Ortogonaal: tegendraadse meningen

Categorie: Democratie

  • Democratie is niet vanzelfsprekend

    Wie mag zich opwerken als verdediger van de democratie?

    Vandaag zijn de gemeenteraadsverkiezingen. Nog een paar uur en we weten globaal de uitslag. Direct na de val van het kabinet en met de stemmenmaker Gert Wilders zal het een leuk avondje politiek kijken worden.

    Wat dat betreft zijn verkiezingen natuurlijk altijd het feest van de democratie. Eigenlijk het enige moment waarop de burgers formeel structureel iets voor elkaar kan krijgen, gewoon door op partijen te stemmen. En de grootste wint. Of die partij of zijn partijvertegenwoordigers democraten zijn doet er bij de procedure, die verkiezingen natuurlijk zijn, niet toe. Dus komen we aan de enige cruciale dilemma van de democratie:

    als we de burgers in laatste instantie laten bepalen waar het met de maatschappij naar toe gaat, wat moeten we dan als die burgers in meerderheid beslist om die democratie op te heffen of praktisch om zeep te helpen. Respectievelijk, als dat dreigt te gebeuren mogen we dan eigenlijk on-democratische middelen inzetten om dat tij te keren?

    Nu gaat het hier niet zozeer of alleen over de democratische procedures (verkiezingen, wetgeving bij meerderheid e.d.) maar ook om (mentale) instellingen als: blijven discussiëren met politieke tegenstanders, de minderheid respecteren en een stem geven, geen geweld bij besluitvorming, respecteren van een paar grondrechten: vrijheid van meningsuiting, vrijheid van vereniging (inclusief het recht om zich te verenigen in religieuze stromingen), elkaar niet monddood maken (letterlijk , zoals met Pim Fortuyn en Theo van Gogh, maar ook figuurlijk), elkaars levensstijl respecteren, tenminste als die stijl niet andere burgers dwars zit. Kortom voor mij is democratie vooral ook een kwestie van verdraagzaamheid, mentaliteit en instelling. En als je dan naar de laatste decennia kijkt dan staat dat allemaal in Nederland wel degelijk op de tocht.  (meer…)

  • Internet en het einde van de vertegenwoordigende democratie

    De gemeenteraadsverkiezingen komen er aan en dus weer de bijna onontwarbare knoop van wie je je stem geeft. Al jaren kies ik voor een persoon, meer dan voor een partij, maar de personen op de lijst van kandidaten, die vandaag in de bus lag, gaf geen enkele bekende naam. Verder weet je dat als je in Hilversum woont dat de kwaliteit van de overheid en dus haar politiek vriendjes in de gemeenteraad niet erg hoog kan zijn. Maar vanuit mijn werk vroeger kende ik van dichtbij al het gebrek aan kwaliteit van gemeentebesturen, waarbij de verdiensten vooral liggen in het najagen van  en het verzinnen van voor de burgers moralistische maatregelen. Goede reden om zo snel mogelijk de achterhaalde bestuurslaag van gemeenten op te heffen, of als we naast het landsbestuur überhaupt nog daar iets onder willen hebben, dan maar integreren met de provincies. Met 30 (stads)gewesten moet het toch allemaal wat overzichtelijker worden. Maar goed de burgerplicht roep en er zal dus en keuze worden gemaakt.

    Wat mij bij het maken van de keuze wel deed realiseren dat aan het systeem van vertegenwoordigende democratie dat je een persoon (of een partij) kiest en daarbij de afweging maakt dat die partij of die persoon op alle voorlichtende vraagstukken en besluitvorming voor jou altijd het beste doet. Dat is natuurlijk niet waar.

    (meer…)

  • Waarom moet bevolking IJsland boeten?

    Helaas, maar het is niet ongewoon dat er soms een bedrijf failliet gaat. Dat is altijd een drama voor de leveranciers die opeens reeds verdient geld aan hun neus voorbij ziet gaat. De overheid steekt geen vinger uit naar deze gedupeerden; integendeel, de belastingdienst eet het eerste uit de ruif, dan de bank en de kruimels blijven over bij diegene die echt schade leiden. OK, praktijk van de dag.

    Maar waarom, is diezelfde overheid opeens zo inconsequent als het gaat om het faillissement van een spaarbank? Immers vele mensen hebben juist daar beleend vanwege hebzucht: waar kan ik het meste krijgen; niets op tegen maar dat gaat wel eens mis. Geld kwijt, jammer dan.

    Nee, zegt de overheid, omdat het banksysteem zo essentieel is voor de economie, en omdat het banksysteem drijft op VERTROUWEN, mogen we de spaarders niet dat vertrouwen niet beschamen en garanderen wij tot één ton euro de tegoeden. (NB. Ik neem aan dat allen de oorspronkelijke inzet en niet de tegoeden inclusief opgebouwde rente wordt vergoed!?). Dat kost geld en dat brengt in eerste instantie de belastingbetaler op. Dat is onredelijk want waarom zouden wij als verstandige burgers de prijs moeten betalen van a-sociale bank-directies en hebberige spaarders.

    Dus gaat de overheid proberen het geld op iemand te verhalen. De bankwereld zou je dan zeggen, want die zijn toch verantwoordelijk voor wat er in de financiële wereld is gebeurd. Maar niets van dat alles. Banken en bankiers mogen hun oude op eigen gewin gerichte gedrag gewoon voortzetten, en worden – noch als bank, noch persoonlijk – aangesproken op wat ze collectief veroorzaakt hebben. Het bijvoorbeeld wettelijk vullen van een stroppenpot door de banken in de komende 20 jaar is geen optie blijkbaar voor de politiek.

