambtenaar, de Euro is er voor het beteugen van de inflatie en zie: “het werkt”. Nu breekt mijn klomp.
    Inflatie beteugelen is altijd een zaak geweest van verstandig overheidsbeleid. Veel landen, in Europa met name de zuidelijke landen en Frankrijk kunnen dat niet erg goed, omdat spaarzin voor slappe politici meestal niet de meest voor de hand liggende eigenschap is. De Noordelijke landen, Nederland en vooral Duitsland kunnen en doen dat beter.  Als ik het verhaal van Maas nu goed lees is het vooral op aandringen van Frankrijk naar de Euro gestreefd, en “die was voor de Fransen alleen acceptabel als Duitsland de D-mark zou opofferen aan verdere Europese integratie”.
    Nu, in zijn naïeviteit, wordt het allemaal duidelijk: “De Euro is er voor Frankrijk om zijn zijn inflatoire politiek door Duitsland (en Nederland) te laten financieren. En guess wat: het werk nog steeds, de inflatie is laag. Daarmee financieren we dus al jaren het beleid van Griekenland, Spanje, Italië, Portugal én Frankrijk om niet te sparen, de eigen waarde vermindering van de eigen economie niet tegen te gaan met verstandige maatregelen, want Duitsland (en Nederland!?) is er ingestonken: Duitse Marks is ingeleverd en moet nu wel.

    Wat Maas natuurlijk ook weet is dat er geen monetaire en financieel beleid kan worden gevoerd rond een munt als deze niet is bebaseerd op een staatkundige structuur die zorgt dat de juiste beslissingen kunnen worden genomen als dat nodig is. We hebben nu wel een centrale Europese bank zonder gezonde democratische controle en zonder dat daartegen over een sterke regering staat. Nu weet ik wel dat de bureaucraten willen en vinden dan centrale banken aan niemand verantwoording hebben af te leggen, ze zijn immers onafhankelijk. En dan komen we op een eerder punt van mij over de euro-crisis: eerst staatkundige eenheid en dan pas een monetaire unie. Dat is de fundamentele verkeerde weeffout waardoor de Euro nu wel degelijk in gevaar is, omdat de burgers van Europa gaan begrijpen dat ze er ingeluisd zijn. Economische is de Europese Monetaire Unie op wereld niveau al lang niet opgevallen door bijzondere economische prestatie. (meer…)

  • Hypotheek aftrek: alsof we het van de overheid stelen!

    Het is verkiezingstijd en dus laait de discussie over de hypotheekaftrek weer op. Nu wil ik het niet hebben over de wenselijkheid van het afschaffen, maar de manier waarop politici en media over het onderwerp praten: “De hypotheekrenteaftrek kost de staat jaarlijks rond de 9 miljard euro“, of zoals Cohen: “de hypotheekaftrek komt terecht bij mensen die het financiëel niet nodig hebben!“.

    Voor degene die het historische perspectief kwijt zijn, nooit heeft de overheid heel specifiek iets willen zeggen over het mogen aftrekken van de hypotheekrente. Vroeger was het zo dat alle rente mocht worden afgetrokken, waarom, omdat ook ontvangen rente bij het inkomen moest worden opgeteld. Hypotheekaftrek was rente aftrek en het effect van een helder en consequent standpunt: men betaalt over rente inkomstenbelasting. En pas toen de regel van het niet meer mogen aftrekken van de rente werd besloten werd er een uitzondering gemaakt voor de hypotheek rente, en daarmee is de hypotheek een politiek onderwerp geworden.

    Maar als je als politici zegt, of in de media spreekt over: De hypotheekrenteaftrek kost ….” suggereer  je dat dat geld eigenlijk van de overheid is en dat de huizenbezitters met een hypotheek als een soort van gunst dat geld terugkrijgen. Het geld was van de overheid en moet als kosten worden uitgegeven!

    Nog minder zal de overheid hebben te praten over wat burgers van wat ze verdienen het nodig of niet nodig hebben. Ook dat straalt uit: wij weten als overheid hoe we het leven van de burgers moeten inrichten en wat ze wel of niet nodig hebben. Het is deze zieke politieke gedachte, en niet alleen van Cohen, maar van een hele brede generatie politici, die ons nu opscheept met een onduidelijke en onoverzichtelijk belastingstelsel, omdat iedere groep Nederlanders bij (bepaalde) politici altijd wel een tranen trekkend verhaal kunnen opzetten over hoe zij het geld toch zo nodig hebben en dat ze wel Nederlanders weten die dat geld niet nodig hebben. Hoe weten ze dat eigenlijk?

    En dat is onzin: in het soort maatschappij wat wij in Nederland staatkundig en maatschappelijk hebben, zijn de burgers vrij om inkomen te verwerven in principe op een manier dat het hun goeddunkt. Om de kosten van het organiseren van de overheid en zijn taken te financieren int de overheid belastingen. Daarvoor moet ze middels een wet die door de volksvertegenwoordigers in meerderheid wordt goedgekeurd worden gemachtigd. De wetgever heeft, juist of niet juist, twee soorten burgers gedefinieerd: met en zonder hypotheek, en die betalen een ander tarief over hun inkomen. (Het is zeker niet de enige discriminatie in de letterlijke zin van het woord, want we onderscheiden ook huurder en niet-huurders, en huurder met en zonder een bepaald inkomen!) Daarvoor hebben wij de overheid toestemming gegeven de belastingen te innen of subsidies en toeslagen te betalen. Eventuele inkomsten belasting over de rente van de hypotheek zijn mogelijke toekomstige belastingopbrengsten voor de overheid, maar nu is dat geld niet van de overheid en wordt dat als kosten teruggegeven.

