Wat politici maar niet willen zien is dat Griekenland al heel lang gewoon failliet is. En dan ben je dus niet te redden met goedkope leningen, want je hebt gewoon niet meer het vermogen het geld terug te verdienen. Dat geldt waarschijnlijk ook voor Portugal, zeker voor Cyprus. Italië leeft ver boven zijn stand, maar heeft – weliswaar gehandicapt door bureaucratie en idiote regelgeving – in ieder geval nog het economische vermogen geld te verdienen. Dat geldt ook voor Frankrijk, maar dan zullen we ze ook een keer moeten gaan vertellen dat de andere (= noordelijke) EU staten hun inefficiënte boerenbedrijven niet meer blijven steunen, eén grote schande van de EU, naast de enorme idioot veel betaalde ambtenaren in Brussel, en de uitvreters in het Europese parlement.
In welke politieke constellatie dan ook ALLE EU landen hebben de laatste decennia ver boven hun stand geleefd. Ook in Nederland, en als het nu nog is bij te benen met zo nu en dan een lening op de wereld kapitaal markt en dus het accepteren van een grotere overheidstekort. En dat structurele geld-te-kort is wat huidige financiële crisis nu genadeloos bloot legt. Daarom zouden politici wat eerlijker naar hun burgers kunnen zijn door te zeggen dat het failliet van Griekenland en Portugal, en de problemen in Italië, Frankrijk en Spanje waarschijnlijk de Euro niet meer overeind houdt en dat de afschaffing, ja wel degelijk een welvaarts dip zal betekenen. Maar dat is niet anders dan dat we nu de rekening krijgen gepresenteerd van onze eigen politie om op te grote voet te leven. Dat de interne EU-politiek van de zuidelijke staten er toe leidt dat, zoals het er nu naar uitziet, dat Noord vooral de rekening van de overvloed van de Zuidelijke landen gaan betalen is onrechtvaardig. Het zou beter zijn dat ieder land zijn eigen monetaire problemen eerst maar even oplost voordat we weer verder gaan met een, uiteindelijk onvermijdelijk, verenigd Europa.
Wat dat betreft is het misschien goed maar niet al te lacherig naar Griekenland, Italië en Portugal te kijken, want hun situatie is ook ons voorland. Onze staatsfinanciën zijn structureel niet in de hand te houden als we niet radicaal afscheid nemen van de uitgangspunten van de huidige verzorgingsstaat. Daarom is de nu gepresenteerde oplossing voor het stringenter controleren van EU-landen op hun begrotingen vooral wishful thinking en niet gebaseerd op inzicht over de hoe en waarom van de enorme staatsschulden OVERAL in Europa.Het probleem is namelijk dat de uitgangspunten van de huidige (Nederlandse) verzorgingsstaat particulier egoïsme versterkt en in de politieke meningsvorming wordt gebracht onder het “zorgen voor de zwakken in onze samenleving” en dat is uiteraard een liefdevolle stelling die in de Politieke Opinie erin gaat als Gods Woord in een Ouderling. Want wie durft er tegen het steunen van de zwakken in onze samenleving te zijn? Alleen gewetenloze kapitalisten toch?
Maar het probleem van de manier waarop wij de verzorgingsstaat nu vorm hebben gegeven is dit:
- zodra je als overheid een beschrijving geeft van wanneer je als sociaal zwak wordt aangemerkt, dat mensen – en dat is de menselijke natuur – dan zullen gaan uitleggen dat ook hij/zij toe die groep behoort want als je daarin slaagt krijg je een bonus. Daarom hebben wij in Nederland, één van de gezondste landen van de wereld, een extreem aantal arbeidsongeschikten, onverklaarbaar veel chronisch zieken, heel veel alleenstaande moeders die niet meer voor zich zelf kunnen zorgen, hele dure crèches die door de overheid worden gesubsidieerd, een onbetaalbare gezondheidszorg-systeem, een inmiddels ontspoort onderwijs systeem, heel veel ontwikkelingshulp instanties en milieu bewegingen, heel veel inefficiënte sport accommodaties, een onbegrijpelijk toelatingsbeleid van vreemdelingen, een zeer inefficiëntie en niet goed functionerende openbaar vervoer sector, een woningmarkt die niet meer functioneert, en over een paar jaar bijna allen nog maar mensen die gewerkt hebben in zware beroepen.
- al die bovengenoemde onderdelen van de verzorgingsstaat leidt tot onvermijdelijke hoge overheidsuitgaven
- en dus verhoging van de belastingdruk en dus tot een nog grotere roep om toelagen, subsidies, belastingvoordelen, wat de belastingdruk verder doet verhogen
- enorme kosten in de bureaucratie voor het maken, onderhouden, veranderen, bedenken van uitzonderingen, verzinnen van nieuwe regelgeving rond onze verzorgingsstaat
- en dus een enorm duur apparaat die moet zorgen voor controle, tegengaan oneigenlijk gebruik, vervolgen en straffen, en ook dat verhoogt de belastingdruk en dus de roep om nog meer corrigerende geld kostende maatregelen
- en media die er brood in zien om bij iedere verandering, voorstel tot verandering toch een paar tranentrekkende voorbeelden te vinden van mensen en families die door die maatregelen nu in grote problemen gaan komen. Daarmee het beeld voedend dat de verzorgingsstaat héél nodig is en toch ssnel maar weer verder moet worden uitgerekt
- dus dat leidt tot het afstraffen van politici met een lange termijn visie, politici die iets aan het automatisch groeien van de omvang van de verzorgingsstaat, en versmalt de politieke en maatschappelijke discussie tot vrienden en vijanden van het volk. De huidige politici zijn de tovenaarsleerlingen en veroorzaken onvermijdelijke (budgettaire) overstromingen.
Kortom éénmaal toegelaten in het brein dat de overheid er is om de burger te helpen bij iedere tegenslag in het leven, en bij het maken van iedere stap om vooruit te kunnen komen in het leven, is dat proces – gedreven door egoïsme, overgoten met de saus van sociaal – niet meer te stoppen en zal zelfstandig steeds “groter” worden. De consequenties daarvan zien we in Griekenland, Frankrijk, Italië.
Het steeds maar oplopen van de begrotingstekorten is zo dan niet te stoppen. De oplossing van de EU om zo uit de crisis te komen dus naïef.
Maar uiteindelijk zal de wal het schip keren, zoals dat onvermijdelijk in Griekenland nu gaat gebeuren. Ook in Nederland zullen we een keer wakker worden en ontdekken dat onze ondernemersgeest, weten van aanpakken en oplossen van problemen alleen kan werken als van alle burgers maar één vraag wordt gesteld: “wat kunt u doen voor het welzijn van ons land” in plaats van dat iedere burger de hele dag maar vraagt “wat kan de overheid (en werkgever!) vandaag voor mij betekenen”.
Dit is een proces met vallen en opstaan, met een groot (tijdelijk) verlies aan welvaart, dat de komende jaren aan ons voorbij zal trekken. En maar hopen dat dat niet te veel leidt tot opstanden, geweld, onderdrukking en vernietiging van wat ons dierbaar is. Want dat is wat meestal gebeurd bij grote sociale omwentelingen, en dat is precies waar we nu met z’n allen voor staan.