    Nee, men heeft besloten het te verhalen op het land van de failliete bank. En daarmee op de bevolking (€12.000 per persoon!) van IJsland en die bevolking heeft aan het geheel part nog deel. Dat is onredelijk en onrechtvardig en die bevolking verzet zich daar natuurlijk zeer terecht tegen.

    En de uitspraak van minister Bos, dat hij zich er niet bij neerlegt dat de Nederlandse belasting betaler er voor moet opdraaien, is daarmee uiterst schijnheilig, want blijkbaar vindt hij wel zonder enige vroeging dat de IJslandse belasting betaler er wel voor moet opdraaien. Maar die zijn zwak en met weinigen, dus die kan je gemakkelijk uitkleden.

    Daarmee wordt de case ICESAVE gelijk ook een testcase over democratie in z’n algemeenheid, de kloof tussen burger en politieke leiders, internationale solidariteit en de wil om korte termijn persoonlijk eigen belang uit het bedrijfsleven te bannen.

  • Geulen graven en dijken doorsteken

    Geulen graven en dijken doorsteken

    De Milieubeweging doet aan genocide?

    Niemand legt uit wat het onder water zetten van een polder te maken heeft met de wens om de Westerschelde wat verder uit te baggeren. Afgezien van het feit dat een diepere Westerschelde kans geeft aan vast weer een ander interessante biologische biothoop – want de natuur toont zich iedere dag sterker dan wat de piskijkers van de natuurbewegingen ons doen willen geloven – is het onduidelijk hoe de dan blijkbaar verstoorde natuur naar in die onderwater gelopen polder gaat verhuizen en rustig voort gaat op de oude voet in de ondiepe Westerschelde.

    Niemand legt het uit.

    Er schijnt een rapport te zijn, maar de logica kan geen enkele politici, Zeeuwse boer of journalist begrijpen en uitleggen. Men is blijkbaar al zo onder de geestelijke plak van de milieu bewegingen gekomen dat over hun claims verder geen kritische vragen meer worden gesteld. Het hele gedoe rond de Hedwig Polder in Zeeuws-Vlaanderen is een prima voorbeeld hoe wij onze maatschappij langzamerhand uitleveren aan de ayatollahs van de milieu beweging: uiterst reactionair en die als fundamentalistische gelovigen niet houden van vrijzinnigheid of kritische vragen en daar ook naar handelen door tegenstanders te verketteren en de hel te beloven. Er zijn inmiddels genoeg rechters in het land die voor ze knielen; politici durven al heel lang niet meer kritisch te zijn en alle gevestigde journalisten hebben ze boven aan hun lijstje staan van mensen die ongestoord hun geloof als waarheid mogen uitdragen. We gaan recht naar de nieuwe donkere tijden van de middeleeuwen en we staan erbij en kijken er na.

    Uiterst verontrustend. En de vraag is naar welk land we straks nog kunnen emigreren als zij daadwerkelijk de politieke macht grijpen en wij op de vlucht moeten voor hun hardhandige onderdrukking van anders denkenden. Wie houdt ze tegen?

  • Parkeertarieven zijn oneigenlijke belastingen

    Parkeerschijf kost niets

    Nu berekend is dat we met z’n alle zo maar een half miljard per jaar aan parkeergelden betalen komt er iets van beweging in een zeer merkwaardige belasting.
    Laten we het over één zaak gewoon eens zijn: het is belasting, al was het alleen maar omdat de boetes voor overtreding als belastingboetes wordt opgelegd. Overigens dat laatste met percentage van het normale parkeertarief zelf die volgens mij in de orde van honderden procenten kan liggen. Nu is het innen van parkeerboetes via de balstingwet al oneigenlijk, maar ook dat hebben we allemaal maar over onze kant laten gaan. Een overheid die zulke percentage boetes oplegt is al niet serieurs te nemen, maar dat ter zijde.

    De reactie van politieke partijen en de ANWB is qua inhoud te verwachten: er moet een maximum aan het tarief wordenm gesteld. Dat lijkt mij schijnheilig want als het de politiek zo uitkomt zal dat maximum wel weer worden vehoogd.
    De reden dat de parkeergelden zo excessief zijn gestegen ligt natuurlijk in het feit dat het de politiek gemakkelijk (monopolist met veel macht) dat geld kan innen voor een groot deel bij mensen die toch niet op hen stemmen en daarmee ongemerkt veel geld creëren voor allerhande hobbismen waar anders op z’n misnt toch een keer een wat fundamenteler discusie over zou moeten worden gevoerd.

    De enige juiste reactie tegen het parkeergeld is een maatschappelijk principiële. Immers parkeergeld wordt geheven op een bepaald gebruik van de publieke ruimten, die dus al van ons allen is, en waarover we nu opeens moeten gaan betalen. Waarom wel voor parkeren, en niet voor fietsen, spelen, wandelen, oversteken. Princieël zou in de grondwet (ja daar want de enige functie van de grondwet is de burger te beschremen tegen een al te machtige overheid!) dat voor het gebruik van openbare ruimten geen geld geheven mag worden.

    (meer…)