    He bedenkelijke van de woordkeuze “kosten” is, is dat de politieke elite, en daarmee de gevestigde media, in diepste zin denkt in termen van de almachtige overheid, die niet alleen alle problemen van alle burgers zal moeten en gaan oplossen, en dat dus ons nationale inkomen van en voor de overheid is, die dat naar eer en geweten zo goed mogelijk over alle burgers verdeeld. Nederland als DDR avant le lettre.

    Ik vind dat de overheid belastingheffingen zo eenvoudig en voor iedereen doorzichtig moet opleggen en innen.  Uitzondering op uitzondering, toeslagen, inkomensherverdeling leiden tot ondoorzichtigheid bij de burger, afgunst, politieke spelletjes, en veel kosten voor het innen, herverdelen en de controle van de rechtmatigheid. Als we die kosten gewoon niet meer zouden maken en dus “teruggeven” aan de burgers, zou het mij niet verbazen dat de inkomstenbelasting zo kan dalen dat iedereen minder belasting betaald, dan dat hij nu na de uitzonderingen, waaronder de hypotheekaftrek!) nu kwijt is, respectievelijk dus meer van zijn inkomen overhoudt dan met hele kermis aan regels en uitzonderingen die de inkomsten/loonbelasting nu is verworden.

  • Ambtenaren zijn heilig: wie maakt hier de dienst uit?

    Je kunt je afvragen in wat voor land we leven als we steeds in de politiek voorstellen om misstanden te veranderen of beleid te wijzigen te horen krijgen dat dat niet kan. Dat geldt voor veel onderwerpen met als argument dat dat niet meer kan vanwegen regelgeving vanuit Europa, of – met name studeerkamer rechtsgeleerden hebben daar een handje van, dat “internationale verdragen” dat onmogelijk maken. Alsof wij als regering of burgers die de volksvertegenwoordigers keizen wel wetten en verdragen mogen aan laten nemen, maar dan voor de eeuwigheid niet meer kunnen veranderen. Als we een verdrag zijn aangegaan kunnen we die hopelijk ook wel weer opzeggen! Als we een wet maken, kunnen we die hopelijk toch nog wel een keer afschaffen?

    Zo kunnen we natuurlijk als Nederland, verdrag van Maastricht of niet, als soevereine staat besluiten weer uit de Euro-zone te stappen.

    Wat is dat dan voor een drogreden van het Centraal Planbureau dat men – bij het doorrekenen van de verkiezingsprogramma’s zegt: “besparingen voor ambtenaren strepen we door want dat kan toch niet worden gerealiseerd’! Waarom niet denk ik dan. Misschien omdat tot op heden de politici te laf waren om in te grijpen?  Of omdat we weten en regels hebben gemaakt waar we nooit meer van afkomen? Als het klopt wat het planbureau zegt, dan heb ik tenminste een suggestie voor de verkiezingsprogramma’s van alle nederlandse partijen: per direct de exclusieve en discriminerende status van ambtenaar afschaffen. Desnoods ook als er weer in Nederland rechters zijn te vinden die het voor hun rekening nemen om dat te verbieden.

    Wie maakt hier eigenlijk de dienst uit?

  • Gaat de Euro ten onder?

    Afbeelding van een 500 euro bankbiljet

    Waarom geven de ontwikkelingen van de afgelopen maanden rond eerst de budget crisis van Griekenland en daarna de malaise van de gehele euro mij voortdurend het gevoel dat we binnenkort de ondergang van de euro gaan meemaken? Enkele weken geleden zei iemand, als een van de weinige, dat er niets anders opzit dan Griekenland failliet te laten gaan (en dus uit de euro-zone te zetten!), hij werd door andere deskundigen en politici weggehoond. Vorige week zei de PVV en Verdonk nog dat we maar uit de Euro moesten stappen, terug naar de Gulden; ze werden en worden door deskundige weggehoond. De meest gênante en tevens de reactie waarover we even diep verder over moeten nadenken is: “dat kan niet want het vedrag van Maastricht staat dat niet toe’.  Daarmee zeg je impliciet dat Nederland (een deel van) haar souvereiniteit inmiddels heeft afgestaan (aan wie? de bureaucraten in Brussel; aan Frankrijk?) en dat we dan die soevereiniteit niet meer kunnen terug nemen. Even afgezien van het feit of het wel of niet verstandig is dat Nederland uit de Euro-zone stap, maar het zal toch wel zo zijn dat zolang we niet plechtig en met instemming van tenminsten 75% van de Nederlandse bevolking en onder dankzegging aan de tweede en andere kamers en onze koningin, onze souvereiniteit niet heben opgegeven en dus dat we een internationaal verdrag wat we zijn aangegaan ook niet zouden kunnen doen beëindigen? Dat geloven neem ik aan alleen studeerkamer geleerden die werkelijk denken dat het welzijn van de bevolking afhangt van ongerijpelijke juridische verdragsartikel?). Je mag hopen dat tenminste op dit punt onze volks- e partijvertegenwoordigers toch wel wat moediger zijn.

    Maar wat we gisteren ook van het probleem rond de euro vinden, de ontwikkelingen lijken nu zo snel te gaan dat we mogelijk wel gedongen worden die euro maar gauw te gaan begraven. Want – zoals nu de geluiden uit de ondemocratische gewelven van Europa komen, lijkt dan de redding van de euro alleen maar te kunnen als de bureaucratie nu direct een autocratische structuur van door niemand gekozen en gecontroleerden heren de dienst gaan uitmaken in Europa.

