Jack Posobiec slaat de spijker op zijn kop wanneer hij stelt dat we sinds de jaren zestig onder vuur liggen van een communistische revolutionaire beweging. Cuba speelde (en speelt?) hierin een belangrijke rol. Deze beweging werd destijds gefinancierd door internationale communistische netwerken, die na de val van de Sovjet-Unie begin jaren negentig ophielden te bestaan in hun oorspronkelijke vorm. Hun taken lijken echter te zijn overgenomen door organisaties zoals het World Economic Forum (WEF).
Sinds de mislukte studentenopstanden in Parijs in 1966 hebben de revolutionairen hun tactiek fundamenteel veranderd. Een openlijke, gewelddadige revolutie om de heersende (christendemocratische en liberale) elite omver te werpen via een staatsgreep bleek niet effectief. Burgers houden niet van oproer op straat, en dit zal ook de Democraten rond de rellen in Californië parten gaan spelen.
Na de jaren zestig hebben marxistische strategen aan vooraanstaande westerse universiteiten hun doelen bereikt via een ‘lange mars door de instituties’. Op deze manier is de marxistische revolutie in de hele westerse wereld met groot succes uitgerold, zonder dat deze expliciet als zodanig werd benoemd en zonder dat we doorhadden dat er een ideologische revolutie gaande was.
Barack Obama en Hillary Clinton zijn hiervan de kroonjuwelen.
Posobiec onderkent dit en probeert deze waarheid aan het licht te brengen, wat nuttig en noodzakelijk is.
Toch zal het openbaren van deze waarheid de opvattingen van individuen niet veranderen; zo werkt het helaas niet. Het is belangrijk om te begrijpen dat de marxistische ideologie zo gemakkelijk kon wortelen in de samenleving door in te spelen op romantische idealen. Door slachtoffers, onderdrukten en gevaren te benadrukken, wordt de massa verleid om als ‘goed mens’ een (marxistisch) steentje bij te dragen aan een betere, rechtvaardigere wereld. Bewegingen zoals BLM, Antifa, Woke, klimaatactivisme en pandemie-angst zijn hier voorbeelden van. Deze strategie heeft perfect gewerkt.
Maar de revolutie is nog niet voltooid. Nu wordt gewerkt aan de realisatie van die communistische heilstaat, geleid door een elite die als voorhoede – een niet-democratische minderheid – het beste meent te weten wat nodig is om die heilstaat te bereiken. Deze elite voelt zich gerechtigd om andersdenkenden uiteindelijk te vervolgen, te onderdrukken en uiteindelijk uit te roeien voor ‘het hogere goed’.
Daarom zijn alle heilstaat-ideologieën, waaronder het communisme, inherent totalitair en leiden ze onvermijdelijk tot een gesloten samenleving. In de westerse wereld bevinden we ons nu in die fase. De vijanden van Karl Poppers open samenleving hebben gewonnen.
Hier verliest ook Posobiec de realiteit uit het oog. In zijn boek Unhumans: The Secret History of Communist Revolutions (and How to Crush Them) stelt hij dat communistische revoluties niet gaan om het bouwen van betere samenlevingen, maar om het afbreken van de beschaving zelf, gedreven door afgunst en een afwijzing van menselijke bloei. Deze ‘onmensen’ zouden volgens hem gebruikmaken van onvrede om chaos te zaaien en cultuur, instituties en zelfs geweld in te zetten om de orde te ontmantelen.
Posobiec had echter moeten spreken van onze (of zijn) beschaving, want marxisten breken niet af om ‘onmenselijk’ te zijn. Integendeel, ze zijn ervan overtuigd dat na het afbreken van de oude orde een rechtvaardiger, vredelievender samenleving zal ontstaan. Hun doel is dus wél het bouwen van een betere samenleving, maar dan door onze huidige beschaving af te breken. Ze doen dit uit een gevoel van goedheid, ook al zijn hun methoden en de uiteindelijke uitkomsten onmiskenbaar onmenselijk.
De enige manier om als samenleving weerstand te bieden aan deze ideologie is door met een aansprekend alternatieve (aan de marxistische!) ideologie te komen dat recht doet aan de moderne, cybernetische samenleving. Er is nog geen begin van zo’n nieuwe ideologie (Elon Musk, misschien?), er is geen charismatische leider opgestaan die deze visie wereldwijd kan uitdragen, en er ontbreekt een strategie om dit te organiseren. Tot die tijd blijven tegenstanders, inclusief Donald Trump, machteloos om als redder van de wereld het tij te keren – tenzij de marxisten zelf grote tactische fouten maken. De technologische revolutie kan hierbij in ons voordeel werken.
De enige die dicht bij een strategische tegenbeweging komt, is Vladimir Poetin. Hij is echter door de westerse elite effectief buitengesloten uit de westerse gemeenschap. Bovendien heeft Poetin geen missionaire drang om zijn ideologie wereldwijd te verspreiden, en zijn ideeën zijn geworteld in de 19e eeuw, gericht op een terugkeer naar oude waarden. Dat zal op de lange termijn niet werken.
Posobiec ziet nog iets over het hoofd. Ondanks de retoriek van de VS over individuele vrijheid, democratie en mensenrechten, heeft het land al meer dan een eeuw andere landen gewelddadig onderdrukt, economisch uitgebuit en lokaal chaos en vernietiging gebracht. De wereld vergeet dat niet. Bovendien heeft de westerse wereld de Hegeliaanse filosofie voortgebracht die ten grondslag ligt aan het marxisme, nazisme en zionisme, met hun nadruk op een bevoorrechte klasse boven anderen.
Daarmee heeft het Westen, en dus Posobiec, het recht verspeeld om nu als morele redder van de wereld op te treden.