    De hoge prijs die we nu gaan betalen heeft maar met één ding te maken: de politieke elite die in de afgelopen 20-30 jaar aan een Groot-Europa hebben gebouwd, zonder deugdelijke doorzichtige, aan de mensen uit te leggen, democratische staatsstructuur.  Het grootste misbaksel in natuurlijk het verdrag van Lissabon, door geen gewone sterveling gelezen en/of begrepen, doorgedrukt door derde ranks ego’s die daarvoor de bevolking met tranentrekkende teksten heeft misleid in het aangeven de consequenties (voor de soevereiniteit), over het gebrek aan democratische gehalte van die oplossing ( en heeft ontkent door zelfs maar de discussie daarover niet te willen voeren, want wie tegen was was Anti-Europa en een vermaledijde nationalist!). Nu zitten we met een operette figuur die zich president mag noemen (in achterkamertjes benoemd en op de troon gehesen), een voorzitter van de commissie die doet alsof hij gebeld moet worden en een voorzittend land, dat miljoenen moet uitgeven om die rol voor een half jaar te mogen vervullen, en vervolgens de regeringsleiders die nachten moeten vergaderen over het uitgeven van wollige verklaringen en verder prachtig op de trap weer op de foto gaat.  Dit verzin je toch niet. Je denkt toch niet dat je zo daadkrachtig de economie kan stimuleren en de munt kan laten floreren?

    En je kunt geen monetaire unie hebben, zonder staatkundige unie! Dat dat niet kan zullen we in het komende jaar hardhandig uitgelegd krijgen.

    (meer…)

  • Bangkok en het rode protest

    Kaart van Bangkok en omgeving

    We worden al weken door, vooral de televisie, op de hoogte gehouden van de protesten die in de straten van Bangkok tegen de regering wordt gevoerd, en wat ik begrijp vooral tegen de premier is gericht. Als ik die beelden zie doe mij dat sterk denken aan de revolte in Parijs in de zestiger jaren (ik ben oud genoeg dat ik dat toentertijd zelf dagelijks  heb kunnen volgen) de provo-beweging en de bezetting van het Maagdenhuis. Ik zie veel overeenkomsten, vooral in de manier waarop de journalisten met dit soort protesten omgaat.

    Want wat mij opvalt is, dat bepaalde kritische vragen over wat daar gaande is en of iedere bewerking wel klopt, correct zijn, respectievelijk wat daar werkelijk aan de hand is, ontbreken.  De vragen die ik zou hebben en als journalist zou stellen en proberen te beantwoorden zijn:

    1. Hoe groot is nu eigenlijk de beweging? Het komt op mij over dat het zeker geen volksopstand is, maar een betrekkelijk kleine groep, waarschijnlijk studenten, die de publiciteit van de media heeft weten te vangen en daardoor aanzienlijk meer kabaal maakt dan op grond van hun steun bij de bevolking (ook die buiten Bangkok) heeft. Dergelijke analyse zijn bij mij weten niet gemaakt: de media gaat er vanzelf sprekend vanuit dat het een grote massale volksopstand is. Ik hoor ook niets van opstanden of betogingen/protesten in andere plaatsen van het land. Erg diep gaat blijkbaar de protesten niet. Een bewijs is niet het interviewen van een “toevallige” voorbijganger. Iedere journalist weet dat hij altijd wel een voorbijganger vindt die de gewenste teksten zal uitspreken.

    2. Hoe legitiem is de “eis” van de betogers? Ik heb de indruk dat volgens het lokale staatsrecht er niets onrechtmatig is gebeurd en  dat het vooral dus gaat om de eis van aftreden van een politieke tegenstander, die verder niets heeft misdaan, anders dat het volgens het Thaise staatsrecht is gekozen tot premier. Ik weet het ook niet zeker, maar ik constateer dat wordt gesuggereerd dat de betogers aan de goede kant staan (vrijheid, democratie van) van een dictatoriaal systeem. Volgens mij is Thailand een tamelijke democratie, waarschijnlijk niet in alle opzichten volgens onze standaarden, maar het is zeker geen dictatuur als Burma, Viet-nam, Noord-Korea.

    3. Wie organiseren die betogingen? Het is zeker geen spontane actie; de leiders van de beweging maken een professionele indruk, geschoold in propaganda en bespelen van de pers; er moet veel geld zijn om de protest middelen te bekostigen. Kortom er zit een beweging achter. Wie of wat dat is blijft voor ons onduidelijk, er wordt niet over gesproken. De leiders maken op mij ook niet de indruk dat ze zeer over van democratische beginselen. Let wel op, we willen dat liever niet horen, maar de leiders van studenten opstanden in Parijs (en ook in Nederland) waren over het algemeen geharde fundamentalistische communisten, die er niet tegen op zouden zien, als ze hun gelijk hadden gekregen en aan de macht waren gekomen, hun politieke tegenstanders uit naam van het welzijn van het volk, de mond te snoeren of een kopje kleiner te maken. In die tijd heb ik mij verbaast over de demagogische optreden van de studenten leiders in collegezalen, die uit naam van democratie een uiterst onverzoenlijk en in wezen zeer gewelddadig optreden laten zien; en wat het meest verontrustende was dat de politiek en de media dat gedrag op geen enkele manier aan de orde (durfde) te stellen.

    4. Hoe grote verstoring van het dagelijkse leven zijn de betogingen nu eigenlijk? Het is duidelijk dat de betogers, actievoerders het leven in een deel van de stad Bangkok ontwrichten. Ook hier kan echter spraken zijn van gezichtsbedrog. Toen de kakersrellen in de Vondelstraat in Amsterdam uitbraken, gingen de beelden de hele wereld rond, als of heel Nederland, dan tenminste heel Amsterdam in vuur en vlam stond. In werkelijkheid ging het letterlijk maar om twee straten, en dat beeld werd door de journalisten ook niet gecorrigeerd. In die tijd weigerden in ieder geval onze amerikaanse zaken partners naar Nederaland te komen voor overleg, want “dat was veel te gevaarlijk”.  Het zou goed zijn dat we ons als publiek van de media realiseren dat veel dat wij als onregelmatigheden en protesten op TV zien, niet veel meer is dat een georganiseerd straattoneel dat alleen wordt opgevoerd als de televisie-camera’s draaien. Nu zal het in Bangkok allemaal wel enige omvang hebben, maar echt zicht daarop hebben we hier niet.

    5. Waarom wordt er nu pas door de machthebbers, die slechteriken, gewelddadig ingegrepen? Wat mij opviel was de – tot voor kort – uiterst tolerante opstelling van de heersende machthebbers en politici. Bereid tot overleg, weinig werd de betogers in de weg gelegd. Er werd niet opgetreden, of anders zeer beheerst. Desondanks bleef de toon van de protesterenden zeer onverzoenlijk. We weten het dus niet, want daarover wordt niets gezegd, wat die machthebbers nu hebbend doen besluiten om wel geweldig te gaan optreden.  Dat is nooit leuk en vaak niet goed te praten. Maar zonder antwoorden op bovengenoemde vragen hebben we hier misschien wel snel ons oordeel al klaar en scharen ons aan de kant van de “roden” terwijl we eigenlijk niet weten waar we dan voor kiezen. Misschien is dat een partij waar we helemaal niet mee geïdentificeerd zouden willen worden.  Waarschijnlijk zal pas over decennia duidelijk worden of onze huidige sympathie voor de opstandelingen terecht was en of we ons niet door de oppervlakkige en gevoelsmatige sympathie van de ter plekke zijnde media verkeerd hebben laten leiden.

  • Overheid en Media in het internet tijdperk

    Iedereen die een rol speelt in de rechtstaat en democratie van Nederland is het er over eens dat de overheid zich niet heeft te bemoeien met de media. Vrijheid van meningsuiting, vrijheid van drukpers (let op het woord “pers”) en een onafhankelijke (hoofd)redactie staat hoog in het zadel. We hebben de journalisten van de officiële pers ook boven andere Nederland gesteld als het gaat om het (niet) helpen van de justitie bij wetenschap over misdaden, want het algemene belang is een hoog belang. En onze media speelt daar een belangrijke rol in. Gek eigenlijk dat in de leerstelling van de trias politica eigenlijk de media (en de burger) niet worden genoemd, wat aangeeft dat deze leerstelling wel als exemplaar hoe er in een machtsevenwicht beter het algemeen belang wordt gediend dan in die van onbeperkte macht, maar voor de huidige tijd volstrekt gedateerd is. Vooral nu de scheiding van de wetgevende en uitvoerende macht eigenlijk steeds meer ongescheiden optreedt (door de media?), we hebben in Nederland niet pakweg 15 ministers, maar meer dan 150, want alle tweede kamer leden vinden het belangrijk om voor hun eigen persoonlijke glorie mee te regeren. En ook de rechtspraak steeds vaker en explicieter op de stoel van de wetgever gaat zitten. Maar goed dat is een onderwerp voor een andere keer.

    Want wat ik hier wil bespreken is de definitie van Media en hun rol in een moderne internet maatschappij.

    De Standaard was een vertegenwoordiger van een "zuil" uit de vorige eeuw

    (meer…)

  • PVV-er Hero Brinkman: ongeschikt

    Democratie van de vergaderende leden

    Er is veel tegen de PVV en hun politieke denkbeelden in te brengen; van welke partij niet? Eén van de opmerkingen van een politica van een concurrende partij was dat PVV het geen democratische partij is “omdat het geen leden heeft”. Nu kan iedereen zo zijn opvattingen hebben over hoe je een organisatie zou moeten intern zou moeten organiseren, maar de al dan niet democratische geachte interne structuur van een politieke partij is mij inziens niet zo relevant, hooguit voor diegene die deel willen worden de beweging. Immers het aardige van politieke partijen en hun vertegenwoordigers is dat per definitie en ultiem de kiezers uitmaken wat je invloed en macht wordt. Die zijn de scheidsrechters en dat moet zo blijven, of wat mij betreft, aanzienlijk worden versterkt. Het enige unieke wat een vereniging van leden in een politieke partij doet zijn de partij programma’s vaststellen en de kandidaten op een lijst zetten. het discussiëren over thema’s en de waan van de dag kan door iedereen overal in de media, en gelukkig nu met zeer lage drempels, via het internet plaatsvinden. Maar de leden van die politieke partij die dat uiteindelijk beslissen zijn per definitie een zeer kleine minderheid van de uiteindelijke kiezers; dat percentage is nauwelijks te onderscheiden van de 0% van de partij van Wilders. Daarop Wilders aanspreken is vooral een kwestie van een eigen opvatting hoe politieke partijen zich zouden moeten organiseren dan een uitspraak over het democratische gehalte ervan.

    En ik denk dat Gert Wilders er heel verstandig aan doet en heeft gedaan zich (voorlopig?) ver te houden van een verenigingsmodel. Hij zal al zijn handen vol hebben aan het vinden en selecteren van goed betrouwbare en loyale medestanders (uiteraard niet kritiekloosl in de interne discussie over standpunten en opvattingen; want alleen (interne) open discussies zullen organisatie sterker en kwalitatief beter maken!). Ik heb dan ook met bewondering voor de moed en beheersing gekeken om NIET (overal) met de gemeensteraadsverkiezingen mee te doen. Dat zou bij de waarschijnlijke winst die hij zou halen alleen maar tot later heel veel problemen en negatief nieuws aanleiding zijn geweest. Die keuze maakt voor mij Wilders een betere bestuurder dan in de openbare discussie door alle niet PVV’ers zal worden toegegeven. Ook de keuze om maar even niet met leden, congressen en partijbesturen te werken is gewoon verstandig en gericht op de lange termijn van het bestaan van de partij.

    Zelf deze voorzichtigheid van Wilders heeft hem niet behoed voor het aannemen van een spion in de vorm van een stagiare, en ook niet behoed voor het doorprikken van onjuiste CV’s van kandidaat 2e kamer leden. Tja, had hij maar Een Streepje Voor moeten inschakelen!

    Wilders heeft zijn partij ook niet kunnen beschermen tegen Hero Brinkman. Waarschijnlijk had Wilders voor al zijn medewerkers en mede-politici naast een CV check ook een psychologische (persoonlijkheids)test moeten laten ondergaan, want wat deze man deze week heeft gepresteerd is werkelijk het stomste wat je kunt doen. Hoe dom Brinkman is blijkt overigens nog het meest uit zijn reactie nadat het toe hem doordrong dat de door hem zelf gestarte discussie over leiderschap, voorkeursstemmen en interne partij democratie zonder daarover intern  even te communiceren, geen goede indruk maakt, zei: “dat hij deze discussie pas gestart is natuurlijk nadat de kandidaten lijst definitief was (ongegeneerd egocentrisme: “ik wil in de kamer voor mijzelf en niet voor de partij!”) maar ook dat dit hem zeker geen windeieren zal leggen want “dat zijn uitstraken hem veel sympathie zal opleveren”.  Of woorden van gelijke strekking).

    Uit een pschologische test had ongetwijfeld naar voren komen dat de heer Brinkman zeer dominant, egocentrisch is, dom en elke vermogen tot zelfanalyse ontbreekt.

    Dom, omdat met dit optreden de partij PVV grote schade wordt aangedaan, want a) natuurlijk is op dit moment de PVV Gert Wilders, die heeft steun en volgelingen en niet Brinkman, b) kiezers niet van geruzie houden c) de politieke tegenstanders prachtige munitie wordt geleverd en d) het voor iedereen duidelijk is wat voor mannetje Brinkman is. Afvoeren dus, zou ik zeggen.

  • Vulkanisch as bombarie

    Update van de (berekende niet gemeten) verspreiding van vulcanisch as in de admosfeer

    Vulkaan uitbarstingen zijn aan de orde van de dag en aktueel in vele delen van de wereld.  De luchtvaart (en dus de luchtvaart maatschappijen) heeft daar in het algemeen goed en praktisch mee leren leven. En voor diegene die de kritiek van de luchtvaartmaatschappen op de overheid in deze zaak gaan vergelijken met economsiceh belangen boven die van de belangen van de consument: het afbreuk risico van een luchtvaartmaatschappij bij ongelukken en onverstandig gedrag is zo groot dat de luchtmaatschappij eerder geneigd te zijn risico’s te vermijden dan de regelgevers en de regelhandhavers. En natuurlijk is het een enkele keer fout gegaan, maar gezien het aantal stof van vulkanen in de admosfeer eigenlijk ook opvallend weinig en de luchtvaart heeft zelf daaruit geleerd wat ze in dit soort situatie kunnen doen en wat vooral niet. in ieder geval zijn de luchtvaartmaatschappijen op dit materie deskundig en de europese ambtanbaren en (engelse) meteorologen niet.

    Voorbeeld van verspreiding vulcanisch as door het computermodel NAME

    Wat we nu in West-Europa zien lijkt toch vooral op veel bombarie om niks. Wat zou hier aan de hand kunnen zijn?  Angst!? Zoals met de onheilspelling over de effecten van de  CO2 van de auto’s!   Het lijkt er op. Er zijn een paar opvallende overeenkomsten:

    • De paniek lijkt vooral een (west-europese) karakter trek te zijn; toevallig het gebied met opm alle fronten gebrek aan kwaliteit van politici en ambtenaren; zeker op het niveau van de Europese Unie. Zwakke politici kenmerken zich door niet de juiste vragen te stellen aan de ‘deskundigen”, bang te zijn voor de wijze waarop de pers de politieke mogelijk hun gedrag bekritiseerd, en slecht in het kiezen van de juiste ambtenaren en adviseurs.
    • De politiek stelt een ongefundeerd vertrouwen in de (voorspellende) uitkomsten van wetenschappelijke modellen. We weten van de weermodellen en de modellen over klimaatveranderingen, dat die ingewikkelde modellen weinig betrouwbaar zijn. Curieus is dat ook hier het engelse MET-instituut hier weer een sleutelrol in speelt terwijl de manipulatie van de klimaatmodelen nu zo onder wetenschappelijke kritiek is gekomen.
    • In dat kader vergeet de politiek (en de media) de uitkomsten van de modellen gewoon te vergelijken met de ‘werkelijkheid’. Geen enkele voorspelling van de UN-klimaatmodellen zijn uitgekomen; toch is het vetrouwen in de waarheid van haar uitkomsten ongeschonden. Duitsland en Nederland sturen vliegtuigen de lucht in om één-enánder te checken (conclusie niets aan de hand), toch duurt het nog twee dagen voordat de middelmatige ambtenaren hun modellen-uitkomsten gaan relativeren.
    • En dan de media: met name de oude print media, die hun mond voortdurend vol hebben over hun maatschappelijke taak de de overheid, de politiek en zijn actoren kritisch te volgen, produceren geen enkel eigen onderzoek en stellen geen enkele kritische vraag over de vanzwelfsprekendheid dat het luchtruim gesloten is en blijft. Ook dit gedrag heeft opvallende overeenkomsten met de rol die de pers heeft bij het debat over de klimaatveranderingen . Mogelijk ook vooral een gebrek aan kwaliteit, maar zeker ook omdat de journalisten eigenlijk met de huidige politieke elite twee handen op één buik hebben. Deze politieke vooringenomenheid belemmerd het stellen van kritische en voor de hand liggende vragen: Hoe zit het in andere delen van de wereld waar de luchtvaart  geconfronteerd wordt met vulkanisch as? Hoe zit het het de stofdichtheid als een kleine aspluim over een zo’n groot gebied wordt verspreid; dat moet toch enorm verdunnen? Wat weten we eigenlijk van de hoeveelheden as productie en verhouding tot de verdunning. Op basis van welke (gemeten) data heeft men besloten het luchtruim te sluiten: hoe groot moet de dischtheid en samenstelling zijn om een gevaar op te leveren voor de vliegtuigmotoren. Weten we dat? enz.

    Dit geval van vulkanisch as en de wijze waarop de overheidsdienaren van de Europese Unie om gaan met dit soort risico’s doet het ergste vrezen. Want één ding is zeker: om alle risico’s voor de luchtvaart uit te sluiten, verbied je het vliegen; als je geen verkeersslachtoffers meer accepteerd verbied je het autorijden, als je geen ten onrechte veroordelingen meer wil van misdadigers kan je ze beter maar niet meer vervolgen en berechten, enz. Als de tolerance zero wordt voor het accepteren van risico’s voor de consument zal heel het radar werk stil komen te staan. Zo komen we nooit meer de economische crisis te boven!

    Iets over het spanningsveld van wetenschap, de wijze waarop de politiek daarmee omgaat en de invloed van de publieke opinie zie het artikel op de weblog “Watts is up with that”.

  • Weer een ambtenaar in politieke kleren: coordinator terreur bestrijding

    Het wordt mode dat ambtenaren politieke boodschappen verspreiden. Vandaag is de beurt aan Akkerman de Coordinator Terreurbestrijding. Hij schrijft aan de Tweede Kamer (zie zijn persbericht op de website van de coordinator ): “Daarnaast bestaat het risico van politiek geweld in aanloop naar de verkiezingen. Zo zou een feller islamdebat in Nederland de aandacht van Jihadisten kunnen trekken. Maar het gevaar kan ook uit andere hoeken komen. Meer dan in andere situaties moet ook rekening worden gehouden met radicaliserende eenlingen van uiteenlopende signatuur.”

    Nederland tegen terrorsime door ons mond te houden!?

    Kortom we kunnen beter maar geen feller islaamdebat voeren; ik heb u gewaarschuwd zegt de coordinator terreurbestrijding. Het punt is dat het op deze wijze verwoorden van een terrorisme drieging eigenlijk zegt: luister eens, als je in Nederland voor je mening opkomt – wat die dan ook is, en hoe feller ook – dan loop je het risico dat dat een reactie van fundamentalistische (Jihdisten) uitlokt. Weet dus wat u veroorzaakt doet! Immers fundamentalistische gelovigen kan je niets kwalijk nemen dat ze de hersens van andere inslaan: moeten die er maar geen aanleiding toe geven.

    Als ultime verdediger van onze democratische vrijheden in Nederland had de coordinator natuurlijk moeten schrijven: “We hebben nog steeds informatie dat  islamdebat in Nederland de aandacht van Jihadisten trekt. En we realiseren ons maar al te goed dat het gevaar kan ook uit andere hoeken komen. Maar wij doen er alles aan om ook in de komende verkeizingsstrijd iedere Nederlander zonder gevaar voor eigen leven zijn meningen te uiten en daarover de discussieren. Ook als het gaat om felle islamdebatten. Ik als coördinator zal er alles aan doen dat fundamentalisten van welke geloofs(overtuiging) dan ook geen kans krijgen onze democratische rechtsorde te ontwrichten!”.

    Zo’n terreur coördinator hebben we nodig in Nederland, mijheer Akkerman…

  • Bewakingscamera’s geen bewijs in strafzaken?

    gevoelige ras kenmerken

    Weer laten de hoeders van ons (straf)recht systeem zich van een merkwaardige kant kennen. Vanmorgen lees ik in de krant dat de Hoge Raad heeft beslist dat in een strafzaak een bewakingscamera niet zo maar als bewijs wordt toegelaten, want – en ik citeer de krant: “het kan gevoelige informatie bevatten over iemand ras”.

    Zouden ze bij de Hoge Raad nog niet weten dat we van  iedereen per definitie de ras op foto’s, video’s en zo kunnen vaststellen. Zijn nu alle foto’s video’s van bewijs uitgesloten. En wat doet het er toe dan we van een verdachte, vervolgde, passant, dader, de ras kunnen constateren. We kunnen ook zijn kleur haar, lengte, geslacht, soort kleding,  omvang en nog veel meer vaststellen. Mag kan ook niet, omdat men dan misschien wel eens “gevoelige informatie” zou kunnen vaststellen!? (meer…)

  • Lawines en de opwarming van de aarde

    Door de onophoudende gepraat van geleerden, milieu-beweging, politici en journalisten over de door de mens veroorzaakte opwarming van de aarde door het gebruik van fosiele brandstoffen (autorijden wordt bedoeld) lijken we de daaraan gekoppelde aankondiging van rampspoed: meer stormen, zeespiegelstijging, mislukte oogsten, uitsterven van de ijsberen (lijst is niet uitputtend) zo vanzelfsprekend te gaan vinden dat iedereen in alle situaties lijkt te mogen roepen dat het door de opwarming van de aarde allemaal rampzaliger wordt. Los van het feit of die opwarming nu wel of niet plaatsvindt (want sinds 1999 neemt de globale temperatuur trendmatig af). Want laten we nu eens even aannemen dat die temperatuur inderdaad dramatisch toeneemt dan nog kan niet alle rampspoed aan de opwarming van de aarde worden toegeschreven.

    Laat is een voorbeeld geven van werkelijk ongegeneerde uitspraken over de vermeende effecten van de  opwarming van de aarde. Vanmiddag hoorde ik op de televisie een programma over (het ontstaan van) lawines. Ik hoorde alleen het commentaar, zag niet de beelden en weet niet op welke zender en onder welke titel het werd uitgezonden. Maar dat doet er allemaal niet zo toe. Het zal niemand verwonderen dat voor het onstaan van lawines in de bergen is nodig is: veel sneeuw.  Verder dat de aanleiding van het ontstaan van lawines te maken heeft met het veranderen van de structuur van de sneeuw, meestal veroorzaakt door (plotseling en snel) stijgende temperaturen en/of regen op de besneeuwde hellingen. Tot zover geen probleem.

    Maar nu komt het: als de commentaar stem heeft uitgelegd dat regen een oorzaak is voor veel lawines, wordt in één zin gelijk gemeld, dat dus door de opwarming van de aarde (meer regen in plaats van sneeuw!) het aantal (zware) lawines alleen maar zal toenmenen.

    En dat is natuurlijk onzin: ten eerste, als de temperatuur stijgt dan zal het onherroepelijk minder sneeuwen. Als we de UN rapporten mogen geloven (niet doen!) verdwijnen überhaupt de sneeuw in de bergen en smelten de gletsers af. En één ding is dan zeker, zonder sneeuw geen lawines. Ten tweede ieder jaar vindt, gewoon door het voortschrijden van de seizoenen, in de alpen het proces van kouder worden in de herfst en winter met sneeuwval het het wegdooien van de sneeuw door het intreden van de lente en de zomer. Bij dat wegdooien hoort onvermijdelijk regenval op sneeuw. Ieder jaar weer. Opwarming of geen opwarming. Opwarming zal hooguit betekenen dat de periode van koude gemiddeld korter wordt (en dus minder kans op veel sneeuw en dus op minder lawines) maar niet dat het onvermijdelijke warmer wordt op de besneeuwde toppen met de komst van de zomer.

    Waarom verliezen we als we de toverformule “opwaring van de aarde” gebruiken, gelijk ook ieder kritische besef? Misschien wel omdat het het item van de opwarming alle kenmerken heeft van een religieuze beweging, inclusief zondeval en hel en verdoemenis, dat een discussie over de rationaliteit van uitspraken niet meer als relevant wordt ervaren. Goed, dat is een mogelijke verklaring. Over het hier beschreven uitwerking van de toverformule is daarmee niet minder verontrustend.

  • Nederland gaat aan protocollen ten onder

    Waar politici, wetenschappers, medici, accountants, juristen, politicommissarissen en bestuurders van bedrijven het idee vandaan halen dat het opstellen, uitvaardigen, controleren, laten onderteken en de naleving checken van protocollen en procedures is onduidelijk. Als ze al een heilzame werking zouden hebben dan moeten we nu in de hemel op aarde leven gezien het aantal en de omvang van de toepassingsgebieden (die alle haarvaten van de maatschappij inmiddels omvat) van die protocollen en regels.

    Schema voor een protocol

    De heilzame werking van deze procedures is de grootste leugen van de huidige en complex gemaakte, door juristen en accountants georkestreede wereld.  Rechters spreken geen recht meer maar passen alleen nog maar procedures toe. Politici en ambtenaren bureaucratiseren er driftig op los. Grote bedrijven vergaderen zich te pletter, en zijn onbestuurbaar door gedetailleerde verslaglegging en protocollen-opstellers. In plaats dan de bestuurders zich met de haar mensen, de organisatie en de markt en haar producten bezig houdt zijn ze bezig zich procedureel in te dekken voor alles en nogwat. Kinderbeschermers worden regeltoepassers. Verplegende worden boekhouders van formulieren. Agenten zitten achter het bureau hun administratie bij te werken.

    De ongemene vlijt waarmee de regels en protocollen, althans op papier, worden nagekomen en in formulieren, management-letters en procesverbalen worden vastgelegd is alleen te verklaren door het feit dat als men nu maar kan aantonen dat men de procedures correct heeft gevolgd men wordt vrijgesproken van elke schuld en vervolging. Het is allemaal in het kader van “cover your ass” en op voorhand je “eigen straatje schoonvegen”. Het feit dat protocollen en reglementen zo’n verwoestende uitwerking heeft op het rechtvaardig functioneren van onze maatschappij heeft dan ook alles te maken dat daarmee de verantwoordelijkheid of het iemand aanspreken op zijn gedrag en daden wordt “afgekocht”. Rechters worden niet aangesproken op de inhoud van hun vonnis maar op het correct toegepast hebben van regels en procedures. Daar sta je dan als burger die recht zoekt.

    Je hoeft over deze problematiek maar even na te denken om te weten dat veel regelgeving is opgesteld en uitgevaardigd omdat zich een (toevallig, éénmalig of zeldzaam) incident zich voordoet. Media hebben de neiging om dat op te roepen tot onderzoek en actie. Actie voor de meeste bestuurders alleen tastbaar te maken door het opstellen en uitvaardigen van een procedure, weten, regels. Terwijl het in negen van de tienkeer duidelijk is dat het probleem is veroorzaakt door ondeskundigheid van de uitvoerder en gebrek aan kwaliteit bij zijn leidinggevenden.

    Hoe ongemeen verwoestend het opstellen van procedures en protocollen is – in plaats van het goed en gedegen opleiden door leraren die er verstand van hebben – vooral ook uit de praktijk – bleek gisteren (woensdag 17 maart 2010) wel uit de persconferentie van de officier van Justie over de verdwijning en moord van Milly Boele. (meer…)

  • CPB: zware maar vooral politieke boodschap

    Centraal Planbureau

    Met verbijstering heb ik gisteren (dinsdag 16 maart 2010) naar het nieuws gekeken waar de CPB-directeur Coen Teulings volgens de Telegraaf – die dan ook de kop kwam: “zware boodschap CBP: 29 miljard bezuinigen” sprak “van een forse opgave voor de politiek, vergelijkbaar met die aan het begin van de jaren tachtig. Uit de cijfers komt naar voren dat de economische groei zich dit en volgend jaar weliswaar herstelt, met 1,5 en 2 procent, maar dat de gevolgen van de crisis vooral op langere termijn merkbaar zijn…” .

    Mijn verbijstering had betrekking op de manier waarop directeur Teulings (gewoon een hoge ambtenaar) een boodschap hielt alsof hij de dag daarvoor was gekozen als onze nieuwe minister-president en de bevolking onder zijn leiding nu door onpopulaire maatregelen er wel weer even boven op zal brengen. Als hij al niet deed alsof hij net gekozen was, dan mengde hij zich met zijn wijze van presentatie in ieder geval als politicus qua tijdstip en inhoud in de verkiezingscampagne.

    Hij zal wel PvdA lid zijn.

    Dat gedarg is voor niet door de bevolking gekozen ambtenaren ongewenst. Echter de media en de politici zwijgen erover en zeggen over dat soort gedrag niets.

    Het gaat hierbij niet om het feit dat hij als dienaar van de overheid in alle openheid zijn bevindingen van onderzoek en uitkomsten van zijn modellen (zijn die bevindingen en modellen overigens openbaar te verifiëren? kunnen wij alle briefwisselingen en emails van hem en zijn dienst met zijn broodheren en andere politici inzien?) prijs geeft, dat is prima, maar het feit dat hij er typisch politieke (en ook nog op dit moment gewenste politieke ) maatregelen aanverbond.

    Het is boven elke twijfel dat het de politiek, en dat wil zeggen een democratisch gekozen regering kan en moet uitmaken, óf en zo ja in welke mate er een overheids tekort moet of mag worden gecreeerd of in stand gehouden en als de overheidsfinanciën moeten worden gewijzigd op welke manier dat dan gebeurd. Want steeds komen de gebruikelijke lijst van mogelijke besparingen over het voetlicht (hypotheekaftrek, 67 AOW, ontwikkelingshulp, belastingverhoging, dwz voor natuurlijk alles wat boven modaal zit), maar er zijn gelukkig nog wel wat meer creatieve oplossingen mogelijk. Ik weet in ieder geval dat je veel zal besparen als je het idioot ingewikkelde belastingsysteem fundamenteel op de helling zet (heel veel soorten belastingen met hun eigen controle en straf- en vervolgingskosten: hondenbelasting, overdrachtsbelasting, invoerheffingen, accijnsen, enz) afschaffen en alleen maar inkomsten belasting heffen; dat scheelt heel veel ambtenaren. Alle zeer dure en complexe inkomensoverdachtsregels afschaffen: toeslagen, betalen per inkomen, artisten die hun eigen regels hebben, voetballers die hun eigen regels hebben, enz. Dat zijn keuzes en die maakt de politiek en niet onder druk van een ambtenaar. (meer…)

  • Griekenland en de Crisis

    Vlag Griekenland

    Op vrijdag 5 maart 2010 veerde de beurs wat op omdat bekend werd dat de Griekse Overheid plannen gereed heeft om het onwaarschijnlijke begrotingstekort en de wijze van overheidsfinanciering aan te pakken. Als het oplossen van  de financiële problemen van Griekenland (én Spanje, én Portugal, én waarschijnlijk landen als Hongarije) binnen de Europese Unie voorwaarde zijn voor een definitief en snel oplossen van de economische crisis, zou ik maar niet optimistisch zijn. En dat heeft alles te maken dat de politieke elites in de westerse democratieën geen gezag meer heeft over haar burgers voor het nemen van werkelijk (voor het algemene welzijn) noodzakelijke maatregelen. Men geloofd ze niet, en zijn de laatste decennia opgegroeid als verwende kinderen en zo zullen ze zich ook gaan gedragen.

    Het probleem voor de regering van Griekenland, en daarmee voor de Europese Unie en dus ook Nederland, is dat men wel prachtige en noodzakelijke maatregelen kan afkondigen, maar die niet gerealiseerd krijgt. Om de eenvoudige reden dat de bevolking, aangemoedigd door de media, ze niet zal accepteren en met ongehoorzaamheid, vakbonden, stakingen, nieuwe verkiezingen e.d. de hele zaak zal gaan frustreren. Dat is uiteraard niet in het belang van de Grieken, want uiteindelijk is het geld op en zal de wal het schip keren. Dus als de andere Europese Landen denken dat het wel is opgelost dan komen ze bedrogen uit. (meer…)

  • Democratie is niet vanzelfsprekend

    Wie mag zich opwerken als verdediger van de democratie?

    Vandaag zijn de gemeenteraadsverkiezingen. Nog een paar uur en we weten globaal de uitslag. Direct na de val van het kabinet en met de stemmenmaker Gert Wilders zal het een leuk avondje politiek kijken worden.

    Wat dat betreft zijn verkiezingen natuurlijk altijd het feest van de democratie. Eigenlijk het enige moment waarop de burgers formeel structureel iets voor elkaar kan krijgen, gewoon door op partijen te stemmen. En de grootste wint. Of die partij of zijn partijvertegenwoordigers democraten zijn doet er bij de procedure, die verkiezingen natuurlijk zijn, niet toe. Dus komen we aan de enige cruciale dilemma van de democratie:

    als we de burgers in laatste instantie laten bepalen waar het met de maatschappij naar toe gaat, wat moeten we dan als die burgers in meerderheid beslist om die democratie op te heffen of praktisch om zeep te helpen. Respectievelijk, als dat dreigt te gebeuren mogen we dan eigenlijk on-democratische middelen inzetten om dat tij te keren?

    Nu gaat het hier niet zozeer of alleen over de democratische procedures (verkiezingen, wetgeving bij meerderheid e.d.) maar ook om (mentale) instellingen als: blijven discussiëren met politieke tegenstanders, de minderheid respecteren en een stem geven, geen geweld bij besluitvorming, respecteren van een paar grondrechten: vrijheid van meningsuiting, vrijheid van vereniging (inclusief het recht om zich te verenigen in religieuze stromingen), elkaar niet monddood maken (letterlijk , zoals met Pim Fortuyn en Theo van Gogh, maar ook figuurlijk), elkaars levensstijl respecteren, tenminste als die stijl niet andere burgers dwars zit. Kortom voor mij is democratie vooral ook een kwestie van verdraagzaamheid, mentaliteit en instelling. En als je dan naar de laatste decennia kijkt dan staat dat allemaal in Nederland wel degelijk op de tocht.  (meer…)